เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 793

“ถังเฉา...”

เสียงของหลินชิงเสว่แหลมสูงขึ้นถึงขีดสุด สะท้อนก้องอยู่ในสถานีตำรวจอยู่นานไม่จางหายไปราวกับโดนคว้านเอาหัวใจออกไป

ทุกคนที่ยังคงอยู่ในสถานีตำรวจได้ยินเสียงร้องตะโกน ในใจก็จมดิ่งลงทันใด รีบพุ่งเข้าไป

“ทำไมหรือ! เกิดเรื่องอะไรขึ้น!”

ทว่าชั่วพริบตาที่มองเห็นถังเฉาที่ถูกแช่แข็งจนกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็งอยู่ในห้องคุมขังแล้ว สมองของทุกคนก็เดือดพล่าน

โลกนี้เปลี่ยนเป็นเงียบสงบในนาทีนี้

เวลาหยุดเดิน

ดวงตาของทุกคนล้วนแต่มองไปที่เงาร่างที่อยู่ในห้องคุมขังตาไม่กะพริบ ความสั่นสะเทือนด้วยความไม่อยากจะเชื่อในดวงตาเพิ่มขึ้น

“นี่... นี่...”

พวกของหูอีซานพุ่งเข้าไปดู สายตาเปลี่ยนเป็นไร้จิตวิญญาณ

ถังเฉานั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่ในห้องคุมขัง ร่างกาย... ร่างกายจับตัวแข็งเป็นน้ำค้างแข็งบาง ๆ

ในห้องยังคงมีลมหนาวพัดอยู่ อุณหภูมิลดลงอย่างต่อเนื่อง

บึ้ม!

จิตใจของทุกคนระเบิดโทสะขึ้นมาดังสะเทือนเลื่อนลั่น ในสมองมีความคิดเดียวก็คือ ‘เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!’

“ถังเฉา!”

เจียงไป๋เสว่ตอบสนองเป็นคนแรก กรีดร้องเสียงแหลมขึ้นมาหนึ่งครั้ง พุ่งเข้าไปข้างในทันที

วิ่งถี่ ๆ เท้าของเธอย่ำหนัก ๆ อยู่บนพื้น ทั้งร่างกระโดดขึ้นกลางอากาศ จากนั้นก็ถีบเข้าไปที่ห้องกระจกอย่างโหดเหี้ยม

เพล้ง!

ทันใดนั้นกระจกทั้งบานก็ถูกถีบจนกลายเป็นเศษละเอียด

กริ๊ก ๆ ๆ!

ห้องที่เกาะตัวเป็นน้ำแข็งอยู่เต็มแตกเป็นรูใหญ่ ๆ รูหนึ่งในทันที ทันใดนั้นอากาศหนาวด้านในก็พรั่งพรูออกมา

ทันใดนั้นทุกคนก็ล้วนรู้สึกหนาวไปทั้งกายและใจเหมือนกับถูกแช่แข็งไปทั้งตัว สั่นสะท้าน

แม้ว่าจะเป็นเจียงไป๋เสว่เอง ร่างกายก็สั่นสะท้าน ไอหนาวที่ทรงพลังพัดจนเธอเดินได้อย่างยากลำบาก

หลินชิงเสว่กับลั่วเย่นหัวเองก็ยิ่งยากที่จะเข้าใกล้ที่นั่นได้

“ยังไม่รีบหยุดอีก!”

เจียงไป๋เสว่หันกลับไปตวาดด้วยความเดือดดาลครั้งหนึ่ง

หยางหลิงเซียวตอบโต้กลับไปได้ก่อน ตบเข้าไปบนใบหน้าของหนิงซ่านหู่อย่างโหดร้ายหนึ่งที แล้วก็เหยียบลงบนข้อมือของเขาอย่างโหดเหี้ยมอีกทีหนึ่ง

ได้ยินเพียงเสียงดังกร๊อบ ข้อมือของหนิงซ่านหู่ปรากฏความโค้งงอที่ไม่เป็นรูปร่าง

“เอามา!”

หยางหลิงเซียวแย่งรีโมทคอนโทรลอันหนึ่งมาจากในมือของเขา รีบกดปุ่มหยุดทันที

ทันใดนั้นไอหนาวในห้องคุมขังก็ไม่มีแล้ว

แต่ว่า เนื่องจากว่าด้านในปล่อยไอหนาวมานานมากแล้ว อุณหภูมิยังคงอยู่ที่ประมาณติดลบ

“ถังเฉา!”

“คุณถัง!”

ทุกคนล้วนแต่มีจิตใจกระวนกระวาย พุ่งเข้าไปย้ายถังเฉาที่แข็งเป็นก้อนน้ำแข็งตั้งนานแล้วออกมา

“ถังเฉา... ถังเฉา... คุณตื่นสิ คุณตื่นสิคะ...”

