เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 973

“ไป๋ตี๋ คุณมั่นใจในตัวเองได้นะ แต่อย่าดูถูกศัตรูเด็ดขาด หมอนั่นจะต้องมีภูมิหลังอยู่บ้าง ถึงอย่างไรเจ้าไป๋หู่นั่นก็ซัดเสียหมดเรียบ ศักยภาพของเขาจะต้องไม่ธรรมดาแน่”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น จากนั้นก็หัวเราะเสียงเย็นขึ้นมาครั้งหนึ่ง

“พ่อครับ ท่านวางใจเถอะ ฝีมือของผมมีแค่ไหนท่านไม่รู้หรือ? เจ้าไร้สมองหวางหวู่นั่นก็เป็นแค่ไอ้สวะคนหนึ่งสำหรับผมเท่านั้น"

“ถึงแม้ว่าพละกำลังของเขาจะแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง แล้วผมก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาจริง ๆ แต่ว่าขอเพียงเอากริชให้ผมเล่มหนึ่ง ผมก็สามารถทำให้เขากลายเป็นคนพิการได้เลย"

ไป๋ตี๋เอ่ยสาบานด้วยความหนักแน่น อีกทั้งเขาก็มีความสามารถนี้จริง ๆ แต่ว่านั่นเป็นเพียงก่อนที่หวางหวู่จะมีโทสะ

เห็นเพียงคนอาวุโสส่ายศีรษะ จากนั้นก็เอ่ยเสียงเบาว่า

“วันนี้ฉันจะต้องไปตระกูลถังพอดี นายก็ตามฉันไปเยี่ยมด้วยกันเถอะ ถือโอกาสไปดูสักหน่อยว่าเจ้าหมอนั่นมีภูมิหลังอย่างไรกันแน่"

พอไป๋ตี๋ได้ฟังคำพูดประโยคนี้แล้ว บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มเบิกบานขึ้นมา

“ครับ คุณพ่อ ผมจะไปด้วย ผมเองก็อยากจะดูว่าคนที่ถูกเล่าต่อ ๆ กันมาว่าพิสดารเป็นที่สุดคนนี้มีบทบาทอย่างไรกันแน่?”

“และก็ถือโอกาสให้เขาได้เปิดหูเปิดตาสักหน่อยว่าที่จริงแล้วอาวุธของตระกูลไป๋แข็งแกร่งเพียงใด”

ท่านไป๋มองดูไป๋ตี๋ที่สาบานอย่างหนักแน่นเช่นนี้ ก็เพียงแค่ส่ายศีรษะเบา ๆ

และตลอดทั้งเช้าถังเฉาก็อยู่ท่ามกลางการประจบประแจงของพวกศิษย์น้อง

สุดท้ายแล้วพลังอำนาจก็สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของคนคนหนึ่งได้จริง ๆ

คิดถึงตอนแรกตอนที่ถังเฉาเพิ่งจะเข้ามา ถ่อมตนเป็นอย่างยิ่ง กลับทำให้บรรดาศิษย์พี่ศิษย์น้องเหยียดหยาม ถึงขั้นที่ยังต่อว่าถังเฉาอีกว่าเป็นผู้น้อยเลวทรามต่ำช้าที่ใช้วิธีการคดโกงคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ถังเฉาได้เป็นทายาทของตระกูลถัง ลูกศิษย์ตระกูลถังที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นคนละอย่าง ประสบสอพลอถังเฉาอย่างต่อเนื่อง

นี่ไง ถังโจ่ที่กำเริบเสิบสานมาตลอดก็เดินเข้ามา

“ถังเชียว พวกเราไปกินข้าวด้วยกันเถอะ ถึงอย่างไรทุกคนก็สนิทสนมกันขนาดนี้แล้ว"

ถังโจ่โอบบ่าของถังเฉาอย่างแสร้งทำเป็นคุ้นเคย เอ่ยอย่างเต็มไปด้วยความน่าเชื่อถือ

ถึงแม้ว่าถังเฉาจะไม่ได้คิดที่จะกำจัดเขา แต่ว่าบ่าของถังเฉาไม่ใช่ของที่จะให้ใครมาจับมั่ว ๆ ได้ มือของถังโจ่เพิ่งจะยื่นออกมา ก็ถูกถังเฉาตีกลับไป

ถังโจ่มองเห็นศิษย์น้องมากมายขนาดนั้นกำลังมองตนเอง ตอนแรกว่าจะแสร้งทำเป็นดี แสร้งทำเป็นว่าความสัมพันธ์ของตนเองกับถังเฉาดีมาก แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแดงขึ้นมาน้อย ๆ ทันที

