เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 547

ฉากนี้ ทำให้ทุกคนที่ได้เห็นช็อคไปครู่หนึ่ง

ไม่ว่าจะเป็นถังเฉา หลินชิงเสว่พวกเขา หรือคนแปลกหน้าที่อยู่ข้างถนน หัวใจของพวกเขาก็เต้นแรง

คนที่รู้ว่าหลินรั่วหวีเป็นของใคร ไม่เคยคิดเลยว่า สิ่งแรกที่สามีและภรรยาเก่าคู่นี้กลับมาพบกันอีกครั้ง คือการโดนลั่วเย่นหัวตบ

ทุกคนตกตะลึง

หลินรั่วหวีคือใคร?

หัวหน้าตระกูลหลินแห่งตระกูลหลวงในเยี่ยนตู!

อาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นคนใหญ่คนโตที่อยู่บนสุดของเมืองเยี่ยนจิง

กลับโดนตบ?

แต่เมื่อคิดได้ว่าผู้หญิงที่ตบหลินรั่วหวี เป็นภรรยาเก่าของเขา ทุกคนก็โล่งใจ

หลินรั่วหวี สามารถดูเก่งกาจ สามารถดูสูงส่งไม่อาจเอื้อม แต่ต่อหน้าคนๆนี้ เขาก็ต้อยต่ำเหมือนมด

คนๆนี้ คือลั่วเย่นหัว

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาตกใจกับพฤติกรรมของลั่วเย่นหัว

หลินรั่วหวีออกมาจากโรลส์-รอยซ์ และนั่นคือเจ้าของโรลส์-รอยซ์

พวกเธอทุบไฟหน้าของโรลส์-รอยซ์ ไม่ขอโทษก็แล้ว ยังลงมือตบคนอื่นอีกหรือ?

นี่ยังมีความเป็นธรรมอยู่อีกไหม?

ลั่วเยนอวิ๋นจ้องมองอย่างเหม่อลอยเป็นเวลานาน และเมื่อเธอดึงสติกลับมาได้ เธอก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

“พี่สาว ตบได้ดีมาก!”

จากสายตาของลั่วเยนอวิ๋น ทุกคนเห็นความรู้สึกเหมือนเด็กผู้หญิงที่กำลังบ้าดารา

ในเมืองเยี่ยนจิง ลั่วเย่นหัว เป็นไอดอลเพียงคนเดียวเท่านั้น

ผู้ชายที่สยบต่อเธอ นับไม่ถ้วนเหมือนปลาคาร์ปที่ข้ามแม่น้ำ

หลินรั่วหวี เป็นเพียงคนเดียวที่กระโดดข้ามประตูมังกร

โชคดีกว่าคนอื่น

เว่ยหมิงจวินซ่อนตัวอยู่ในรถ ตัวสั่นไม่หยุด

ผ่านกระจกหน้ารถ เธอเห็นฉากที่ลั่วเย่นหัวตบหน้าสามีของเธออย่างชัดเจน

เธอโกรธมาก แต่เธอไม่กล้าที่จะวิ่งออกไปสู้กับลั่วเย่นหัว ให้เวลาเธออีกสิบปีเธอก็ไม่กล้า

ยังไงแล้วเธอก็เป็นคนนอก แม้ว่าเธอจะปีนขึ้นไปถึงความสูงในปัจจุบัน ต่อหน้าภรรยาเก่า เธอก็ยังเป็นได้แค่อีกา

ความโกรธ ความกลัว ความสับสนเช่นนี้เต็มหัวใจของเธอ

อย่างไรก็ตาม ถังเฉาและหลินชิงเสว่ ดูฉากนี้ราวกับว่าผ่านไปหนึ่งศตวรรษ

โดยเฉพาะหลินชิงเสว่

เธอรู้ว่า ลั่วเย่นหัวตบเพื่อเธอ

เธอรอนานเกินไปสำหรับการตบนี้

โชคดีที่เธอรอมันจนได้

หลังจากถูกลั่วเย่นหัวตบหน้า หลินรั่วหวีไม่รู้สึกโกรธใดๆ ตรงกันข้ามเขายิ้ม

"ตบได้ดี"

ผู้คนที่สัญจรไปมา สงสัยว่าหูของพวกเขาฟังผิดหรือเปล่า และใบหน้าของพวกดูงงงวย

ผู้ชายคนนี้ สมองมีปัญหาหรือเปล่า?

