เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 677

ภายในรถซูเปอร์คาร์สีแดงนั้นมีชายหนุ่มแว่นดำที่ใส่เสื้อเชิ้ตลายดอกนั่งอยู่ กระดุมเม็ดบนสุดของเสื้อเชิ้ตนั้นยังไม่ได้ติด พอมองลอดเข้าไปก็สามารถมองเห็นกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างสม่ำเสมอ

เห็นได้ชัดว่านี่คือเพลย์บอยที่มีความเป็นตัวเองสูงมาก

แต่ข้อด้วยที่ถึงแก่ชีวิตของเจียงเฉาคนนี้ก็คือ เขานั้นชื่นชอบในรถหรู แต่ว่าฝีมือการขับรถของเขานั้นไม่ดีเอาซะเลย

โดยเพฉาะเรื่องการจอดรถ ไม่ต้องพูดถึงที่จอดแคบๆ หรอก ต่อให้เป็นที่จอดทั่วไป เขายังต้องใช้เวลาจอดเป็นครึ่งวันเลย

ตอนนี้พอเห็นที่จอดเพียงหนึ่งเดียวถูกแย่งไปแล้ว แถมยังใช้ฝีมือการถอยรถที่ช่ำชองจอดเข้าไปในทีเดียวต่อหน้าเขาอีก เจียงเฉาก็ถอดแว่นดำออก จ้องมองจนตากลมไปแล้ว

พอตั้งสติได้ เขาก็โมโหขึ้นมาทันที

ไอ้รถแท็กซี่เส็งเคร็งนั่น ไม่เพียงแย่ที่จอดเขาไป แถมยังจอดเข้าไปในทีเดียวด้วย

นี่มันเท่ากับตบหน้าเขาเลยไม่ใช่รึไง?

เจียงเฉาลงจากรถด้วยความโกรธเกรี้ยว “นี่ ตาแก่ นี่รถของแกใช่มั้ย?”

ในตอนนี้ หลังจากที่กล่าวขอบคุณกับคนขับแล้ว ถังเฉาก็กำลังจะพาหลินชิงเสว่กับเจียงไป๋เสว่ลงจากรถ

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง จึงได้หันหลังไปอย่างอัตโนมัติ

แล้วเห็นเจียงเฉากำลังเดินเข้ามาด้วยความโมโห แล้วถีบใส่กระโปรงหลังของรถแท็กซี่ไปทีหนึ่ง

“แม่ง เป็นแค่รถเส็งเคร็งยังกล้ามาจอดอีก รู้รึเปล่าว่าที่นี่มันคือที่ไหน?”

“นี่มันลานใหญ่ของตระกูลหลงแห่งตระกูลหลวงนะ วันนี้เป็นพิธีบรรลุนิติภาวะของหลงเจียเจียเจ้าหญิงน้อยแห่งตระกูลหลงเลยนะ รถแท็กซี่เก่าๆ ของแกมันมาจอดที่นี่ได้ด้วยเหรอ นี่ๆ มันทุบรถคันนี้ให้เละเลย!”

เจียงเฉาตะโกนออกมาด้วยความโกรธอย่างถึงที่สุด ไม่นาน ชายฉกรรจ์เคร่งขรึมในชุดดำหลายคนที่อยู่ไม่ไกลก็ได้เดินเข้ามา

พวกเขาต่างก็เป็นบอดี้การ์ดของตระกูลเจียง มาถึงที่นี่ตั้งนานแล้ว แต่เจียงเฉานั้นค่อนข้างหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่ยอมให้ใครมาช่วยจอด ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงทำได้แค่รออยู่ข้างๆ เท่านั้น

ทันใดนั้น คนขับแท็กซี่ก็ได้ลงจากรถด้วยความแตกตื่น

พอได้ยินว่าจะทุบรถเขาให้เละ เขาก็ตกใจจนหน้าซีดเลย

“คะ……คุณชายเจียง ขอโทษครับ ผมแค่มาส่งผู้โดยสารแค่แปบเดียวเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะแย่งที่จอดของคุณเลยนะครับ”