“แกหมายความว่าอย่างไร? ถังเฉา ฉันให้เกียรติแก แกไม่อยากได้เกียรติใช่ไหม ถ้าแกยังเสแสร้งกับฉันอีก ระวังฉันจะกำจัดแก”

หลังจากที่ถังโจ่พูดประโยคนี้จบ ถังเฉาก็ยิ้มขึ้นมาน้อย ๆ เดินเข้าไปหาถังโจ่

แต่ปกติถังโจ่เคยชินกับการจองหองพองขนอยู่ในตระกูลถังแล้ว พูดประโยคนี้กับใครต่อใครไปทั่ว ดังนั้นตอนที่เขาเห็นถังเฉาในตอนนี้ ก็ลืมศักยภาพของถังเฉาไปในทันที พูดออกมาด้วยความเคยชิน

แต่ว่าหลังจากตอนที่ได้เห็นถังเฉามองมายังตนเองแล้ว ถังโจ่ก็รู้ว่าตนผิดไปแล้ว

ตามศักยภาพของถังเฉาในเมื่อวาน หากจะสังหารเขาในชั่วพริบตา นั่นไม่ต้องใช้เวลาถึงหนึ่งวินาทีด้วยซ้ำไป ถ้าหากว่าตนไปยุแหย่ให้คนคนนี้โกรธเข้า ถึงตอนนั้นแล้วคนที่จะเสียเปรียบก็ต้องเป็นตนเองแล้ว

ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “นี่ฉันล้อเล่นน่า ฉันรู้ว่านายไม่ชอบให้คนอื่นแตะไหล่ที่สุด ไปกัน พวกเราไปกินข้าวด้วยกันเถอะ”

ยังดีที่สมองเล็ก ๆ ของถังโจ่รู้จักพลิกแพลงอย่างว่องไว ตอบโต้ขึ้นมาได้ทันที ทั้งยังแก้ไขคำพูด กลับไปมีท่าทีประจบสอพลออีกครั้ง

ถังเฉากลับไม่ใส่ใจ กลับไปโรงอาหารด้วยกันกับถังโจ่

“ไม่เป็นไร ศิษย์น้อง เธอกินเองเถอะ ฉันไม่หิว”

ถังเชียนเชียนเองก็เดาได้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้จะต้องพูดเช่นนี้ พยักหน้าครั้งหนึ่ง แล้วก็หัวเราะคิก ๆ นั่งลงข้าง ๆ ถังเฉา

“พี่คะ ทำไมวันนี้พี่ถึงมากินข้าวในโรงอาหารด้วยกันได้ล่ะ ปกติพี่ไม่ได้กินที่นี่นี่นา”

ประโยคง่าย ๆ ประโยคเดียว ถังเชียนเชียนกลับกลายเป็นศัตรูของหญิงสาวมากมาย

“ถังเชียนเชียนนั่นมีอะไรดีตรงไหน หรือว่าเพราะว่าเธอเป็นลูกสาวของอาจารย์ถังเย่อย่างนั้นหรือ?”

“ใช่ นี่มันไม่ยุติธรรมเกินไปแล้ว ช่วยไม่ได้ เส้นใหญ่ก็มีโอกาสมากกว่า ใครใช้ให้ถังเชียนเชียนมีความสัมพันธ์กับเขากันล่ะ”

พวกผู้หญิงรู้แล้วว่าไม่มีความหวังแล้ว จึงถอยออกมาด้วยตนเอง แต่ว่าถังเชียนเชียนกลับปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความแค้นในใจของพวกเธอ

“เธอจำไว้เลยนะถังเชียนเชียน เธอมันกะหรี่แอ๊บใส เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่?”

หลังจากที่ผู้หญิงพูดกระซิบกระซาบอยู่ในใจแล้วก็จากไปในทันที

ถังเฉารู้ชัดเจนในใจดี ถังเชียนเชียนเข้ามาเพื่อที่จะแก้ไขการปิดล้อมให้กับตน ก็มองถังเชียนเชียนด้วยรอยยิ้ม

“ยังดีที่เธอเข้ามา ไม่อย่างนั้นฉันยังไม่รู้เลยว่าจะจบเรื่องได้ยังไง”

ถังเชียนเชียนผิดหวังอยู่บ้าง และก็รู้สึกดีใจอยู่บ้าง สุดท้ายก็เลือกที่จะพูดกับถังเฉาว่า

“ไม่เป็นไรค่ะ ต่อไปสภาพการณ์แบบนี้ฉันจะมาขวางไว้ให้พี่เอง”