เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 695

ท่านเจ้ามังกรพูดชื่อหนึ่งออกมาเบา ๆ ที่ข้างหูของถังเฉา ทำให้รูม่านตาของถังเฉาหดลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ค้างคาวคือเขา?!”

ท่านเจ้ามังกรยิ้ม “ใช่ ข่าวนี้บอกกับไป๋เสว่ได้แค่คนเดียว นอกจากนี้อย่าได้ผลีผลาม ฐานะของเขาพิเศษ”

ถังเฉาพยักหน้า ครึ้มจนแทบจะคั้นน้ำออกมาได้

ท่านเจ้ามังกรยันไม้เท้ามาส่งถังเฉาที่หน้าประตู สายตาของถังเฉาลึกล้ำ มองไปยังที่ไกล ๆ ในทิศทางหนึ่ง

นาทีนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าเบื้องหลังขั้วอำนาจของเยี่ยนจิงมันซับซ้อนมากขนาดไหน

“คุณกำลังมองอะไรอยู่คะ?”

หลินชิงเสว่กับเจียงไป๋เสว่เดินเข้ามา เอ่ยถามเสียงเบา

“ไม่มีอะไรครับ”

ถังเฉาเก็บสายตากลับไปเงียบ ๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำ

เขาไม่ได้ตัดสินใจจะบอกเรื่องที่อยู่ในใจกับหลินชิงเสว่

ท่านเจ้ามังกรบอกว่าสถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่พิเศษมากในต้าเซี่ย

บ้านที่นั่นอาจจะไม่ใช่บ้านที่ดีที่สุด แต่จะต้องเป็นบ้านที่มีเกียรติที่สุดอย่างแน่นอน

เพียงแต่คนที่สามารถเข้าออกที่นั่นได้ ไม่มีใครที่ไม่ใช่ผู้กุมอำนาจที่มีอำนาจยิ่งใหญ่

ที่นั่นก็คือสำนักเมี่ยวถัง

สีหน้าบนใบหน้าของถังเฉาเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดง ผ่านไปนานมากถึงจะคืนสู่สีปกติ

จากนั้นเขาก็มองไปยังท่านเจ้ามังกร เอ่ยถามว่า “ท่านรู้ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้วใช่ไหมครับ?”

ท่านเจ้ามังกรเอ่ยอย่างเนิบนาบ “ใช่สิ ฉันเคยต่อต้าน แต่ถึงอย่างไรกำลังของฉันเพียงคนเดียวก็มีขีดกำจัด เรื่องที่สิ้นหวังที่สุดก็คือตัวอยู่ในความมืด ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีเปลวไฟสักดวงส่องแสงสว่าง ที่จริงนายโดนความมืดครอบงำมาโดยตลอด ไม่เคยก้าวเข้าสู่แสงสว่างเลย”

ได้ยินอย่างนั้นหมัดของถังเฉาก็กำแน่น ดวงตาปะทุแสงคมปลาบออกมาสองลำ

หลินชิงเสว่ฟังอย่างมึนงง เจียงไป๋เสว่รู้ได้อย่างคลุมเครือว่าท่านเจ้ามังกรกำลังซ่อนอะไรอยู่

“เสี่ยวเฉาเอ๋ย แล้วก็ไป๋เสว่ ไม่ว่าในอนาคตพวกเธอจะอยู่ที่ไหน จะทำอะไร ก็ล้วนต้องจำเอาไว้เรื่องหนึ่งว่า... ที่ที่มีคนก็จะมีแม่น้ำ ที่ที่มีแม่น้ำก็จะมีการแก่งแย่งผลประโยชน์ที่ชิงไหวชิงพริบกัน นี่คือด้านมืดของชีวิตที่ไม่มีทางแก้ไขได้”

“นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงปลดเกษียณมาเมื่อห้าปีก่อน... ฉันแก่แล้ว แก่งแย่งไม่ได้แล้ว นายยังหนุ่ม ยังมีเลือดที่ระอุอยู่เต็มอกและเกลียดชังความชั่วเหมือนกับศัตรู นายรู้ว่าจะตามพี่ใหญ่ของนายกลับมาได้อย่างไร”

นาทีนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านเจ้ามังกรหายไปแล้ว สายตาเปลี่ยนเป็นเฉียบคม จ้องหน้าของถังเฉาเขม็ง เอ่ยขึ้น

ถังเฉาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งเฮือก เอ่ยว่า “แต่ผมเป็นแค่ทหารคนหนึ่งที่รู้ว่าจะสังหารศัตรูในสนามรบได้อย่างไร รู้ว่าจะรักษาดินแดนอย่างไร แต่ผมไม่รู้ว่าจะหันดาบเข้าหาคนกันเองได้อย่างไร”

“นายต้องรู้!”

ท่านเจ้ามังกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “นี่เป็นสิ่งที่นายควรจะเรียนรู้ ลำพังมีแค่กำลังการต่อสู้ยังไม่เพียงพอ ทั้งยังต้องตอบโต้และหักล้างอีกฝ่าย ควบคุมสำนักเมี่ยวถัง!”

ถังเฉาเงียบอยู่นาน ตอนนี้ถึงได้เอ่ยปากถามออกมา “ทำไมถึงเพิ่งจะมาบอกผมตอนนี้ล่ะครับ ทำไมถึงไม่บอกผมตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน?”

