เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 769

เปิดใจพูดความในใจออกมา หลินชิงเสว่แหงนหน้าสบตาเขาอย่างไม่หลบสายตา

สายตาของเธอจริงใจ ไม่เหมือนเสแสร้งแกล้งทำ และนี่เป็นความปรารถนาของเธอมาตลอด

เธอรอให้ถังเฉาพยักหน้ายอมรับ

ถังเฉากลับตกอยู่ในความเงียบ

เขารู้ใจของหลินชิงเสว่ดีอยู่แล้ว ชายหญิงที่โตแล้วล้วนต้องแต่งงาน

การแต่งงานต้องมีสินสอดจากทั้งสองฝ่ายอยู่แล้ว----หลังจากที่ทั้งสองแต่งงานกันแล้วหลินชิงเสว่กลับไม่เคยมีสินสอดให้

แต่ตอนที่เพิ่งกลับไปอยู่หมิงจู เขาอาศัยอยู่ในบ้านหลินชิงเสว่ นอนบนเตียงของหลินชิงเสว่ หลินชิงเสว่ทำกับข้าวซักผ้าให้เขา ไม่เคยโอดครวญอะไรเลยตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้าย

เท่านี้ยังไม่พออีกหรอ?

ถังเฉาไม่ใช่คนตื้นเขินเช่นนั้น

หลินชิงเสว่ก็ไม่ได้เห็นแก่ประโยชน์เช่นนั้น----เธอแค่อยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดของเธอให้ตัวเอง เพียงเท่านั้น

แต่ไม่รู้ทำไม ถังเฉาถึงรู้สึกผิดในใจ

เขาไม่กล้าเงยหน้ามองตาของหลินชิงเสว่

เขากลัวว่าตัวเองจะถูกแผดเผา

วันเวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะผ่านไปสักห้าปีหรือสิบปี เขาก็ไม่มีวันลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในโกดังท่าเรือหมิงจูในคืนนั้น

คนที่ทำร้ายเธอมากที่สุด สุดท้ายแล้วก็คือตัวเอง

แล้วตัวเองจะมีสิทธิ์อะไรไปรับสมบัติที่หลินชิงเสว่ต่อสู้ได้มาอย่างยากลำบาก?

เขาไม่ดีพอจะรับ!

ถังเฉาส่ายหัว "ขอโทษนะ ผมไม่สามารถรับไว้ได้"

"ทำไม?"

คำตอบนี้เหมือนไม่ได้เกินความคาดหมายของหลินชิงเสว่ แต่เธอก็ยังคงถามเบาๆว่าทำไม

เงียบไปเนิ่นนาน ถังเฉาไม่ได้ตอบว่าทำไม เพียงแต่กล่าวว่า "คุณยังมีความฝันที่ทำไม่สำเร็จ ผมจะช่วยให้คุณทำตามฝันเอง"

หลินชิงเสว่ส่ายหัวเล็กน้อย "คุณไม่ต้องมีภาระทางจิตใจหรอกค่ะ เรื่องในอดีตได้ผ่านไปแล้ว และห้าปีที่แล้วฉันเองเป็นฝ่ายอยากช่วยคุณเอง---- ฉันไม่เกลียดคุณหรอกค่ะ"

"แต่ผมผ่านด่านในใจตัวเองไม่ได้"

ถังเฉาขัดจังหวะหลินชิงเสว่และบอก "ห้าปีมานี้คุณเองก็ลำบาก ผมก็เหมือนกัน----เรื่องนี้ได้กลายเป็นความเชื่อที่พยุงให้ผมมีชีวิตต่อไป ที่ผมกลับมาอยู่ข้างคุณมีจุดประสงค์เดียวเท่านั้น: ชดใช้ ไม่ใช่ร้องขอ"

"สินสอดนี้ ผมรับไว้ไม่ได้"

ถังเฉาหันหน้าออก เดินไปเปิดหน้าต่างและมองทิวทัศน์กลางคืนอย่างเหม่อลอย

หลินชิงเสว่ก็ตกอยู่ในความเงียบ

เนิ่นนาน เธอหัวเราะด้วยความเย้ยหยันในตัวเอง "ในเมื่อคุณเอาแต่ชดใช้ให้ฉันมาตลอด แล้วฉันอยู่ในฐานะอะไร? คุณกลับมาหาฉันเพื่ออะไร?"

"เพื่อให้ตัวคุณเองรู้สึกดีขึ้น? หรือเห็นฉันเป็นภรรยาจริงๆ?"

