เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 79

บทที่ 79 ยั้งมือไว้ไมตรี

หม่าจงตกตะลึงกับพลังที่มีพลานุภาพของถังเฉา ความรู้สึกเช่นนี้ เหมือนกับถูกสัตว์ที่ดุร้ายจับจ้องอยู่

หลังจากดูใกล้ ๆ เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่า ตอนนี้เจตนาฆ่าที่รุนแรงเมื่อสักครู่นั้นได้หายไปแล้ว

ถังเฉาในขณะนี้ เป็นเพียงคนธรรมดา ไม่มีกลิ่นอายของคนที่แข็งแกร่งแม้แต่น้อย

จากนั้น หม่าจงที่ตกใจจนเหงื่อตกยิ้มเยือกเย็นอีกครั้ง แล้วกล่าวว่า “ที่แท้ก็วางมาดใหญ่โตเพื่อตบตา ทำฉันตกใจหมดเลย”

“เดิมทีฉันไม่อยากจะลงมือกับคนธรรมดาอย่างแก แต่ถ้าแกรนหาที่ตายเอง อย่าโทษว่าฉันเป็นคนโหดร้าย!”

ทันทีที่สิ้นเสียง หม่าจงก็เตรียมพร้อม วางแผนที่จะโจมตีถังเฉา

แต่ว่า เขายังไม่ทันได้ลงมือ เขาก็รู้สึกได้ถึงพลังพลานุภาพครั้งที่สอง

เขาหันไปมองตามจิตใต้สำนึก เห็นผู้หญิงในชุดหนังสีดำ ยืนอยู่ตรงทางเดินที่มืดสลัว จ้องมองมาที่เขาอย่างเย็นชา

หากกลิ่นอายการสังหารของถังเฉาเป็นเพียงภาพลวงตาชั่วขณะ กลิ่นอายแห่งการสังหารของผู้หญิงคนนี้ ก็คือลมพายุ หนาแน่นและแผ่ซ่านไปทั่ว

ในความมึนงง หม่าจงสัมผัสได้ถึงพลังที่มีพลานุภาพแห่งการสังหาร เหมือนกองกำลังกล้าแกร่ง ทำให้จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาที่มีเมื่อสักครู่หมดสิ้นลงทันที

ถังเฉาดูภาพนี้อย่างเย็นชา แม้ว่าหม่าจงคนนี้จะเป็นนักบู๊ แต่เขาฝึกแรงภายในไม่สำเร็จด้วยซ้ำ จะสามารถเปรียบเทียบกับนักฆ่ามืออาชีพอย่างเฟิ่งหวงได้อย่างไร?

คราวนี้ ถังเฉาไม่ได้หยุดยั้ง ปล่อยให้เฟิ่งหวงฆ่าสังหารครั้งใหญ่ตามปกติ

หากพวกเขาลงมือกับถังเฉา พวกเขาอาจจะมีทางรอด แต่ถ้าหากลงมือกับหลินชิงเสว่ มันเป็นการกระตุ้นต่อมโมโหของถังเฉา แม้แต่เทพเจ้าก็ยากที่จะช่วยให้รอดได้

พรึ่บ----

ชั่วพริบตาเดียวเฟิ่งหวงก็ปรากฏตัวต่อหน้าหม่าจงทันที

ขณะเดียวกันเฟิ่งหวงก็ใช้ฝ่ามือจับไปที่คอของหม่าจง และยกมันขึ้นสูง เขาไม่สามารถขัดขืนได้แม้แต่น้อย

“แก……”

ทันใดนั้นม่านตาของหม่าจงก็ลดน้อยลง สีหน้าที่ขาวซีดเผือด อยู่ต่อหน้าเฟิ่งหวง เขามีความเปราะบางเหมือนทารก

“กล้าล่วงเกินรองหัวหน้า ตาย!”

เฟิ่งหวงเต็มไปด้วยมีรังสีนักฆ่าอำมหิต กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ฝ่ามือก็กดลงอย่างแรงทันที

กริ้ง ๆ ๆ----

ขณะที่เฟิ่งหวงกำลังจะบิดคอของหม่าจงให้หัก โทรศัพท์ดังขึ้นมา

มองดูแวบแรกเมื่อเห็นว่าหลินชิงเสว่โทรมา ถังเฉาขอให้เฟิ่งหวงหยุดทันที เขากลัวว่าหลินชิงเสว่จะได้ยินการฆ่าคนของเขา

ถังเฉาเดินไปยังสถานที่ที่เงียบสงบ แล้วจึงกดรับสายของหลินชิงเสว่

“ชิงเสว่?”

เสียงของถังเฉานั้นนุ่มนวล ซึ่งแตกต่างจากเสียงเมื่อสักครู่อย่างสิ้นเชิง

“……”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ หลินชิงเสว่ไม่ได้พูด แต่ถังเฉาสามารถได้ยินเสียงหายใจหอบ ๆของเธอ

ผ่านไปสักครู่ใหญ่ ถึงจะมีเสียงตอบ

“คุณ.........ลงมาได้มั้ย? เมื่อกี้เกิดระเบิด เสี่ยวลี้ร้องไห้ตลอด จะหาแต่พ่อ”

น้ำเสียงของหลินชิงเสว่ดูแข็งกระด้างเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่แท้จริง ในเวลาปกติมันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะพูดแสดงถึงความพึ่งพาเช่นนี้

ถังเฉาเงียบไปชั่วขณะ พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “โอเค”

หลังจากวางสาย ถังเฉาก็ชำเลืองมองหม่าจงด้วยสีหน้าเย็นชา “ถือว่าแกโชคดี วันนี้จะไว้ชีวิตแก ถ้าแกยังช่วยตระกูลซ่งอีก อย่าว่าแต่แกเลย สมาคมการต่อสู้ทั้งหมด จะพินาศกันหมด!”

“พวกเราไปกัน”

“แค๊ก ๆ ๆ----”

หม่าจงโชคดีที่รอดพ้นจากความตายนั่งลงบนพื้นอย่างเบา ๆ สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยรู้สึกว่าอากาศช่างหอมหวานเท่าตอนนี้

หลังจากได้สติ ดวงตาของหม่าจงเต็มไปด้วยเจตนาสังหารในทันที “แค่ยอดฝีมือสองคน ยังกล้าที่จะมาเล่นงานฉัน ช่างไม่เห็นสมาคมการต่อสู้อยู่ในสายตาเลย........”

นักบู๊ของเมืองหมิงจูน้อยมาก ส่วนมากจะอยู่ที่สมาคมการต่อสู้ ส่วนมากหม่าจงจะรู้จัก แต่ไม่เคยเห็นถังเฉากับเฟิ่งหวง ฉะนั้นจึงจัดอยู่ในประเภทยอดฝีมือของเมืองอื่น ๆ