เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 865

“อะไรนะ ฉู่หยางจากตระกูลฉู่หรอ?”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ อย่าว่าแต่ฉินกวนฉีเลย แม้แต่ฉินผู่หยางยังมีประกายคมกริบแวบผ่านไปในแววตา

ฉู่หยางจากตระกูลฉู่ หากเป็นคนในตระกูลหลวงต้องเคยได้ยินมาบ้าง เขาเลื่องชื่อไปทั่วเมืองซื่อจิ่วในด้านไร้ความสามารถและขี้ขลาด

ขยะแบบนี้กลับกล้าบุกเข้ามาในสถานที่ของฉินกวนฉี

ต่อให้เป็นฉินผู่หยางยังรู้สึกว่าฉู่หยางไม่อยากอยู่แล้ว

ประกายคมกริบแวบผ่านไปในแววตาของฉินกวนฉี “ไล่เขาออกไป ถ้าเขายังกล้าก่อเรื่องต่อก็เล่นงานให้ยับ โยนกลับไปให้ตระกูลฉู่!”

“เรื่องนั้น….ไม่ค่อยดีมั้งครับ”

ผู้จัดการชมรมหมากรุกเป่ยโต่วสีหน้าลำบากใจ

ถึงแม้ระหว่างเก้าตระกูลหลวงจะมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่ไม่มีทางลงมือกับเด็กๆจากตระกูลหลวงที่รุนแรงเกินไป

กตัญญูรู้คุณคือคุณธรรมอันดับแรก การไร้ผู้สืบทอดเป็นเรื่องใหญ่สุด หากมีใครฆ่าคนรุ่นหลังของตระกูลใดตระกูลหนึ่ง ง่ายต่อการเลื่อนขั้นความขัดแย้งถึงระดับตระกูลอย่างมาก

เมื่อซื่อจิ่วสงบมานานขนาดนี้ ก่อนหน้าตระกูลถังและตระกูลเย่สองตระกูลมีเรื่องกันชนิดที่แทบจะพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเพราะเรื่องที่เย่หรูอี้นอกใจ ถ้าหากฉินกวนฉีเล่นงานฉู่หยางอีก ตระกูลฉู่และตระกูลฉินได้มีศึกเต็มกำลังแน่

ฉินกวนฉีกลับไม่แยแส ประกายคมกริบในแววตาฉายชัดกว่าเดิม “ทำตามที่ฉันบอก สถานที่ของฉันไม่ยอมให้บุกเข้ามาง่ายๆหรอกนะ”

ลังเลอยู่พักหนึ่ง ผู้จัดการก็มองเห็นความเด็ดเดี่ยวของฉินกวนฉี จึงไม่พูดอะไรอีกและถอยออกไป

“พวกเรามาต่อกัน”

ฉินกวนฉียิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดกับฉินผู่หยางและฉินเจียนเวยต่อ “เจียนเวยแสดงจุดยืนออกมาชัดเจนแล้ว แล้วนายล่ะน้องชาย?”

ในขณะที่พูด ใบหน้าของฉินกวนฉีฉายรอยยิ้มใสซื่อไร้พิษภัย แต่มีเพียงฉินผู่หยางที่รู้ว่ารอยยิ้มแบบนี้แหละ ที่กลืนกินคนอื่นไม่เหลือแม้กระดูก

ฉินผู่หยางจ้องฉินกวนฉีนิ่งๆอยู่หลายวิ เขาไม่ได้ตอบฉินกวนฉี พูดออกมาเพียงสี่คำ

“ขับไล่หมาป่า กลืนกินพยัคฆ์”

ฉินกวนฉีชะงักไปนิดหน่อย ไม่เข้าใจว่าที่ฉินผู่หยางพูดแบบนี้มีความหมายอะไรกัน

เขายิ้มกว้างขึ้นอีก “หมายความว่ายังไง”

“คุณปู่กำลังขับไล่หมาป่า กลืนกินพยัคฆ์”

