เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 971

เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้หวังหรูเมิ่งทำได้เพียงจากไปด้วยความโกรธเคือง

“แกจำฉันไว้นะถังซานฉ่าย บัญชีนี้ฉันจะต้องมาเอาคืนแน่”

รอจนหลังจากที่หวังหรูเมิ่งจากไปแล้ว ถังซานฉ่ายเพียงแค่มองถังเฉาอย่างอึดอัดขัดเขิน

ถึงยามพลบค่ำแล้ว ในที่สุดตระกูลถังก็เก็บกวาดเวทีประลองฝีมือแล้วเรียบร้อย

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถังซานฉ่ายเรียกถังเฉาเอาไว้แล้วพูดว่า “ถังเฉา คุณมากับผม ผมมีเรื่องจะปรึกษาคุณหน่อย”

จากนั้นถังเฉาก็ตามถังซานฉ่ายไปด้วยใบหน้าที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่ว่าในระหว่างทางที่ไปนั้น ถังเฉาก็คิดไปอยู่ครั้งหนึ่งว่าถังซานฉ่ายจะต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ตนเองตายตกไปแน่ ๆ จึงระมัดระวังตัวอยู่ตลอด

“นั่งเถอะ ถังเฉา ที่นี่มีพวกเราแค่สองคนเท่านั้นไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องหลบซ่อนเอาไว้แล้ว”

ถังเฉาตรวจสอบรอบ ๆ ศาลานี้อยู่พักหนึ่งว่ามีอาวุธลับอะไรอยู่ไหม หลังจากที่พบว่าไม่มีอะไรที่สำคัญแล้วจึงนั่งลง

“สำหรับเรื่องของคุณ ที่จริงแล้วผมเข้าใจดี ผมเพียงแค่ไม่ยินดีที่จะพูดอะไรมาก คุณเองก็รู้ว่าหลายปีมานี้ผมตามฆ่าคุณมาโดยตลอด”

ถังซานฉ่ายเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด “จากเรื่องเมื่อครู่ ผมเองก็คิดดีแล้ว สำหรับเรื่องของพี่สาว ผมจะไม่เข้าไปสอดมืออย่างแน่นอน แต่ว่าเรื่องของพี่สาวเชื่อมโยงไปถึงการชี้ขาดของทั้งราชวงศ์ต้าเซี่ย นี่ไม่เกี่ยวกับการตัดสินใจของผมคนเดียว”

“พูดจากมุมมองที่แน่นอน ผมยังปกป้องพี่สาวทางอ้อม ไม่อย่างนั้นระหว่างที่ให้เธออยู่ที่ราชวงศ์ต้าเซี่ย คงไม่ใช่แค่เพียงแค่ถูกขังอยู่ในเขาเชลยง่าย ๆ แค่นั้นแน่”

หลังจากที่ถังเฉาฟังคำพูดที่ถังซานฉ่ายเล่ามาพักหนึ่งจนจบ ใบหน้าก็ตกตะลึง

ถึงแม้จะไม่ได้พูดจนชัดเจนแจ่มแจ้ง ทั้งคู่ก็รู้ถึงเป้าหมายของอีกฝ่าย แต่ถังเฉากลับไม่เคยคิดเลยว่าถังซานฉ่ายจะพูดคำพูดเช่นนี้ออกมาได้

“ผมจะไม่ส่งจำนวนคนของตระกูลถังที่ประลองฝีมือให้กับถังยวนก็ได้ แต่เป็นให้คุณ...ถังเฉา เพียงแต่ว่าโอกาสนี้คุณจะต้องฉวยเอาไว้เอง ก็ไม่แน่นะว่าจะสามารถเอาชนะการแข่งขันได้ไหม”

“เมื่อกี้หวางหวู่วิปริตขนาดไหนคุณเองก็ได้เห็นแล้ว และในตระกูลแปดของราชวงศ์ต้าเซี่ย เขาเป็นเพียงแค่ยอดของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น”

ถังซานฉ่ายไม่ได้พูดโม้ แต่เขายังจำได้ว่าศักยภาพของผู้ถูกคัดเลือกของราชวงศ์ต้าเซี่ยที่เข้าร่วมการแข่งขันในการแข่งขันสมาคมบูโดเมื่อคราวที่แล้วนั้นน่าหวาดผวามากเพียงใด?