“ที่สำคัญ ที่สำคัญ ผมเห็นว่าคุณได้ขับรถออกไปแล้ว นึกว่าคุณจะไปหาที่จอดตรงอื่น……”

คนขับอธิบายด้วยสีหน้าที่ละอายใจ เหงื่อเย็นเม็ดใหญ่ก็ได้ผุดออกมาบนหน้าผากจนเต็มไปหมดแล้ว

เขานั้นเป็นแค่คนที่หาเช้ากินค่ำที่อาศัยอยู่ในเยี่ยนจิงเท่านั้น การที่มามีเรื่องกับคุณชายของตระกูลหลวงแบบนี้ มันก็ไม่มีทางที่จะรอดไปได้แน่นอน

และสิ่งที่เกิดขึ้นตรงนี้ ก็ได้ดึงดูดความสนใจของถังเฉาเข้า สายตาของเขาเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“แกเอาตาข้างไหนดูดห๊ะ ว่าฉันจะขับรถออกไปแล้ว? ถอยจอดไม่ได้มันก็ต้องขับออกไปอีกรอบ แล้วขับเข้ามาใหม่ไม่ใช่รึไง? แกมันก็นะ พอฉันขับออกไป ก็เสียบเข้ามาทันทีเลย!”

เจียงเฉาสีหน้าโกรธเกรี้ยว มั่นใจว่าคนขับคนนี้ได้ดูถูกเขา แถมยังมาโชว์สกิลขับรถต่อหน้าเขาด้วย

“คุณชายเจียงครับ……”

คนขับแท็กซี่สีหน้าค่อนข้างแย่ และพูดอ้อนวอนไม่ยอมหยุด

“นี่แกรู้จักฉันด้วยเหรอ? รู้จักฉันแล้วยังกล้าแย่งที่จอดรถของฉันอีก คงอยู่มานานเกิดไปแล้วสินะ!”

เจียงเฉาเลิกคิ้วขึ้น และโมโหยิ่งกว่าเดิม “ไม่มีอะไรต้องอธิบายอีก รถคันนี้มันขัดหูขัดตาฉัน มันจึงต้องถูกทำลาย!”

“ครับ คุณชาย!”

บอดี้การ์ดทุกคนของตระกูลเจียงหยิบประแจออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปยังรถแท็กซี่ทันที

คนขับรถแท็กซี่คนนั้นสีหน้าเปลี่ยนไปทันที และรีบเข้าไปขวางไว้

“อย่านะครับ……”

“รถคันนี้ไม่ใช่ของผม มันเป็นรถของบริษัท ถ้ามันโดนทุบผมก็ต้องรับผิดชอบ ผมจะเอาปัญญาที่ไหนไปรับผิดชอบหรอกครับ?”

คนขับแท็กซี่ร้อนใจจนเหงื่อไหลออกมาเต็มหน้าฝากไปหมดแล้ว แม้แต่ภาษาพื้นเมืองก็พูดออกมาแล้ว

พอเจียงเฉาฟังจบ สีหน้าก็ดูเหยียดหยามมากยิ่งกว่าเก่า “ที่แท้ก็คนบ้านนอกนี่เอง การที่คนบ้านนอกคนหนึ่งเข้าสู้ชีวิตในเยี่ยนจิงคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยใช่มั้ย?”

“ค่าเช่าบ้านค่าข้าวของเครื่องใช้ในเยี่ยนจิงมันสูงมาก กับรายได้แค่นั้นของพวกแก มันจะไปพอจ่ายได้ยังไง?”

“แต่ว่าคนจนก็คงมีแนวคิดในแบบของคนจนละนะ ในสถานที่แบบนี้ ชีวิตนี้ทั้งชีวิตของแกคงไม่มีปัญญาได้เข้าไปเหยียบหรอก พวกแกกับที่นี่มันห่างชั้นกันเกินไป! ถ้าเข้าไปข้างในก็มีแต่จะทำให้ที่นี่หม่นหมอง เข้าใจมั้ย?”