ด้านหลังมีเสียงผู้หญิงตะโกนเสียงแหบพร่าขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

หลินชิงเสว่ในตอนนี้อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนไป ไม่มีความเยือกเย็นและความหยิ่งยโสเหมือนในตอนปกติ แต่ดวงตากลับถลึงจนลูกตาแทบหลุดออกมา ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงวิ่งเข้ามาถึงตัวถังเฉาเหมือนกับหญิงบ้าคนหนึ่ง กอดเขาเอาไว้แน่น

เธอร้องไห้จนหัวใจแทบแตกสลาย ร้องไห้จนหายใจไม่ทัน... แม้แต่ร่างกายของเธอก็สั่นเทิ้มอย่างหนัก

ลั่วเย่นหัวกับหลินรั่วหวีมองอยู่ข้างหลังอย่างเงียบ ๆ ในสายตามีอารมณ์ที่ไม่สามารถบรรยายได้พุ่งขึ้นมา

ลูกสาวของพวกเขาเข้มแข็งมาก

ตอนเด็ก ๆ ได้รับบาดเจ็บ เลือดตกยางออกก็ไม่เคยร้องไห้ออกมาก

มีเรื่องที่สามารถทำให้เธอพังทลายอยู่น้อยมาก... มีเพียงตอนที่ลูกสาวของเธอคลอดออกมากับตอนหลังจากที่รู้ชาติกำเนิดที่แท้จริงของตัวเองเท่านั้นที่ได้ร้องไห้โฮยกใหญ่

แต่ว่าตอนนี้มองเห็นถังเฉาที่ถูกแช่แข็งจนกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็ง เธอกลับร้องไห้เป็นเผาเต่า

ทั้งสถานที่นั้นมีเพียงเสียงร้องไห้ของหลินชิงเสว่คนเดียว คนอื่น ๆ... ล้วนแต่พากันสูญเสียความสามารถในการพูดไปแล้ว

เธอกอดร่างกายของถังเฉาเอาไว้แน่น พยายามที่จะใช้ร่างกายของตัวเองมาละลายน้ำแข็งชั้น ๆ ที่อยู่บนร่างกายของเขา

แต่ว่าน้ำแข็งชั้นนั้นแข็งมาก แล้วอุณหภูมิร่างกายของมนุษย์จะละลายได้อย่างไร?

น้ำตาของหลินชิงเสว่ไหลลงไปตามก้อนน้ำแข็ง

ใบหน้าของเขาใกล้มาก สามารถมองเห็นอวัยวะบนใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน กิริยาท่าทางของเขา... ถึงขั้นที่ยังรักษาสภาพท่าทางก่อนที่จะถูกน้ำแข็งแช่แข็งเอาไว้ ไม่สะทกสะท้านถึงเพียงนั้น เหมือนกับว่าไม่มีอะไรที่สามารถทำให้เขาหวาดกลัวได้อย่างไรอย่างนั้น

แต่ว่าตอนนี้ กลับถูกน้ำแข็งแช่แข็งเอาไว้ในก้อนน้ำแข็ง กลายเป็นศพที่หนาวยะเยือกศพหนึ่ง

เจียงไป๋เสว่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองน้ำแข็งบนร่างของถังเฉาอย่างแข็งทื่อ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งเฮือก บนใบหน้าเป็นรังสีสังหารเทียมฟ้า

ในตอนที่จะลงมือนั้นเอง สีหน้าของเจียงไป๋เสว่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยทันที พอสำนึกได้ก็หันกลับไปมองถังเฉาครั้งหนึ่ง

ภายใต้ก้อนน้ำแข็ง ถังเฉายังคงลืมตาอยู่ ไม่ได้ทำลายน้ำแข็งออกมาเหมือนในสภาพแบบที่มีเพียงแต่ในภาพยนตร์หรือในการ์ตูน

แต่เจียงไป๋เสว่กลับเหมือนว่าจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง รังสีสังหารบนร่างกายเปลี่ยนไปเป็นอ่อนบางในชั่วพริบตา

ในตอนที่กลิ่นอายเปลี่ยนแปลงในตอนนี้นี่เอง ทำให้หลงไป่ชวนและหลินรั่วหวีล้วนแต่เปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อย

จากนั้นพลังในดวงตาก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมากเหมือนกับจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้

แต่ก็ไม่มีใครพูดกับหลินชิงเสว่อย่างแจ่มแจ้ง

บางทีอาจจะเพราะร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว หลินชิงเสว่ค่อย ๆ เงียบลง คลายจากถังเฉา ค่อย ๆ หันกลับไป ดวงตาทั้งคู่เปลี่ยนเป็นอาฆาตแค้นในชั่วพริบตา

“แกฆ่าถังเฉา”

เปลวไฟลุกโชนอยู่ในดวงตาของเธอ เดินไปทางหนิงซ่านหู่ทีละก้าว ๆ

รังสีสังหารที่แข็งแกร่งนั่น คาดไม่ถึงว่าจะข่มขู่จนสีหน้าของหัวหน้าเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ไม่ใช่... ไม่ใช่นะ...”

หนิงซ่านหู่เร่งอธิบาย แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากแล้วกลับอย่างไรก็พูดไม่ออก

ทำแล้วก็คือทำแล้ว ผลลัพธ์ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

“แกฆ่าถังเฉา...”

เสียงของหลินชิงเสว่แหบพร่าหาใดเปรียบ กลับแฝงไว้ด้วยรังสีสังหารที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ขวับ!

ทันใดนั้นเธอก็แย่งเอาปืนพกที่เหน็บไว้ที่เอวของคนที่อยู่ข้าง ๆ คนหนึ่งมาด้วยความมือไวตาไว จากนั้นก็เหนี่ยวไกปืน จ่อไปที่ศีรษะของหนิงซ่านหู่

บึ้ม!

ทันใดนั้น สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

หนิงซ่านหู่ก็ยิ่งตกใจจนวิญญาณหลุด ถอยหลังไปอย่างต่อเนื่อง เอ่ยขอให้ยกโทษ