เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 825

“……”

เย่จงซือพูดคำพูดนี้จบ บรรยากาศในห้องตึงเครียดลงทันที

ดวงตาของเย่หรูอี้หนาวเยือก จ้องเขม็งที่เย่จงซือ

สีหน้าเย่เทียนหลงเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง สายตาที่มองเขานำส่งไปด้วยใจฆ่า

เศษเดนชั้นสอง

สี่คำนี้มันหมายถึงอะไร？

ไอ้เศษเดนชั้นที่สอง！

มันเท่ากับจับเย่หรูอี้กับเย่เทียนหลงมาด่ารวมกันเลย

เย่หรูอี้เป็นลูกของหญิงรับใช้คนหนึ่งที่เกิดจากพ่อของเย่จงซือ ในสายตาของพี่น้องคนในตระกูลเย่ ก็คือเชื้อสายเศษเดน

หลังจากถูบีบบังคับต้องระเห็จหนีออกไป แม่หล่อนได้พาเขาไปถึงที่หมิงจู พบกับจ้าวลิ่ว โชคร้ายซ้ำเติม คลอดเอาเย่เทียนหลงออกมา

นี้เป็นเศษเดนที่เลวร้ายกว่าเศษเดนขั้นพื้นฐานอีก

เย่หรูอี้เองอย่างน้อยยังมีสายเลือดของตระกูลหลวงตระกูลเย่อยู่ครึ่งหนึ่ง เย่เทียนหลงนั้นเป็นสายเลือดหญิงรับใช้กับกุ๊ยข้างถนน---ตระกูลเย่จะยอมรับคนระดับชั้นต่ำนี้ได้ยังไง？

กับเย่หรูอี้ เย่จงซือยังมีความกริ่งเกรงอยู่บ้างสักสามส่วน แต่กับเย่เทียนหลง เย่จงซือไม่เห็นต้องมีการไว้หน้าด่าแดกดันใส่เต็ม ๆ

แต่ทว่า สิ่งที่ทำให้เขาต้องตกตะลึงอย่างหนักคือ เย่หรูอี้กลับมีความสะเทือนใจหนักไปยิ่งกว่าเย่เทียนหลง

ดวงตาทั้งคู่กร้าวเหี้ยม แววแห่งการฆ่าเต็มความรู้สึกบนใบหน้า กำหมัดเกร็งแน่น

“แกพูดอีกครั้งซิ！”

หล่อนจ้องหน้าเย่จงซือ พูดเสียงเยือก

นัยน์ตาเย่จงซือเต็มด้วยความตื่นฉงน แล้วเมื่อได้คิดถึงปูมหลังของหล่อน ก็ได้เพิ่มยิ้มกระหยิ่มขึ้นมาบนใบหน้า “หรือว่าข้าพูดผิดไป แม่ของเธอ ก็แค่เป็นสาวใช้ธรรมดา ๆ ในบ้านตระกูลเย่ แต่ดันไปมีลูกกับพ่อของข้าแล้วคลอดเธอออกมา ออกไปจากบ้านตระกูลของข้าแล้ว ก็ไปถูกกุ๊ยข้างถนนเล่นซะ มันช่างเป็นเรื่องขายหน้าของตระกูลเย่ของพวกข้าโดยแท้！”

“หุบปาก！”

พูดมาถึงนี่ เย่หรูอี้แผดเสียงร้องออกมา จิตอารมณ์ระเบิดสุด ความแค้นที่หาใดเปรียบไม่ได้เต็มในดวงตา

หมิ่นประมาทตัวหล่อนเองพอว่า แต่อย่าไปว่าดูหมิ่นถึงแม่

ตอนสมัยเย่เทียนหลงยังเด็ก ไม่เคยรู้ว่าวันเวลาจะผ่านไปได้อย่างไร

เพื่อดูแลพวกเขา คุณแม่ไม่เคยมีว่างพักตลอดทั้ง 24 ชั่วโมง จนมาภายหลัง ต้องขโมย ต้องไปแย่งชิง

