เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 863

โชคชะตาเป็นสิ่งที่อัศจรรย์มาก

อัศจรรย์ขนาดที่ว่าคุณคิดว่าคุณควบคุมมันได้ หารู้ไม่ คุณยังอยู่ในการควบคุมของมัน

หลังจากทราบต้นสายปลายเหตุแล้ว ถังเฉาพอจะคาดเดาอนาคตได้นิดหน่อย

เขากับพ่อตาต่างเป็นกำลังรบให้กับฝ่ายหนึ่ง วันใดวันหนึ่งจะต้องสู้กันแน่นอน และต้องมีฝ่ายหนึ่งตายอย่างแน่นอน

เมื่อรู้ผลแล้ว ปฏิกิริยาแรกของถังเฉาคือพยายามหลีกเลี่ยง แต่ไม่นานนักเขาก็พบว่านี่เป็นเกมที่ไร้ทางแก้

เวลานี้ ถังเฉานึกถึงหลินรั่วหวีที่เคยใช้สารพัดวิธีเพื่อพรากเขาและหลินชิงเสว่จากกัน

จวบจนนาทีนี้ เขาถึงเข้าใจว่าหลินรั่วหวีหวังดีขนาดไหนที่ทำเช่นนี้

ที่พยายามพรากเขาและหลินชิงเสว่ออกจากกันไม่ใช่เพราะเขาไม่พอใจกับลูกเขยคนนี้

ตรงกันข้าม เขาพอใจมาก

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งต้องพรากถังเฉาและหลินชิงเสว่ออกจากกัน

เพราะหลินรั่วหวีรู้ฐานะของถังเฉานานแล้ว เขาคือเจ้ามังกรแห่งต้าเซี่ย เป็นศัตรูตัวฉกาจของหว่างเหลียง ศัตรูตัวฉกาจของตระกูลกู่

ลูกเขยของเขาจะเป็นใครก็ได้ แต่จะเป็นถังเฉาไม่ได้!

ยิ่งถังเฉาเป็นคนยอดเยี่ยมเพียงใด ความเป็นไปได้ที่ระหว่างพวกเขาอาจต้องสู้กันถึงชีวิตก็ยิ่งสูง----สำหรับหลินชิงเสว่ เรื่องนี้โหดร้ายเกินไป

โชคชะตาเล็งเห็นอนาคตส่วนนี้ไว้นานแล้ว และเริ่มดำเนินการแล้วตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน

ถังเฉานั่งอยู่บนขั้นบันไดใต้ตึกโรงพยาบาล สูบบุหรี่ไปหลายตัว บัดนี้เขาได้แต่ใช้วิธีกระตุ้นหลอดลมด้วยบุหรี่เพื่อรักษาสติ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ถังเฉารู้สึกว่ามีคนกำลังมองตัวเองจากด้านหลัง

เขาหันกลับไปด้วยสัญชาตญาณ ก็เห็นคุณนายงามล้ำคนหนึ่งกำลังมองตัวเองอยู่

ถังเฉาดูออกว่าสายตาของเธอฉายแววเป็นห่วงอย่างมาก

“แม่ยาย”

ถังเฉายิ้มและสวัสดี

"เด็กดี แกรู้หมดแล้วใช่มั้ย?"

ลั่วเย่นหัวเดินมาอยู่ข้างกายและถามด้วยรอยยิ้ม

ถังเฉาไม่พูดอะไร เขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะดับด้วยการเหยียบ

“เฮ้อ……"

เมื่อเป็นเช่นนั้น ลั่วเย่นหัวถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย กุมมือของถังเฉาไว้และเอ่ยด้วยสีหน้าซับซ้อน "แม่ยายต้องขอโทษแกด้วย เราสองคนผิดต่อแก และผิดต่อชิงเสว่ด้วย"

"หลังจากนี้ไม่ว่าแกวางแผนจะทำอะไร แม่ยายก็สนับสนุนแกหมด"

เธอตบมือถังเฉาเบาๆ และเอ่ยขึ้น

เงียบไปนานมาก ถังเฉาคลี่ยิ้มกว้าง "อาบอกไว้แล้วว่าลูกสาวคนแรกเป็นตัวแทนของความแค้นที่ทวีคูณ ชีวิตวัยเด็กของเสี่ยวลี้ถึงขมขื่นมาก แต่ลูกคนที่สองเป็นตัวแทนของการหยุดยั้ง----ความแค้นของคนรุ่นก่อนไม่เกี่ยวข้องกับคนรุ่นใหม่ ถึงเวลาที่จะต้องหยุดยั้งได้แล้วครับ"

"แกทำใจฆ่ารั่วหวีได้หรอ?"

ลั่วเย่นหัวถามอย่างอดไม่ได้

ถังเฉายิ้มน้อยๆ และส่ายหัว "ทำใจไม่ได้ครับ แต่ผมเชื่ออย่างหนึ่งว่าจะต้องมีวิธีแก้ปัญหาที่สมปรารถนาทั้งสองฝ่าย โลกนี้จะมีหนทางที่ดีต่อทั้งสองฝ่าย ไม่ผิดต่อฉันและไม่ผิดต่อคุณ----แม่ยายครับ คุณก็พยายามดูแล้วไม่ใช่หรอครับ? "

ลั่วเย่นหัวเงียบไปในบัดดล ใบหน้าฉายอารมณ์ซับซ้อน

ใช่แล้ว เธอเคยลองมาแล้ว เพียงแต่ เธอล้มเหลวก็เท่านั้น

ตอนนี้ ถังเฉารับเอาคบเพลิงของเธอมาและพยายามแก้ปมที่ไร้ซึ่งคำตอบ

"ไม่มีใครโทษคุณ และไม่มีใครโทษอาหลิน"

ถังเฉายิ้มอย่างสงบ "ชิงเสว่ก็คิดแบบนี้เหมือนกันครับ"

พูดจบ ถังเฉาก็หันหลังกลับไปมองเงาเพรียวบางที่ยืนอยู่บนบันไดไม่ไกล

ลั่วเย่นหัวก็หันกลับไปเช่นกัน

หลินชิงเสว่มองพวกเขาด้วยหน้าตาเย็นยะเยือก ทันใดนั้นมุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มเบาๆราวกับแมลงปอที่จุ่มหางลงกับน้ำ

"ไปกันเถอะ กลับบ้านไปทำกับข้าว"

เธอเดินมาอยู่ข้างกายถังเฉา คล้องแขนเขาและเอ่ยยิ้มๆ

รอยยิ้มนั้นเป็นดั่งแสงอาทิตย์ที่ทำให้น้ำแข็งอบอุ่น สร้างผลกระทบอย่างมาก

ลั่วเย่นหัวยืนอยู่ที่เดิม มองตาค้างอยู่เนิ่นนานถึงได้สติ อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มบนใบหน้า

"บางที พวกเขาสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้จริงๆ"

สายตาของลั่วเย่นหัวมั่นใจขึ้น พึมพำกับตัวเอง

"พ่อคะ แม่คะ หนูสอบได้คะแนนเต็มร้อยอีกแล้ว นี่เป็นดอกไม้สีแดงเล็กๆที่ครูให้เป็นรางวัลค่ะ"

ถังเฉาและหลินชิงเสว่มารับถังเสี่ยวลี้ตอนเลิกเรียนที่หน้าประตูโรงเรียน