และเป็นผู้นำของตระกูลถัง เรื่องที่รู้มาเป็นเรื่องที่ทุก ๆ คนก็ไม่อาจคาดคิดได้

ต่อให้ถังซานฉ่ายมีความกล้ามากกว่านี้เป็นร้อยเท่า แต่ถ้าหากให้ถังซานฉ่ายไปเข้าร่วมการประลองฝีมือในปีนั้นครั้งหนึ่ง ถังซานฉ่ายไม่มีทางไปแน่ ตอนนี้ที่ถังซานฉ่ายสามารถรับช่วงต่อตำแหน่งผู้นำของตระกูลถังได้ ก็เพราะว่าโชคดีได้อำนาจมาทำแทนคนอื่นก็เท่านั้น

พอคำนี้ลั่นออกมา สายตาของถังเฉาก็เปลี่ยนไปมั่นคงขึ้นมา เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อถังซานฉ่ายที่อยู่ตรงหน้าเล็กน้อย

“ขอบคุณมากนะ ผู้นำถัง มีการสนับสนุนของคุณในตระกูลถัง ผมเองก็เดินทางอ้อมได้น้อยลง เพียงแต่ฐานะของผมก็ยังคงไม่สามารถจะเปิดเผยได้ ถ้าหากว่ามีข่าวคราวรั่วไหลออกไป แม่ของผมก็จะเป็นอันตรายแล้ว”

ถังซานฉ่ายพยักหน้า เอ่ยเสียงเบาว่า

“คุณวางใจเถอะ เรื่องนี้ผมจะปิดเป็นความลับแน่”

จากนั้นถังเฉาก็ลุกขึ้นยืน ค่อย ๆ จากไปอย่างช้า ๆ และก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ตอนที่ถังซานฉ่ายกำลังมองไปที่ถังเฉาก็รู้สึกถึงได้ถึงความยิ่งใหญ่อย่างราชาอย่างคาดไม่ถึง

“อนาคตของหมอนี่ไม่จำกัด ดูเหมือนว่าอนาคตของครอบครัวของเขาจะอยู่ในการควบคุมของเขาแล้ว เจ้าคนจับจดถังยวนนั่น... ถึงฉันสอนไปอย่างไรก็ไม่เป็นเสียที”

ที่จริงแล้วถ้าหากถังยวนเรียนรู้ได้อย่างคล่องแคล่วอย่างถังซานเว่ยก็คงไม่ถึงขั้นที่ถูกหวางหวู่บีบจนกลายเป็นอย่างนั้น

และทำไมถังซานฉ่ายจะไม่รู้ ถังยวนไม่ได้สำนึกรู้โดยสิ้นเชิง ให้เขามาเป็นทายาทของตระกูลถังก็เพียงเพราะเหตุผลอื่น ๆ บางประการเท่านั้น

“ตอนนี้มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคุณถังเชียวที่เป็นทายาทของตระกูลถังที่แท้จริง"

หลังจากที่ถังเฉาได้ยินข่าวนี้ ยังตอบสนองไม่ได้อยู่บ้าง และในตอนนี้เอง ถังยวนกลับเดินมาจากด้านหน้าของถังเฉาอย่างบังเอิญ มองดูถังเฉา

“มึงมันได้สันดานชั่วช้าหน้าไม่อาย นึกไม่ถึงว่าจะอาศัยกลอุบายหน้าด้าน ๆ มาแย่งชิงตำแหน่งทายาทของตระกูลถังของกูไป"

เดิมทีคนทั้งหลายมองถังเฉาอยู่โดยตลอด แต่ในตอนนี้ถังยวนเดินเข้ามา ทุกคนก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นมาได้ พากันตั้งข้อสังเกตขึ้นมา

และถังยวนระงับความโกรธไม่ได้ จึงใส่ร้ายป้ายสีว่าถังเฉาใช้วิธีการต่ำช้า

เพียงแค่ประโยคนี้กลับทำให้ถังเฉาหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ไหว

“พี่ชายของผม เมื่อวานคุณคงโดนทำร้ายจนอะไหล่หลุด วันนี้คุณถึงได้พูดจากำเริบเสิบสานเช่นนี้ได้ คุณไม่คิดว่ามันน่าตลกหรือ?”

“แม้ว่าคุณทุจริต คุณชนะก็ยังโอเค ถูกทำร้ายจนอะไหล่หลุดออกมา ยังดีที่คนที่ไม่ใช่ตระกูลถังไม่ได้เห็นฉากนั้นด้วย ไม่อย่างนั้นคุณจะทำให้พวกเราตระกูลถังอับอายตอนอยู่ข้างนอกมากแค่ไหนกัน"

ประโยคเดียวของถังเฉาทำให้ทั้งใบหน้าของถังยวนแดงขึ้นมาในทันที

ทันใดนั้นถังยวนก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

“มึงอย่าอวดดีเกินไปนักเลย มึงอย่าลืมนะว่ากูรู้เรื่องของมึงดี”

ถังยวนคิดเอาเองอย่างมั่นใจมาก ๆ ว่าถังเฉาจะต้องถูกตนเองคุกคามเพราะเรื่องมารดาของตนเอง