ในเวลานั้น เย่หรูอี้มองเห็นกับตาที่คุณแม่วิ่งเข้าไปในร้านขนมเค้ก แย่งชิงเอาขนมเค้กออกมากล่องหนึ่ง เพียงเพราะตัวหล่อนเองเดินผ่านแล้วมองจ้องหลายครั้งไปหน่อย

หลังจากนั้น คุณแม่ถูกระดมตีจนบาดเจ็บทั้งตัว โดยที่ขนมเค้กนั้นก็ตกลงไปในคูน้ำเสียที่เหม็นเน่า

หล่อนจะไม่ยอมเด็ดขาด.........ถ้าใครมาด่าว่าแม่ของหล่อน！

โดยเฉพาะ คู่แค้นของหล่อน

ถังหลินถึงกับสะดุ้ง ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ข้าง ๆ

เย่จงซือถลันเข้ามาถึงข้างหน้าเย่หรูอี้ รอยยิ้มบนใบหน้าค่อย ๆ หายไป ทันใดนั้นเอง ฝ่ามือตบลงบนใบหน้าหล่อนอย่างเหี้ยมโหด

ผัวะ

โดยไม่ทันได้ระวังตัว เย่หรูอี้โดนฝ่ามือตบล้มคว่ำลงบนเตียง เลือดกลบริมมุมปาก

“พี่สาว！”

เย่เทียนหลงสีหน้าเปลี่ยนรุนแรง รีบประคองเย่หรูอี้ขึ้นมา

เย่หรูอี้ปาดคราบเลือดที่มุมปาก ไม่ออกอาการสะทกสะท้าน กลับยังคงจ้องหน้าเย่จงซือด้วยสายตาเคียดแค้นต่อ

ถ้าหากแววตาสามารถเชือดฆ่าคนได้ เย่จงซือคงต้องตายไปแล้วนับร้อยครั้ง

เสียดาย มันเป็นไปไม่ได้

มองสวนสายตาเย่หรูอี้ไป เย่จงซือก็ไม่ออกอาการโกรธ กลับแค่นหัวเราะว่า “รู้ไหม ความอ่อนแอที่สุด ความไร้ความสามารถที่สุด ก็คือการใช้สายตาเหี้ยม ๆ แบบที่เธอจ้องทำกับข้าอยู่นี้----จะใช้อะไรได้หรือ？”

“เชื้อสายเถื่อนก็คือเชื้อสายเถื่อน ต่อให้จะปั้นแต่งตัวเองให้ดูสง่าสูงค่ายังไง ส่วนลึกเข้าในกระดูกดำก็ยังคงไหลอยู่ด้วยเลือดเถื่อน----พวกเธอทั้งแม่ลูก มันยังไงก็พวกเศษเดน！”

“แล้วยังคิดจะกลับมายึดอำนาจเป็นใหญ่ในตระกูลเย่ จ้องจะมาแก้แค้นเอากับข้าเรอะ？ขอโทษเถอะ ต่อให้แกไปพยายามอีกสัก 50 ปี ก็ไม่มีทางจะทำได้”

เย่จงซือกวาดตามองเย่หรูอี้แวบหนึ่งด้วยแววสมเพช กลับมามองถังหลิน พูดเสียงไม่มีน้ำว่า “แกวางใจได้ ต่อไปเพียงถ้าข้าอยู่ หล่อนจะไม่กล้ามาขึ้นเสียงกับแก----ผู้หญิงต้องอยู่ในกรอบสามจรรยาสี่คุณสมบัติ ถ้าหล่อนกล้าฝ่าฝืนแม้ข้อเดียว ก็ให้ใช้วิธีสั่งสอนหมาในบ้านพวกแกจัดการก็พอแล้ว หล่อนจะไม่มีทางกล้าตอบโต้”

