เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 840

Grand Canalในเมืองซื่อจิ่ว ได้รับนามว่าเป็นแม่น้ำที่ปกป้องเมืองซื่อจิ่ว

คดเคี้ยวเป็นระยะทางหลายพันไมล์ราวกับมังกรจริงๆ ชาวบ้านเรียกมันว่า "แม่น้ำสายแม่" ที่หล่อเลี้ยงพวกเขา

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้รอบๆแม่น้ำ มีร่างสองร่างที่วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

รองเท้าผ้าปากกลมเหมือนบินอยู่บนพื้นหญ้า และทุกครั้งที่เขย่งเท้าเบาๆ บนน้ำก็จะมีระลอกคลื่นเล็กน้อย

เย่จงซือรู้สึกเหมือนตนเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวในโลกบูโด

กระบวนท่านี้เขาคุ้นเคย ---- เมื่อก่อนเคยดูในหนัง บินบนหญ้า

คิดไม่ถึงว่า จะมีคนนำมันออกมาใช้ในโลกจริง

เย่จงซือเองก็เป็นคนที่ฝึกฝนเรื่องการต่อสู้เช่นกัน แต่ก็ไม่ได้เก่งเหมือนปรมาจารย์โม่

น้ำหนักเฉลี่ยของผู้ใหญ่ปกติคือแปดสิบกิโลกรัม และผู้สูงอายุที่มีสุขภาพแข็งแรงประมาณหกกิโลกรัม น้ำหนักรวมของสองคนนี้เกือบร้อยสี่สิบกิโลกรัม

ด้วยน้ำหนักที่มากเช่นนี้ เขาสามารถประคองตัวและบินอย่างรวดเร็วบนผิวน้ำได้ ในใจเย่จงซือรู้ดี ---- อย่าคิดว่ามันง่าย ถ้าไม่ใช่เพราะฝึกฝนอย่างหนักมาหลายปี จะไม่มีความแข็งแกร่งดังกล่าวแน่นอน

ปรมาจารย์โม่พาเขาวิ่งมาเกือบ 10 นาทีแล้ว เป็นเวลานานและรวดเร็วเช่นนี้ น่าจะปลอดภัยแล้วมั้ง?

เย่จงซือคิดในใจและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ปรมาจารย์โม่ ผมคิดว่าพอแล้ว เรามาพักกันไหม?”

เย่โม่ไม่พูดอะไร เพียงแค่มองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง

กลางดึกเงียบสงัด ไม่มีคน แม้แต่ต้นหลิวบนฝั่งก็ยังนิ่ง

เย่โม่พยักหน้า แล้วพาเย่จงซือไปที่ฝั่งเพื่อหยุดวิ่ง

เย่โม่หอบหายใจทันทีที่เท้าแตะพื้น

เพราะว่าเขาแก่แล้ว อีกอย่างยังได้พาอีกคนไว้ด้วย พลังของร่างกายไม่เพียงพอ

อย่างไรก็ตาม เขามองไปรอบๆอย่างระมัดระวังและมั่นใจว่าถังเฉาตามไม่ทัน จากนั้นเขาก็ค่อยโล่งใจ

เมื่อคิดถึงถังเฉาอีกครั้ง เย่โม่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุกซู่ ความหวาดกลัวยังหลงเหลืออยู่ในใจ

ถังเฉาหักกระดูกแขนของเขาโดยตรง และมันก็ยังเจ็บอยู่

ชายหนุ่มที่ดูเหมือนอายุต่ำกว่า 30 ปีคนนี้ มีพลังมาก

แม้แต่ในราชวงศ์ต้าเซี่ย ก็หายากมาก!

อย่างไรก็ตาม ไม่มีอัจฉริยะเช่นนี้ในประวัติศาสตร์ แต่ส่วนใหญ่ถูกกำจัดและเสียชีวิตตั้งแต่เด็ก

เชื่อว่าคนนี้ก็จะไม่มีข้อยกเว้น

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หัวใจที่บีบรัดของเย่โม่ก็ผ่อนคลายลง

หันกลับไปมองเย่จงซือ “พักที่เมืองซื่อจิ่วหนึ่งวัน เมื่อคุณท่านกลับมา วันพรุ่งนี้ก็สามารถออกเดินทางไปยังบนเขาแล้ว การเดินทางจะใช้เวลาประมาณสามวัน เตรียมพร้อมที่จะทนต่อความยากลำบาก”

“ครับ ปรมาจารย์โม่”

