เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ นิยาย บท 3

“ คุณกล้าที่จะจั๊กจี้ผมเหรอ?” ร่างเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้านวม จ้องมองไปที่เฉินเป้ยอีอย่างเย็นชา เมื่อคิดถึงเมื่อก่อนที่คนเหล่านั้นตั้งใจทำให้เขาพอใจ ผู้หญิงคนนี้กลับทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก

เฉินเป้ยอีเพิกเฉยต่อเขา และยื่นมือออกไปเพื่อหยิกใบหน้าของเขาเบา ๆ "หนิงเสี่ยวซี อย่าหน้าบึ้งแบบนี้ตลอดสิ เด็ก ๆ ควรจะมีความสุขถึงจะถูก" แม้ว่าเด็กคนนี้จะมีไอคิวสูง แต่ยังไงเขาก็เพิ่งจะไม่กี่ขวบเอง เฉินเป้ยอีก็ไม่ได้หวังให้เขาโตเร็วเกินไป

หนิงเสี่ยวซีทำหน้ามุ่ยและออกคำสั่ง“ คุณจะไปไม่ได้ คุณต้องเฝ้าจนกว่าผมจะหลับ!”

"โอเค รอหนูหลับแล้ว ฉันค่อยไป"

เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับใหลของเด็กน้อย ดวงตาของเฉินเป้ยอีก็เหมือนจะกลายเป็นหมอกฝ้าที่ปกคลุมอีกครั้ง เธอสูดลมหายใจเข้าจมูก หลังจากที่แม่ของเธอจากไปกว่าหนึ่งเดือนแล้ว ในที่สุดเธอก็ได้รู้สึกว่าเธอมีชีวิตเหมือนคนอีกครั้งสักที

และไม่ใช่คนตายที่เดินได้อีกต่อไป

ดีจัง ในอนาคต ถ้ามีหนูอยู่เคียงข้างๆ สิ่งอื่น ๆ ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

ครึ่งเดือนต่อมา เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาก หนิงเสี่ยวซีที่ในตอนแรก ทั้งจู้จี้จุกจิกและรังเกียจเธออยู่หลายวัน แต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่รู้สึกรำคาญหรือโกรธ เขาก็ไม่ต่อต้านอะไรอีก

แต่เฉินเป้ยอี เธอสนุกกับทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับหนิงเสี่ยวซี เธอค้นหาอารมณ์และลักษณะนิสัยของเขา เธออยู่กับเขาด้วยอารมณ์ที่หลากหลายทั้งสุขทั้งเศร้า แต่เขาน่าจะรู้สึกถึงความจริงใจของเธอ หนิงเสี่ยวซีจึงเริ่มติดเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ

เธอหัวเราะกับตัวเองว่านี่อาจเป็นความเชื่อมโยงทางสายเลือดระหว่างแม่กับลูก

แต่กับ เส่าเฉิน แม้ว่าเธอจะพบเจอเขาทุกวัน เธอก็จงใจที่จะหลีกเลี่ยง และไม่มีการพูดคุยอะไรกันมากนัก

เธอรู้สึกว่าชีวิตช่างราบเรียบกว่าที่คิดมาก แต่กลับมีความสุขมาก

"คุณพ่อ พ่อจะบอกว่า พ่อจะพาผมไปที่เกาะกำบังโลหิตเหรอ " เฉินเป้ยอีที่เพิ่งเก็บข้าวของเสร็จ และกำลังจะไปที่ห้องของหนิงเสี่ยวซีเพื่อดูว่าเขาหลับอยู่หรือเปล่า เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ประตูเธอก็ได้ยินเสียงของเขาจากข้างใน น้ำเสียงดูตื่นเต้นมาก เด็กคนนี้ ถึงจะบอกว่าอายุเพียง 5 ขวบ แต่อาจจะเป็นเพราะเขาฉลาดเกินไป และเย็นชามากเหมือนพ่อของเขา ดังนั้นนอกจากต่อหน้าเธอและแม่นมหลิวแล้ว จึงไม่ค่อยได้เห็นเขาอารมณ์ดีแบบนี้

หนิงเส่าเฉินเอนตัวลงไปตบไหล่ลูกชายของเขา "รีบเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางแต่เช้า" จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไปนอกประตู เมื่อเห็นว่าเฉินเป้ยอียืนอยู่ข้างประตู เขาจึงออกคำสั่งด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง "ไปเก็บของ " และเขาก็เดินไปอีกสองก้าว แล้วก็หยุดอีกครั้ง" คุณก็ไปด้วยกัน จะได้ดูแลเขาได้สะดวก "

"ค่ะ!" เฉินเป้ยอีมีความสุขมาก เธอไม่สนใจว่าการเดินทางครั้งนี้เป็นไปเพื่ออะไร และเธอไม่สนใจจุดประสงค์ที่เธอต้องไป อย่างไรก็ตามนี่เป็นการเดินทางครั้งแรกของเธอกับลูกชาย ซึ่งเธอก็ตื่นเต้นมาก

เมื่อเห็นคนที่อยู่ด้านหลังนั้นเดินจากไป เฉินเป้ยอีก็อดไม่ได้ที่จะกระโดดอยู่กับที่ด้วยความดีใจ จากนั้นคนที่อยู่ด้านหลังก็กลับหยุดเดิน

เต่เมื่อหันกลับมา เฉินเป้ยอีก็เข้าไปในห้องแล้ว

"หนูบอกว่าที่นั่นคือชายทะเล งั้นฉันควรเอาชุดว่ายน้ำมาให้หนูด้วยไหม"

"งั้นครีมกันแดด ฉันควรเอามาด้วยไหม?"

“นอกจากนี้หนูแพ้น้ำทะเลรึเปล่า”

"หนูว่ายน้ำเป็นไหม"

"หนู……"

"เฮ้ คุณป้า คุณพูดจบรึยัง และนี่ไม่การไปเที่ยว คุณจะตื่นเต้นอะไร" หนิงเสี่ยวซีขัดจังหวะเฉินเป้ยอีที่กำลังพูดกับตัวเอง และปิดหนังสือการ์ตูนในมือของตัวเอง จากนั้นเขาก็นอนลงและดึงผ้าผ้านวมมาคลุมตัว เธอให้หนิงเสี่ยวซีเรียกเธอว่าน้า แต่เขายังยืนยันที่จะเรียกเธอว่าป้า หลังจากโน้มน้าวอยู่หลายครั้ง สุดท้ายเธอก็ต้องยอมให้กับเขา