เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 764

ทั้งลานบ้านตระกูลเจียงเงียบสงัด มีเพียงผู้บ้าการแพทย์เจียงสือเหนียนที่ส่งเสียงถอนหายใจเบาๆ

“เจียง…..เจียงสือเหนียน?!”

ทุกคนในตระกูลเจียงหน้าตาตะลึง คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเจียงสือเหนียนจะมาปรากฏตัวที่นี่

อย่าว่าแต่พวกเจียงหลงเจ๋อ เจียงเทียนโหย่วเลย แม้แต่เจียงหนานซาน หลังจากตะลึงไปชั่วขณะแล้ว ใบหน้าเหี่ยวย่นของเขานอกจากจะไม่มีวี่แววดีใจแล้ว กลับยิ่งอึมครึมลงไปอีก

คนจากสมาคมการต่อสู้จ้องมองเด็กหนุ่มผมขาวโพลน หากแต่มีราศีเหนือปุถุชนคนนี้ด้วยสายตาเหม่อๆ รู้สึกเหมือนเขามีรัศมีของคนฝึกบูโด แต่พอมองดูดีๆกลับพบว่าเขาไม่รู้เรื่องบูโดเลย

หน้าตาถังเฉายังฉายแววตะลึง แต่หลังจากนั้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขายิ้มบางๆและไม่ยื่นมือเข้าไปแทรก

ขณะเดียวกัน เขาส่งสายตาให้เจียงสือเหนียน ให้เขาอย่าเปิดเผยความสัมพันธ์ของทั้งสองคน

“เฮอะ”

เจียงไป๋เสว่กลับแค่นเสียง ใบหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกนั้นราวกับมีเกล็ดน้ำค้างปกคลุม ดูไม่สบอารมณ์หนักกว่าเดิมเสียอีก

ถึงแม้จะหยุดแล้ว แต่ก็ไม่ได้ปล่อยกู่ชิงไปตามที่เจียงสือเหนียนบอก

เธอยังคงมัดกู่ชิงไว้เหมือนพันมัมมี่

กู่ชิงเหลือเพียงหัวที่โผล่ออกมา จ้องเจียงไป๋เสว่เขม็ง สายตานั้นราวกับกำลังมองศัตรูที่เคืองแค้นกันมาแต่ปางก่อน

เขาเป็นถึงหัวหน้าสมาคมการต่อสู้ กลับโดนผู้หญิงคนหนึ่งมัดไว้

ผ้าขาวนี่แม้จะมีพลังทำลายล้างไม่สูง แต่เหยียบย่ำศักดิ์ศรีได้สุดๆ

สายตาของเธอจ้องเจียงสือเหนียนอย่างเอาเป็นเอาตาย สีหน้าดุดัน

เจียงสือเหนียนก็สังเกตเห็นเจียงไป๋เสว่ เขาถอนหายใจพร้อมมีสายตาซับซ้อน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เดินไปหาเธอช้าๆ

เขายืนนิ่งและพูดกับเจียงไป๋เสว่ “ปล่อยเขาไปเถอะ”

“ไม่ปล่อย”

เจียงไป๋เสว่พูดอย่างดื้อรั้น

นอกจากเธอจะไม่ปล่อยแล้วยังออกแรงที่มือเพิ่มขึ้นด้วย ผ้าขาวรัดแน่นขึ้นทันควัน

เป็นเหตุให้กู่ชิงถูกพันจนแน่นยิ่งกว่าเดิม

“ปล่อยเถอะ”

“ไม่ปล่อย”

“เชื่อฟังกันหน่อยนะ”

“นายกำลังสั่งสอนฉันรึ?”

“........”

ดวงตาคู่โตของเจียงไป๋เสว่มีไอเย็นปกคลุม สายตาที่มองเจียงสือเหนียนประหนึ่งกำลังมองศัตรูคู่แค้น

เจียงสือเหนียนอ่อนใจ “เธอยังโกรธฉันด้วยเรื่องนั้นอยู่อีกหรอ? เธอดูสิ ฉันออกไปช่วยชีวิตผู้คนทั่วทุกทิศเพื่อไถ่บาปแล้วนะ”

เจียงไป๋เสว่ไม่พูดอะไร เอาแต่จ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา

ขณะนั้น ถังเฉาเดินเข้าไป มองพวกเขาสองคนด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

ก่อนหน้านี้ที่เขาไปรับเจียงสือเหนียนที่สนามบิน เขาก็รู้จากท่าทีเย็นชาที่เจียงไป๋เสว่มีแต่เจียงสือเหนียนได้ว่าสองคนนี้ต้องมีปูมหลังต่อกันแน่นอน

ปฏิกิริยาในตอนนี้ยิ่งทำให้ถังเฉามั่นใจในความคิดนั้น

ส่วนสาเหตุจริงๆเป็นอะไรนั้น ถังเฉาไม่อาจรู้ได้

แต่เขาไม่ถือสากับการเป็นชาวเผือกสักหน

“คนขี้ขลาด!”

เจียงไป๋เสว่ด่า กระตุกข้อมือ ผ้าขาวหดกลับมาทันที

กู่ชิงร่วงลงมาจากกลางอากาศทันที และกระแทกกับพื้นอย่างแรง

“หัวหน้ากู่!”

คนจากสมาคมการต่อสู้รีบกรูกันเข้ามา

กู่ชิงกลับคำรามอย่างเกรี้ยวกราด “ห้ามใครเข้ามา”

เขาลุกขึ้นเอง และจ้องเจียงไป๋เสว่อย่างเอาเป็นเอาตาย รวมถึงถังเฉาที่อยู่ถัดออกไป สายตาเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ

ในเมืองโบราณเยี่ยนจิงแห่งนี้ เขาแทบจะทแยงเดินได้ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เป็นที่เคารพนับถือ

ทว่ากลับโดนผู้หญิงคนหนึ่งสั่งสอนอย่างหนัก แม้จะเป็นการสู้กันครั้งแรก กู่ชิงไม่คุ้นชินกับความสามารถและวิธีการต่อสู้ของอีกฝ่าย และอีกฝ่ายเอาความนุ่มนวลเข้าสู้กับความแข็งกร้าว ความแข็งกร้าวเป็นฝ่ายถูกข่มจนดิ้นไม่หลุด

แต่พ่ายแพ้ก็คือพ่ายแพ้ จะอ้างด้วยเหตุผลนี้ไม่ได้หรอก

เจียงไป๋เสว่เพียงคนเดียวก็อัดเขาซะไม่อาจตอบโต้ได้ แล้วยังเห็นเขาเป็นศิลาลับมีดอีก

แล้วถังเฉาที่ไม่เคยลงมือล่ะ?