ท่านเจ้ามังกรเก็บสายตากลับไป สายตาเปลี่ยนเป็นขุ่นมัวใหม่อีกครั้ง

“ตอนนั้นนายยังเด็ก แม้ว่าจะมีกำลังแข็งแกร่ง แต่กลับบุ่มบ่ามเป็นอย่างยิ่ง นายในตอนนี้มีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวแล้ว รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี นี่ถึงจะเป็นนายที่ดีที่สุด”

ถังเฉาไม่พูดอะไรอีก

อย่ามองว่ากองทัพปราณมังกรเป็นองค์กรที่ลึกลับที่สุดในประเทศ ที่จริงแล้วตอนนี้ก็ยุ่งเหยิงเป็นอย่างยิ่ง

ชนวนทั้งหมดล้วนต้องพูดตั้งแต่หลี่เห้าหายสาบสูญไป

อารมณ์ของเจียงไป๋เสว่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ในใจของถังเฉาเหลือเพียงพลังอันดุร้ายสังหารผู้คน รวมถึง... การปลดเกษียณของท่านเจ้ามังกร

กลุ่มที่ขาดผู้นำแต่ละคนก็ต่อสู้กันด้วยตัวเอง เหลือเพียงผลสืบเนื่องที่จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้แก้ไข

ก็เหมือนกับที่ท่านเจ้ามังกรพูด กองทัพปราณมังกรใกล้จะล้มเลิกแล้ว

ยังดีที่เขาปลดประจำการแล้ว เขามีลูกมีภรรยาแล้ว พวกเธอเป็นเหมือนกับแสงแดดท่ามกลางฤดูหนาวที่ทำให้ดินแดนแดนสุขาวดีเดียวในใจของเขาบริสุทธิ์

หลินชิงเสว่สอนให้เขารู้จักเห็นครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ทำให้เส้นทางในอนาคตของเขาแน่วแน่มั่นคง

อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าสามีภรรยา?

ส่งผลต่อกันและกัน ประคองกันและกัน มือที่จับกุมกันไว้ แก่ไปด้วยกัน

บนใบหน้าของถังเฉาปรากฏรอยยิ้มและความอ่อนโยน “บางทีท่านอาจจะพูดได้ถูกต้อง ผมควรจะปลดประจำการตั้งนานแล้ว”

“แต่ว่าเรื่องของหลี่เห้าจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว ความจริงไม่อาจถูกฝังกลบ ต้องมีสักวันที่ถูกเปิดเผยให้โลกได้รับรู้”

ถังเฉาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอีก เอ่ยด้วยสีหน้าน่าเกรงขาม

นาทีนี้เขานึกอะไรมาได้มากมาย

นึกถึงหลี่เห้า นึกถึงเพื่อนร่วมรบที่สละชีพอย่างกล้าหาญนับครั้งไม่ถ้วนในสนามรบ

พวกเขาก็เป็นคน พวกเขาก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่กันทั้งหมด ถ้าหากว่าแม้แต่การตายอย่างสมเกียรติยังทำไม่ได้แล้วละก็ แล้วญาติ ๆ ของพวกเขาจะเจ็บปวดใจแค่ไหนกัน?

“พอเข้าไปในกองทัพปราณมังกรแล้วก็จะกลายเป็นคนของกองทัพปราณมังกร ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปเป็นภูตผีปีศาจอะไร ผมก็จะพาเขากลับมาให้ได้”

ถังเฉาเอ่ยกับท่านเจ้ามังกรกับเจียงไป๋เสว่อย่างแน่วแน่

ทั้งสองคนอ้าปากพะงาบ ๆ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่ประโยคเดียว

หลินชิงเสว่มองอยู่ไกล ๆ มาโดยตลอด ภายในใจบังเกิดความเจ็บปวดใจ

ความเจ็บปวดทำให้คนเติบโต เธอคิดว่าถังเฉาเติบโตขึ้นอีกไม่น้อยแล้ว

รอจนหลังจากพวกเขาออกไปแล้ว พิธีบรรลุนิติภาวะของหลงเจียเจียสิ้นสุดลง แขกก็กลับไปนานแล้ว

ถังเฉาเองก็พาหลินชิงเสว่กับเจียงไป๋เสว่จากไป

“ค้างคาวคือใคร?”

ระหว่างทางที่จากไป เจียงไป๋เสว่กดเสียงต่ำ ใช้เสียงที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่จะได้ยินเอ่ยถามกับถังเฉา

ถังเฉาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พูดชื่อที่ทั้งแปลกหน้าทั้งคุ้นเคยออกมาชื่อหนึ่ง

“เยี่ยนซื่อเฉิง”

ใบหน้าของเจียงไป๋เสว่ปรากฏความประหลาดใจ ความรู้สึกนึกคิดค่อย ๆ พรั่งพรูออกมา

“เมื่อสามปีก่อน หลี่เห้าพากองทัพหนึ่งกองไปปฏิบัติภารกิจ กลับพบเจอกับคนของหว่างเหลี่ยง หลังจากที่ผ่านการฆ่าสังหารที่น่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง กลุ่มเล็ก ๆ ของเสี่ยวเห้าก็ไม่ต่อสู้ ตอนนั้นสมาชิกคนหนึ่งในกองทัพเกือบจะหนีรอดแล้ว นี่ก็เป็นการทำให้หลี่เห้าหายสาบสูญไปในทางอ้อม คนที่หนีรอดออกมาคนนั้นก็คือเยี่ยนซื่อเฉิง”

ถังเฉาเอ่ยเสียงเข้ม “ต่อมา เขาก็ถูกปลดออกไปโดยตรง ขาดการติดต่อไป นึกไม่ถึงว่าจะไปขอพึ่งพาอาศัยกับหว่างเหลี่ยง”

“เป็นเขา?!”

ในดวงตาของเจียงไป๋เสว่ปรากฏความอาฆาตแค้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะสังหาร