เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 861

ในเวลานี้โรงพยาบาลอันดับหนึ่งได้ถูกคุ้มครองไว้อย่างแน่นหนา

เพียงเพราะมีคนคนหนึ่งเข้าไป

ผู้นำตระกูลลั่วปัจจุบัน ขณะเดียวกันยังเป็นแม่ของหลินชิงเสว่ ลั่วเย่นหัว

ข้างกายลั่วเย่นหัวคือลั่วเยนอวิ๋น จอมมารที่ทุกคนในเมืองซื่อจิ่วกลัวกันหมด เงียบเหมือนลูกแมวตัวหนึ่ง

ติ้ง!

ประตูลิฟต์เปิดออก

ขณะนี้หลินชิงเสว่ยังคงนั่งอยู่ในทางเดินยาวข้างนอก รอคอยถังเฉากลับมา

หลังจากที่เห็นหลินชิงเสว่อีกครั้ง ลั่วเย่นหัวก็ตัวสั่นไหว หลบสายตาเล็กน้อย

จากนั้นเธอก็หันไปมองลั่วเยนอวิ๋น "เธอออกไปรอฉันข้างนอกเถอะ"

ตอนแรกลั่วเยนอวิ๋นไม่เต็มใจ แต่พอคิดถึงสถานการณ์ในตอนนี้ต้องปล่อยให้พวกเธอสองแม่ลูกอยู่กันตามลำพัง จึงถอนหายใจเบาๆและออกจากที่นี่

ลั่วเย่นหัวยืนอยู่ในทางเดิน มองหลินชิงเสว่เงียบๆ

ราวกับรู้สึกถึงสายตานั้น ฝ่ายหลังแหงนหน้าด้วยสายตาเย็นยะเยือก สองแม่ลูกสบตากัน เวลาเหมือนหยุดลงในขณะนั้น

หลินชิงเสว่มีสายตาประหลาดใจอยู่แวบหนึ่งก่อนจะสงบลงอย่างรวดเร็ว เธอไม่แปลกใจกับการมาของลั่วเย่นหัว และหันไปมองตรงอื่นต่อ

ลั่วเย่นหัวเดินมาอยู่ข้างกายเธอและถามเบาๆ "ฉันนั่งที่นี่ได้มั้ย"

หลินชิงเสว่พูดโดยไม่หันกลับมามอง "ที่นี่คือโรงพยาบาล ไม่ใช่บ้านของหนู"

ลั่วเย่นหัวยิ้มกว้างมากขึ้น นั่งลงข้างกายหลินชิงเสว่อย่างระมัดระวังและเอ่ยขึ้น "เธอต้องเข้าใจนะว่าการที่เด็กคนนี้เกิดมามีความหมายมากต่อทั้งสองตระกูล"

ประโยคนี้เหมือนพูดไปอย่างนั้น แต่ก็เหมือนอธิบายว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่

หลินชิงเสว่เหลือบมองแล้วถามว่า "หลังจากนั้นล่ะ?"

"......."

ลั่วเย่นหัวเหมือนพูดอะไรไม่ออกกับคำถามเย็นชาของลูกสาว เธอเงียบอยู่นานก่อนจะมีสีหน้าปล่อยวาง เธอมองหลินชิงเสว่และบอก "ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่แม่ที่ดี ฉันไม่เคยเลี้ยงดูแก แต่แก...... ก็ยังเป็นลูกของฉันตระกูลลั่ว"

คำพูดนี้ทำเอาหลินชิงเสว่มีสีหน้าเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย แต่สายตาเย็นชากว่าเดิม

เธอไม่พูดอะไร รอให้ลั่วเย่นหัวพูดต่อ

"ฉันไม่ขอให้เด็กคนนี้แซ่ลั่ว ฉันแค่หวังว่าเธอจะพาเด็กคนนี้กลับมาเยี่ยมฉันบ้าง ให้เขาได้รู้ว่ามีคุณย่าอย่างฉันอยู่ก็พอ"

สีหน้าของลั่วเย่นหัวแสดงอารมณ์ซับซ้อนที่ไม่อาจอธิบาย "เมื่อก่อนฉันไม่เคยยอมแก่ แต่จนกระทั่งได้รู้ว่าลูกคนที่สองของแกมีวี่แววแล้วฉันถึงตระหนักได้ว่าฉันควรจะเกษียณได้แล้ว"

"ผู้คนในยุคเก่าควรเกษียณได้แล้ว และผู้คนในยุคใหม่ก็รับสืบทอดคบเพลิงนั้นต่อไป"

"......"

หลังจากได้ยินคำพูดของลั่วเย่นหัวแล้ว หลินชิงเสว่ก็เงียบลงเช่นกัน

เธอพยักหน้า "ได้ หนูจะกลับตระกูลลั่ว"

หลังจากได้รับคำมั่นสัญญาของหลินชิงเสว่แล้ว ลั่วเย่นหัวพยักหน้า รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้นไปอีก

"ดูแลสุขภาพด้วย"

ลั่วเย่นหัวกำชับก่อนจะลุกขึ้นก่อนจะตั้งท่าเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน”

“แม่……”

หลินชิงเสว่ตะโกนเรียกจากด้านหลัง

ลั่วเย่นหัวที่เพิ่งเดินออกไปได้ก้าวเดียวชะงักงัน โฉมหน้างดงามไม่ยอมแก่นั้นฉายแววตะลึง

เธอหันกลับมาด้วยท่าทีแข็งทื่อ มองหลินชิงเสว่ด้วยสายตาเหลือเชื่อและเอ่ยถาม “เมื่อกี้แก เรียกฉันว่าอะไรนะ?”

“แม่”

เทียบกันแล้ว หลินชิงเสว่พูดคำนี้ออกมาด้วยสีหน้าเรียบสงบมาก

ลั่วเย่นหัวหันกลับมาทั้งตัว สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยหลากความรู้สึก ตื้นตัน ดีใจ ปิติ รู้สึกผิด…..ฉายอารมณ์ทุกอย่าง ทว่าแสดงอะไรออกไม่ได้สักอย่าง

ผ่านไปเนิ่นนานลั่วเย่นหัวถึงได้สติ เธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มจางๆอันปลงโลก

"ให้กำเนิดได้หรือไม่นั้น ตอนนี้มองย้อนกลับไปยังสำคัญอยู่หรอ?"

"งั้นหนูเปลี่ยนคำถาม"

หลินชิงเสว่เอ่ยขึ้น "ทำไมหลังจากที่คุณหย่ากับเขาแล้วถึงเลือกที่จะออกจากเมืองซื่อจิ่วก่อนจะบวช? สถานที่นี้มีบุพเพที่คุณไม่อาจตัดได้หรอ? หรืออาจจะเป็น----ผู้คน?"

"......"

เป็นผลให้ใบหน้าของลั่วเย่นหัวแข็งทื่อ รอยยิ้มยังคงอยู่ แต่กลายเป็นรอยยิ้มผงะ

แม้ว่าหลินชิงเสว่จะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเธอ แต่ความสามารถในการสังเกตอันแหลมคมและสติปัญญานั้นสืบทอดเธอมา

"คนทั่วไปหลังจากหย่าร้างแล้ว ไม่ต้องพูดถึงที่ไม่ยอมข้องแวะกันอีกจนกว่าจะตายกันไปข้าง แต่ก็คงไม่ถึงขั้นต้องบวชหรอกนะคะ?"

หลินชิงเสว่หรี่ตา สายตาของแฝงไว้ด้วยแสงแห่งสติปัญญา "หนูอยากรู้ว่าแม่ศึกษาพระธรรมถึงยี่สิบปี บรรลุอะไรได้บ้างมั้ยคะ"

สีหน้าของลั่วเย่นหัวเต็มไปด้วยความตะลึง แต่พอมองไปที่ใบหน้าของหลินชิงเสว่แล้ว สีหน้าของเธอก็ค่อยๆเคร่งเครียดขึ้น

เงียบอยู่นาน ลั่วเย่นหัวมีสีหน้าดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ปลงและกล่าวขึ้น "การแต่งงานของฉันและหลิน รั่วหวีในครั้งนี้ คนที่ฉันรู้สึกผิดที่สุดก็คือแก ตลอดยี่สิบปีมานี้คนที่ฉันศึกษาก็คือแก แต่ฉันศึกษาได้ไม่ทะลุปรุโปร่ง พระจึงไม่ให้อภัย ฉันจึงต้องลาสิกขาและกลับมาหาแก"

"ทำไมล่ะคะ?"

คิ้วของหลินชิงเสว่ขมวดแน่น

"เพราะที่ฉันแต่งงานกับพ่อแกเป็นเพียงการแต่งงานจอมปลอม"

สีหน้าของลั่วเย่นหัวโศกเศร้า เธอพูดด้วยสายตาซับซ้อน "พ่อของแกเข้าใกล้ฉันเพราะต้องการแก้แค้น แต่ฉันดันไม่รู้ตัวแต่แรกว่านี่เป็นกับดักลวง หลังจากที่ฉันรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว"

"กับดักลวง?"

หลินชิงเสว่ไม่เข้าใจ

ลั่วเย่นหัวพยักหน้าและกล่าวต่อ "ตระกูลของเขาต้องดับสิ้นเพราะแม่ของฉัน เขาหลอกฉัน แต่ฉันไม่โกรธแค้นเขา"

"เพราะตั้งแต่วันแรกที่เราแต่งงานกัน ก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะมีจุดจบที่บาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่"