สายตาของเย่จงซือเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ครั้งหนึ่งเขาเคยไปเยือนภูเขาแห่งนี้เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก และเขายังคงประทับใจ

มีนกร้องและดอกไม้ที่หอม ซึ่งเป็นโลกใหม่ที่เป็นอิสระ

นอกจากนี้ ผู้คนภายในนั้นก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน

ประวัติของราชวงศ์ต้าเซี่ย ไม่ใช่จะไม่ได้บันทึกไว้

ผลงานชิ้นเอกของเถาหยวนหมิง"บันทึก (หมู่บ้าน) ธารดอกท้อ" บันทึกบรรพบุรุษของราชวงศ์ต้าเซี่ย

“ภูเขามีทางเข้าเล็กๆ ราวกับมีแสงสว่าง จึงจากเรือแล้วเข้าทางปาก ตอนแรกที่เข้าไปมันแคบมาก คนสามารถผ่านเข้าไปได้ หลังจากผ่านไปหลายสิบก้าว ทันใดนั้นก็โปร่งกระจ่าง”

นี่คือชาวประมงพบทางเข้าในราชวงศ์ต้าเซี่ยโดยไม่ได้ตั้งใจ

แน่นอน หลังจากที่ชาวประมงออกมา เขาไม่สามารถหาทางเข้าไปในราชวงศ์ต้าเซี่ยได้อีกต่อไป

นี่ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่า ราชวงศ์ต้าเซี่ยถูกแยกออกจากโลกภายนอก

ยิ่งกว่านั้น แม่ของเขาอยู่ข้างใน

เขาและแม่ของเขาไม่ค่อยได้พบหน้ากันเลย แต่ดีกับเขามาก เย่จงซือคิดถึงเธอมาก

ขณะที่เขากำลังคิดถึงภาพที่สวยงามนี้ ใบไม้ที่อยู่รอบๆก็ส่งเสียงกรอบแกรบในทันใด

เย่โม่หันไปมองรอบๆโดยอัตโนมัติ

"เหมียว"

แมวป่าตัวหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้ มองดูพวกเขาด้วยดวงตาสีเขียว และวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

“……”

เย่จงซือสะดุ้งด้วยเหงื่อเย็นเยียบ จากนั้นฝืนยิ้มออกมาและกล่าวว่า “ปรมาจารย์โม่ ท่านเซนซิทีฟเกินไปหรือเปล่า? มันก็แค่แมว”

"ใช่เหรอ……"

กลัวจนฉี่ราด!

"ไป!"

เย่โม่เหมือนเผชิญกับศัตรูเก่งกาจในทันที กัดฟันแน่น จับเย่จงซือแล้วหนีไป

เมื่อมองดูพวกเขาจากไป ถังเฉามีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา

“หนี พวกคุณจะหนีไปไหนได้?”

ซ่า！

ทันทีที่เสียงหายไป ถังเฉาก็หายไปบนลำต้นด้วย

หู้ๆๆ!

เย่โม่พาเย่จงซือหนีไปอย่างบ้าคลั่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหนีอย่างบ้าคลั่งในวัยชราเช่นนี้

ความกลัวที่มาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ ทำให้เขารู้สึกมีขนลุกซู่

กลัวแล้ว

กลัวจริงๆ

ก่อนหน้านี้พวกเขายังมั่นใจว่าถังเฉาจะตามไม่ทัน แต่คิดไม่ถึงว่า ในวินาทีต่อมา เขาก็ตามจนทัน

วิญญาณ!

เขาเกือบจะเหมือนกับวิญญาณ!

เย่จงซือถึงกับกลัวจนฉี่ราดโดยตรง สีหน้าของเขาซีดราวกับกระดาษ

ในเมื่อถังเฉาปรากฏขึ้นที่นี่ แสดงว่าพ่อของเขาพ่ายแพ้แล้ว...

เมื่อคิดเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็ซีดเผือดมากขึ้นกว่าเดิม

ในสายตาของเขา พ่อของเขาเป็นผู้อยู่ยงคงกระพันเหมือนเทพเจ้าแห่งสงครามมาโดยตลอด และไม่เคยพ่ายแพ้

แพ้แล้วจริงหรือ?

หัวใจของเย่จงซือขนลุกซู่ เมื่อมองดูคืนที่มืดมิด เขารู้สึกถึงความตายจริงๆ

บูม!

ทันใดนั้น เย่โม่ก็ล้มลงกับพื้น ราวกับว่าเขาสูญเสียเท้าหน้าของเขา