เจียงเฉาชี้หน้าด่าทอคนขับเป็นการใหญ่

ส่วนคนขับนั้นไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่นิดเดียว ในใจก็เกิดความรู้สึกเสียใจขึ้นมา ไม่น่าส่งพวกถังเฉาไปในคฤหาสน์เลย

เขาแค่จอดรถตามกฎระเบียบของลานจอด ก็จะถูกทุบรถแล้วเหรอ?

คนขับแท็กซี่ดวงตาแดงก่ำ จนน้ำตาเริ่มไหลออกมาแล้ว

เขาไม่กล้าโมโห และไม่กล้าแสดงความคิดเห็น เพราะอีกฝ่ายนั้นเป็นคุณชายของตระกูลหลวงแห่งเยี่ยนตู

พอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แววตาของหลินชิงเสว่ก็แสดงความโกรธออกมา

ก่อนที่เธอจะได้พูดตำหนิไป ถังเฉาก็ได้ส่ายหน้าก่อน “คุณกับไป๋เสว่เข้าไปในตระกูลหลงแห่งตระกูลหลวงก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมจัดการที่นี่เอง”

หลินชิงเสว่หันมองเจียงเฉาด้วยสายตาที่หงุดหงิดไปทีหนึ่ง “วันนี้เป็นวันสำคัญของตระกูลหลง คุณอย่าทำให้มันหนักเกินไปนะคะ”

หลินชิงเสว่ไม่ได้เป็นห่วงว่าเจียงเฉาจะทำอะไรกับถังเฉา แต่เธอกลับกังวลว่าถังเฉานั้นจะไปทำอะไรเจียงเฉาเข้าต่างหาก

ถังเฉายิ้มๆ “คุณไม่ต้องห่วง ผมรู้ว่าควรทำยังไง”

หลังจากที่รับปากอย่างแน่วแน่แล้ว หลินชิงเสว่กับเจียงไป๋เสว่ถึงไปออกจากลานจอดรถไป

ตอนนี้จึงเหลือแค่ถังเฉาคนเดียว แววตาของเขาจึงได้เคร่งขรึมลงไป

บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อก่อนเขาก็เป็นคนธรรมดาทั่วไปเหมือนคนขับแท็กซี่คนนี้ จึงเกลียดพวกคนร่ำคนรวยที่ชอบรักแกคนธรรมดาที่ไม่มีทางสู้เป็นที่สุด

“ก็แค่แย่งที่จอดรถขอคุณเท่านั้น แล้วคุณจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ?”

“อีกอย่าง คุณต่างหากที่จอดรถไม่เป็น จนไม่สามารถจอดเข้าไปในช่องนี้ได้ แล้วจะให้ไปโทษใครได้?”

เสียงที่เย็นชาดังขึ้น ถังเฉาคว้าข้อมือของบอดี้การ์ดคนหนึ่งดังขวับ

แคร็ง!

ประแจในมือเขาหล่นลงไปจนเกิดเสียงดัง กระแทกเข้าไปที่เท้าของเขา เจ็บจนเขาต้องร้องออกมา

ลานจอดรถตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง เจียงเฉานั้นจ้องจนดวงตากลมโต

“นะ นี่แกพูดถึงฉันยังไงนะ?” เขาสงสัยว่าตัวเองนั้นฟังผิดไปรึเปล่า

เทคนิคการจอดรถของตัวเองนั้นไม่ดีจริงๆ แต่ก็ไม่เคยมีใครมาพูดตรงๆ ต่อหน้าเขามาก่อนเลย!

ถังเฉาจึงพูดทวนไปอีกรอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “ผมบอกว่าคุณมันจอดไม่เป็น ต่อให้ใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วโมง คุณก็ไม่มีทางจอดได้เด็ดขาด!”