เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 762

คลุม！

พสุธาสั่นคลอน ภูเขาสั่นไหว ประหนึ่งแผ่นดินไหว

คานบ้านซื่อเหอย่วนกระเพื่อมอย่างรุนแรง เศษฝุ่นมากมายจุติลงมา

คนทั้งตระกูลเจียงพากันวิ่งหนีออกไปนอกบ้านด้วยสีหน้าหวาดกลัว หวั่นใจเหลือเกินว่านาทีต่อมาบ้านจะถล่ม

ซื่อเหอย่วนของตระกูลเจียงมีอายุแล้ว โครงสร้างประกอบด้วยอิฐปูนตั้งแต่ศตวรรษก่อน ต่อให้บำรุงรักษาใหม่ฐานรากก็ไม่เปลี่ยน----แบบนั้นจึงจะให้บรรยากาศคร่ำครึมีประวัติ และถูกบันทึกลงคลังสมบัติวัฒนธรรมทางประวัติศาสตร์

โชคดีที่กำแพงและหลังคาไหวติงไปไม่กี่ทีก็หยุดนิ่ง

ฝุ่นผงกระจายไปทั่ว เละเทะสุดๆ

ผู้คนมากมายถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ยังมองเจียงไป๋เสว่ด้านบนด้วยสายตาเหลือเชื่อ หน้าตาอย่างกับโดนผีหลอก

ไม่ใช่แค่พวกเขา แม้แต่กู่ชิงแห่งสมาคมการต่อสู้ยังตาโตอ้าปากค้าง มองเธอด้วยสีหน้าตะลึง

เหงื่อเม็ดเท่าถั่วไหลลงมาตามหน้าผาก แรงกดดันทวีคูณ

เมื่อกี้….เจียงไป๋เสว่ทำให้บ้านเรือนสะเทือนแบบนั้นได้ยังไง

ทุกคนพยายามนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้

เจียงไป๋เสว่ถอดเสื้อนวมฝ้ายชั้นหนาออก สวมเพียงเสื้อคลุมสีขาวตัวบางไว้ข้างใน

แขนเสื้อกว้างนั้นร่ายรำ ประหนึ่งเป็นเงาของหญิงสาวนักเต้นที่กำลังเริงระบำด้วยหุ่นเพรียวบาง จากนั้นมีผ้าขาวยาวหลายเมตรพุ่งออกมาจากแขนเสื้อ

ลูบผ่านเบาๆ ก็เกือบทำลายซื่อเหอย่วนของตระกูลเจียงลง?

"นี่มัน.....ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย?"

มีคนส่งเสียงอย่างไม่อยากจะเชื่อ หน้าตาสะเทือนขวัญ

เจียงหนานซาน เจียงหลงเจ๋อ เจียงเทียนโหย่วลูกตาแทบถลนออกมา

เห็นชัดๆว่าเป็นเพียงผ้าขาวบางๆ เหตุใดถึงแข็งดั่งเหล็กกล้าล่ะ?

นี่มัน เรื่องอะไรกันแน่?

เจียงไป๋เสว่ในตอนนี้ ยืนตระหง่านอยู่ด้านบนของศาลา พระจันทร์ลอยอยู่เหนือหัว

แสงจันทร์สาดกระทบ ยืดเงาของเธอออกไปอย่างไม่จำกัด ประหนึ่งไข่มุกที่ถูกละไว้ในโลก แม้จะจมโคลน หากแต่ไม่ปนเปื้อน

ใต้ร่างของเธอ ล้วนเป็นสมาชิกของสมาคมการต่อสู้ที่ลงมือกับเธอ แต่ละคนล้มอยู่ที่พื้นส่งเสียงครวญครางไม่หยุด จนเสียงร้องทุกข์ทรมานดังระงมไปทั่ว

ผ่านไปเนิ่นนาน ถึงฝืนลุกขึ้นยืนได้ และเงยหน้ามองร่างของเจียงไป๋เสว่

มีความตื่นกลัวเพิ่มมาในแววตา

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ผู้แข็งแรงมักเป็นที่ยำเกรง

โดยเฉพาะในสมาคมการต่อสู้ก็ยิ่งเป็นแบบนั้น ใครแข็งแกร่งคนนั้นเป็นใหญ่

และในขณะนี้ พลังที่เจียงไป๋เสว่แสดงให้เห็นเพียงพอที่จะให้ทุกคนยำเกรง

สมาชิกทั้งหมดของสมาคมการต่อสู้ลงมือพร้อมกัน แถมยังพกอาวุธด้วย ทว่าไม่อาจทำร้ายเจียงไป๋เสว่ได้แม้แต่ปลายเล็บ

นอกจากจะทำอะไรเธอไม่ได้แล้ว ยังถูกเจียงไป๋เสว่ล้มได้ในคราเดียวด้วยการสะบัดแขน

กึ้ดกึ้ด!

กู่ชิงกัดฟันแน่นจนส่งเสียงดัง สีหน้าเขียวปี๋ เส้นเลือดบนหน้าผากกระตุกไปมาอย่างกับงูตัวเล็กๆ

หลังจากผ่านคืนนี้ไป!

ชื่อเสียงของสมาคมการต่อสู้ของเขาจะต้องเสียหายมากอย่างแน่นอน!

สิบกว่าคนมือถืออาวุธ จัดการผู้หญิงคนเดียวเป็นเรื่องที่ง่ายต่อการโดนวิจารณ์อยู่แล้ว!

สู้ชนะเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว หากแพ้จะกลายเป็นที่อัปยศ!

นี่เป็นการต่อสู้ที่ทำเอาโทสะในใจเขาเดือดดาล กลับกลายเป็นว่าพ่ายแพ้งั้นรึ?

พ่ายแพ้อย่างย่อยยับ!

"พวกขยะ! ไร้ประโยชน์!"

กู่ชิงสูดหายใจเข้าลึก พยายามข่มเพลิงโทสะในใจ

"ไม่ต้องไปด่าคนอื่นว่าเป็นขยะ คนไร้ประโยชน์หรอก ผมว่าต่อให้คุณลุยเอง ก็ใช่ว่าจะได้เปรียบ"

เสียงเรียบๆดังเข้ามา ยิ่งกลายเป็นราดน้ำมันเข้ากองไฟ สะกิดต่อมโมโหของกู่ชิงที่เขาอุตส่าห์ข่มไว้ได้ขึ้นมาอีก

เขาหรี่ตาลงด้วยท่าทางอันตราย หันมองถังเฉาที่นั่งอยู่ในศาลาด้วยท่าทีเกียจคร้าน "แกว่าอะไรนะ?"

ถังเฉาดับบุหรี่ คลี่ยิ้ม "คุณลุยเองก็ใช่ว่าจะทำได้ดีกว่าลูกน้องของคุณ หรือไม่อาจจะเละยิ่งกว่า"

"แกอยากตายรึ!"

ข้อกังขาเช่นนี้ เป็นธรรมดาที่จะไปกระตุ้นต่อมความโกรธของกู่ชิงเข้า

ลูกน้องทุกคนกู่ชิงต่างมีสายตาเย็นชา

เห็นได้เลยว่า กู่ชิงเป็นที่นับถือขนาดไหนในใจของพวกเขา ห้ามิให้ใครมีข้อกังขาต่อเขาทั้งนั้น