โดนตบยังจะมาบอกว่าตบได้ดี

มีเพียงหลินรั่วหวีและลั่วเย่นหัวเท่านั้นที่รู้ว่า ในสามคำนี้มีอารมณ์ความรู้สึกอะไรอยู่ในนั้น

หลินรั่วหวีมีรอยยิ้มที่โล่งใจบนใบหน้าของเขา

การตบครั้งนี้ เขาสมควรได้รับมันเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว

“ลาสึกแล้วหรือ?”

หลินรั่วหวีมองไปที่ลั่วเย่นหัวด้วยรอยยิ้มและถาม

ลั่วเย่นหัวพยักหน้าจางๆ "ลาสึกเพื่อลูกสาวของฉัน"

หลินรั่วหวีส่ายหัว "เธอไม่ใช่ลูกสาวของคุณ เป็นลูกสาวที่เราแย่งมา"

"..."

ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ ลั่วเย่นหัวก็เงียบไปในทันใด

แน่นอนว่าเธอไม่ลืมว่าเธอไม่สามารถมีลูก และหลินชิงเสว่เป็นเพียงลูกสาวที่เธอ 'ปล้น'มา

“ด้วยเหตุนี้ ดังนั้นจึงต้องพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อชดเชยให้เธอ”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลั่วเย่นหัวยังคงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณไม่สามารถบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการทำ”

“โดยเฉพาะ เธอท้องอีกแล้ว ฉันมีหลานที่เป็นผู้หญิงแล้ว และฉันต้องการหลานที่เป็นผู้ชาย มีลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมือง”

เมื่อพูดถึงตอนหลังๆ รอยยิ้มอันเงียบสงบบนใบหน้าของลั่วเย่นหัวก็หายไป แทนที่ด้วยความเคร่งขรึม

เธอยอมรับถังเสี่ยวลี้ ซึ่งหมายความว่าเธอยืนข้างถังเฉาและหลินชิงเสว่

หลินรั่วหวีขมวดคิ้วและพูดว่า "คุณควรเข้าใจว่า ผมเป็นหัวหน้าตระกูลหลิน ผมต้องรับผิดชอบต่อตระกูลของผม"

คิดไม่ถึงว่า มุมปากของลั่วเย่นหัวเผยรอยยิ้มประชดประชัน

“นั่นคือสิ่งที่ฉันประทานให้คุณ”

ตูม!

ทันทีที่เธอพูดเช่นนี้ การแสดงออกบนใบหน้าของหลินรั่วหวีก็หายไป

ทุกคนรู้สึกได้ว่า บรรยากาศโดยรอบเยือกแข็งทีละนิด

หลินรั่วหวีโกรธแล้ว

ถังเฉาจะก้าวไปข้างหน้า เพราะกลัวว่าหลินรั่วหวีจะทำร้ายลั่วเย่นหัว

หลินชิงเสว่ดึงเขาไว้แล้วส่ายหัว

“คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเป็นใคร?”

ในใจถังเฉาตกตะลึง และทันใดนั้นก็จำได้ว่า ลั่วเย่นหัวเคยเป็นสาวงามอันดับหนึ่งมาก่อน!

ฟ้าได้ให้พรสวรรค์และความงามแก่เธอ แต่ก็ได้เล่นตลกกับเธอ

ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้

ผู้หญิงที่ไม่มีความสามารถในการตั้งครรภ์ เป็นเรื่องยากที่จะเป็นที่ยอมรับ

แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคที่จะมีคนยำเกรงเธอ ชื่นชมและเคารพในตัวเธอ

รวมทั้งหลินรั่วหวี

ถ้าไม่ใช่เพราะลั่วเย่นหัวออกจากเมืองเยี่ยนจิง ก็ไม่มีโอกาสใดที่หลินรั่วหวีจะเจริญรุ่งเรืองขึ้น

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ สิ่งนี้ลั่วเย่นหัวได้ประทานให้หลินรั่วหวี

หลินรั่วหวีไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้มากนัก แต่มองไปที่ลั่วเย่นหัวแล้วพูดว่า"ผมไม่ต้องการให้การพบกันของเราเต็มไปด้วยความอาฆาต"

“งั้นก็ปล่อยลูกสาวไปซะ แล้วก็ปล่อยตัวเองด้วย”