หลินชิงเสว่เดินมาอยู่ตรงหน้าถังเฉาและถามคาดคั้น

ถังเฉายิ้มเฝื่อนๆอยู่ที่มุมปากเมื่อเจอกับคำถามคาดคั้นของหลินชิงเสว่ พลางอธิบาย "ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแต่ของของคุณผมรับไว้ไม่ได้จริงๆ"

"คุณไม่เข้าใจเลยว่าสิ่งที่คนสองคนควรทำหลังจากที่อยู่ด้วยกันแล้วคืออะไร"

หลินชิงเสว่ทิ้งประโยคนี้ไว้ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะกลับไปที่เตียงห่มผ้าห่มเตรียมนอน

ถังเฉาอ้าปากเล็กน้อย อยากจะพูดบางอย่าง แต่หลินชิงเสว่พลิกตัวไปอีกด้านและหันหลังให้เขา ไม่อยากฟังเขาอธิบาย

ถังเฉาหัวเราะเฝื่อนๆ จนปัญญา ได้แต่ล้มตัวลงนอนเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ถังเฉาหลับไปแล้ว แต่หลินชิงเสว่กลับลืมตาขึ้น

เธอพลิกตัว มองถังเฉาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความรู้สึกซับซ้อน และถอนหายใจเบาๆ

วันรุ่งขึ้น หลังจากไปส่งถังเสี่ยวลี้ที่ชั้นเรียนความสามารถพิเศษแล้ว ถังเฉาและหลินชิงเสว่ไปรับหลินฉ่ายเวยที่สนามบินเยี่ยนจิง

เมื่อพวกเขามาถึงสนามบิน เครื่องบินลำหนึ่งกำลังลงจอดพอดี

สิบนาทีต่อมา ครอบครัวที่มีสมาชิกสามคนเดินออกจากห้องรอผู้โดยสาร

คนที่เดินนำเป็นผู้หญิงผมยาวสวมหน้ากากและสวมเสื้อคลุมยาว

หลินฉ่ายเวยนั่นเอง

คู่สามีภรรยาวัยกลางคนที่เดินตามมาด้านหลังก็คือหลินเจิ้นสงและเหวินเฉี่ยวหรู

ไม่ได้เจอกันมาพักใหญ่ ถังเฉาพบว่าหลินเจิ้นสงกระปรี้กระเปร่าขึ้นกว่าเดิม สวมชุดสูทขับให้หุ่นดูสูงโปร่ง

"เสี่ยวเฉา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

หลินเจิ้นสงเข้ามาสวมกอด

"พ่อ"

ถังเฉาและหลินชิงเสว่ต่างกล่าวทักทาย

ถังเฉาแอบมองเหวินเฉี่ยวหรูผู้อ่อนโยนที่ยืนอยู่ข้างๆ และเอ่ยยิ้มๆ "พ่อครับ ฤดูวสันต์ผลิบานเป็นครั้งที่สองหรอครับ?"

เหวินเฉี่ยวหรูหน้าแดงเมื่อได้ฟัง หลินเจิ้นสงถลึงตาใส่เขาและด่าไปหัวเราะไป "ไอ้เด็กบ้า พูดเหลวไหลอะไรเนี่ย"

หลินฉ่ายเวยหัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆ สายตาทอดไปที่ถังเฉาและหลินชิงเสว่ "ถังเฉา อีกหน่อยพวกเราย้ายเข้ามากันหมด จะไม่ไปรบกวนนายกับพี่หลินใช่มั้ย?"

พูดจบแล้วยังขยิบตาให้ด้วย

"ไม่……"

ถังเฉาหัวเราะและกำลังจะตอบ

หลินชิงเสว่ชิงเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มโดยไม่ให้เสียมารยาท "ไม่หรอก พวกเรายุ่งกันมากทุกวัน ไม่เหมือนแต่ก่อน พวกเธอเข้ามาอยู่ก็ดีแล้ว จะได้ครึกครื้น"

"....."

หลินชิงเสว่พูดจบ หลินฉ่ายเวย หลินเจิ้นสงมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย พวกเขามองถังเฉาอย่างประหลาดใจด้วยสีหน้าพิศวง

ถังเฉาก็ผงะไปเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าหลินชิงเสว่จะพูดแบบนี้

แม้ว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ แต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่เสแสร้งเหลือเกิน

ถังเฉาพลันนึกไปถึงความขัดแย้งเมื่อคืน เขาอ่อนใจและอยากจะดึงมือของหลินชิงเสว่มา

"ชิงเสว่ เลิกเล่นได้แล้ว....."