“เพราะลึกเข้าไปในกระดูกดำนั้น มันเป็นเลือดสายพันธ์เศษเดนคนนั้น”

คำพูดเหล่านี้ เหมือนเข็มแหลมทิ่มแทงใจเย่หรูอี้

หล่อนในขณะนี้ เหมือนถูกเย่จงซือจับแก้ผ้าออกหมด ยืนโชว์เปลือยอยู่ต่อหน้าเขา

น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมา เย่หรูอี้ขบกัดฟันลุกยืนขึ้น เตรียมพุ่งใส่เย่จงซือ

แต่ถูกเย่เทียนหลงคว้ากอดเอาไว้ เขาก็จ้องเขม็งใส่เย่จงซือ ปากก็ปลอบเตือนว่า “พี่สาว ใจเย็น อย่าถูกมันกระตุ้นให้โกรธบ้า”

เย่หรูอี้ดิ้นรนเล็กน้อย ในที่สุดก็สงบใจลง ทรุดนั่งลงบนเตียง สายตาที่คั่งแค้นทั้งคู่จ้องมองเย่จงซือ “พวกแกทั้งพ่อลูก จะต้องตกลงอยู่ในนรก”

หล่อนนั่งหอบฮึดฮัด คราบน้ำตาบนหน้ายังไม่แห้งหมด หว่างคิ้วกับนัยน์ตาคงความคับแค้น แต่คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรกับเย่จงซือได้

นี่คือตัวจริงของหล่อน

ความชาเข้มเยือกเย็นที่ผ่านมา และพฤติการณ์ที่ใครเพียงได้ยินก็ยังเสียวสะท้านขวัญหาย นั้นมันเป็นเพียงแค่เปลือกหุ้ม----ในธาตุแท้แล้ว หล่อนก็คงเพียงเพื่อเอาตัวอยู่รอด ทำทุกอย่างได้อย่างไม่เลือก

มันเป็นเพราะเย่จงซือพ่อลูก ที่ทำให้หล่อนต้องเป็นแบบนี้

ถังหลินที่มองดูอยู่ข้าง ๆ ยืนทื่ออยู่นาน เริ่มปรากฏเห็นสีหน้าของความดีใจ

เขารู้แล้วว่า คนที่จิตใจโหดเหี้ยม วางตัวเหยียบอยู่สูงเหนือคนอื่น เย่หรูอี้คนนั้นได้ตายไปแล้ว หล่อนคนปัจจุบัน เป็นเพียงผู้หญิงน่าสงสารที่ไม่มีที่ยืนพักพิงใด ๆ

“เมื่อตะกี้นี้ พวกแกกำลังคิดเตรียมแผนหนีงานแต่งงานใช่ไหม？”

จู่ ๆ เย่จงซือก็ถามขึ้นมา สายตาชาชืด

เย่เทียนหลงผวาขึ้นมาพลัน เย่หรูอี้ยังคงจ้องเขาอย่างเคียดแค้น

ตั้งแต่เย่จงซือเดินเข้ามาในพริบตานั้น หล่อนก็รู้แล้วว่าแผนทั้งหมดล่มสลาย

และที่สุด เขายังจับได้ในอุบายของตัวเอง แผนการที่วางไว้มาหลายปี ก็เพื่อกลับเข้าไปอยู่ในตระกูลเย่เพื่อทำการแก้แค้น แต่แล้วทุกอย่างกลายเป็นศูนย์

หล่อนเสียดาย หล่อนคับแค้น หล่อนอยากกรีดร้องตะโกนใส่ฟ้า

หล่อนรู้สึกผิดต่อคุณแม่ที่ตายไป

“หนูขอโทษ คุณแม่ เพราะลูกไม่ดีเอง.....ลูกแก้แค้นให้แม่ไม่ได้......”

เย่หรูอี้พึมพำเบา ๆ กับตัวเองตาแดงก่ำ น้ำตาร้อนผ่าวร่วงพรู