ฉินผู่หยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “พี่คิดว่านอกจากคุณปู่จะไม่ต่อต้านการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นของเราสองพี่น้องแล้วกลับสนับสนุนอีกด้วย เป็นการบ่มเพาะเรารึ?​ ผิดถนัด คุณปู่กำลังขับไล่หมาป่า กลืนกินพยัคฆ์----ขับไล่หมาป่าเช่นพี่ กลืนกินพยัคฆ์เช่นผม สุดท้ายเราสองคนบาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่ มือที่สามได้ประโยชน์ไปแทน”

เมื่อคำพูดนี้ถูกเอื้อนเอ่ยออกไป ไม่ใช่แค่ฉินกวนฉีที่มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้แต่ฉินเจียนเวยยังอดมองฉินผู่หยางไม่ได้

เพียงแวบเดียวเท่านั้น ฉินกวนฉีก็หัวเราะออกมาเบาๆ "นายจะบอกว่านายเป็นพยัคฆ์ส่วนฉันเป็นหมาป่าหรอ? แต่ดูเหมือนพยัคฆ์จะแข็งแกร่งมากกว่าหมาป่านะ"

"......"

สีหน้าของฉินผู่หยางอึมครึมลง ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ฉินกวนฉีแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด และแสดงจุดยืนของตัวเขาเองอย่างชัดเจน----ต่อให้มันจะเป็นอุบายขับไล่หมาป่ากลืนกินพยัคฆ์ของคุณปู่จริงๆ เขาก็เต็มใจที่จะหลงกล กลืนกินฉินผู่หยางลงไปก่อน จากนั้นค่อยเดินเกมกับนายพรานอย่างคุณปู่ช้าๆ

"นายพรานที่ดีมักจะกระทำสิ่งต่างๆในรูปแบบล่าเหยื่อ รู้มั้ยว่าทำไมสัตว์ในแอฟริกาตะวันออกจึงดุร้ายขนาดนั้น?"

ฉินกวนฉียิ้มบางๆ "เพราะมนุษย์คิดว่ามนุษย์เป็นฝ่ายล่า บางครั้งสัตว์ก็สามารถล่ามนุษย์ได้เหมือนกัน"

"คุณปู่แก่แล้ว ทำไมพวกเราสองพี่น้องถึงต้องอยู่ภายใต้เงาของคุณปู่ด้วยล่ะ?"

ฉินกวนฉีหมุนแหวนโบราณบนนิ้วเบาๆ และพูดอย่างมีนัย "ตอนนี้คุณปู่ถึงวัยที่ควรเสพสุขได้แล้ว หากยังหลงในอำนาจจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเอาได้"

"น้องชายเอ๋ย เราเป็นพี่น้องกันนะ ระหว่างพี่น้องจะทะเลาะกันเองได้อย่างไร?"

ชะงักไปครู่หนึ่ง ฉินกวนฉีก็แตะขาของฉินผู่หยางเบาๆพลางเอ่ยยิ้มๆ "รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี ขาสองข้างของนายขาดทั้งคู่ ฉันจะยังลงมือกับนายต่อไปได้อย่างไร ใช่มั้ยล่ะ? เจียนเวยก็ยอมถอยให้แล้ว นายก็ควรจะถอยออกจากเวทีแห่งนี้ได้แล้ว"

"......"

ฉินผู่หยางใบหน้าเคร่งขรึมไม่พูดอะไร ถ้าเขาไม่ได้โทรศัพท์หาถังเฉาบางทีอาจยังพอมีทางยื้อยุดกับฉินกวนฉีต่อ แต่ตอนนี้.....

ฉินกวนฉีมองออกว่าความตั้งใจของฉินผู่หยางเริ่มสั่นคลอนแล้ว จึงต้องการตีเหล็กต่อในขณะที่ยังร้อน

เพิ่งจะอ้าปาก----

ปึ้ง!

ประตูของห้องส่วนตัวเปิดออกอีกครั้ง

ผู้จัดการเดินเข้ามาอย่างรีบร้อนอีกรอบ

"เกิดอะไรขึ้นอีก?"

จิตสังหารฉายอยู่แวบหนึ่งในแววตาของฉินกวนฉี เขาถามอย่างรำคาญใจ