เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ นิยาย บท 2

“เส่าเฉิน นี่คือนาฬิกาบอกตำแหน่งรุ่นลิมิเต็ดที่เสี่ยวซีอยากได้ ช่วงนี้ดูเหมือนเขาไม่ค่อยมีความสุข ฉันไปตามหามาหลายที่มาก กว่าจะหาเจอ”เกาเหวินเดินผ่านเฉินเป้ยอีไปหยุดอยู่ตรงหน้าหนิงเส่าเฉิน ระหว่างที่พูดเธอก็คิ้วขมวด ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นห่วงหนิงเสี่ยวซีมาก

เมื่อเห็นแสดงอาการออกทางสายตา ก็ยิ่งทำให้เฉินเป้ยอีสับสน ผู้หญิงคนนี้ดีกับหนิงเสี่ยวซี แต่ในฐานะแม่เลี้ยง น่าจะต้องเกลียดไม่ใช่เหรอ•••

“คุณตามใจเขามากเกินไปแล้ว........”ความเย็นชาของหนิงเส่าเฉินถูกแทนที่ด้วยความอ่อนโยน เขารับกล่องนาฬิกาจากมือเธอ แต่เมื่อหันไปมองเฉินเป้ยอีสีหน้าอ่อนโยนก็หายไปจนหมดทันที และพูดกับเธออย่างเย็นชาว่า“ เอาไปให้เขา”

หลังจากนั้นเขาก็หยิบเสื้อคลุมบนโซฟา มาวางบนแขนของเขาอย่างลวกๆ“คุณบอกว่าต้องการไปดูชุดหมั้นไม่ใช่เหรอ?”เขาจับมือเกาเหวิน เดินผ่านเฉินเป้ยอีไป

กลิ่นบุหรี่จางๆ ทำให้เฉินเป้ยอีต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่ชอบผู้ชายที่สูบบุหรี่

เกาเหวินแยกตัวจากหนิงเส่าเฉิน แล้วหันกลับมามองเฉินเป้ยอี"ความธรรมดา"ของเธอ ไม่ได้ทำให้เธอคิดมาก เธอยิ้มบางๆ และพยักหน้าไปทางเฉินเป้ยอีอย่างอ่อนโยนและใจกว่้าง

“คุณชายน้อยตื่นแล้ว คุณขึ้นมาเถอะ ”คนรับใช้ที่อยู่ชั้นบนเรียกเฉินเป้ยอี

ตอนที่เฉินเป้ยอีมาถึงบ้านตระกูลหนิง หนิงเสี่ยวซีก็นอนกลางวันอยู่ ตอนนี้ได้ยินคนรับใช้พูดแบบนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ

เธอก้มหน้า กัดริมฝีปากล่าง เพื่อปกปิดน้ำตาของตัวเอง

ลูกชาย.......เธอเฝ้าคิดถึงลูกชายมาตลอดห้าปี......การก้าวเดินของเธอเซไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

แม้ว่าตอนนั้นลูกจะเกิดมาอย่างกะทันหัน แม้ว่าเพื่อตัวเขา จะทำให้เธอไม่ได้เรียนมหาลัยที่เธอพยายามสอบเข้ามาทั้งชีวิต แม้ว่าเธอควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่เพราะเขา เธอจึงกลัวว่าชีวิตในอนาคตจะไม่ดีขึ้น

แต่ว่า การตั้งครรภ์ตลอดสิบเดือน ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ความซนของเขา เธอได้ตราตรึงอยู่ในหัวใจของเธอแล้ว ดังนั้นไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร หลายปีมานี้ เธอก็ยังคิดถึงเขา คิดถึงเขาอย่างบ้าคลั่ง เพียงแต่ก่อนหน้านี้แม่ไม่คุยเรื่องนี้กับเธอ เธอจึงไม่รู้อะไรเลย และประวิงเวลามาตลอด

“คุณเข้าไปเถอะ” เฉินเป้ยอีที่เพิ่งมาถึงหน้าประตู คนรับใช้ก็ทักทาย และดูเหมือนจะโล่งใจ

เฉินเป้ยอีไม่ขยับ เธอยืนอยู่ที่ข้างประตู เธอมองไปที่เขา เขาห่มผ้านวมอยู่เหลือเพียงศีรษะที่โผล่ออกมาข้างนอก ผมหยิกเล็กน้อย ยุ่งนิด ๆ แต่น่ารัก

หลังจากให้กำเนิดเขา ก็ได้เห็นเขาเพียงแวบเดียว เขาก็ถูกพรากไปแล้ว เธอได้แต่จินตนาการถึงใบหน้าของเขานับครั้งไม่ถ้วน............

แต่ไม่คิดว่าจะ“ละมุน”มากขนาดนี้ ใช่ ถ้าไม่มีลักษณะผู้ชายที่ชัดเจน เขาก็จะดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่สวยมาก สวยเหมือนเธอเลยก็ว่าได้

การรับรู้นี้ทำให้เธอทั้งเศร้าและมีความสุข แม่ไม่มีโกหกเธอ เป็นลูกของเธอจริงๆ มันเป็นความจริง

เธอกำมือแน่ขึ้นเรื่อยๆ เพื่อข่มความคิดที่อยากจะกอดเขาเอาไว้

“ฉันชื่อเฉินเป้ยอีหนูชื่อหนิงเสี่ยวซีใช่ไหม”เธอทักทายเขาด้วยเสียงสั่นเครือ

หนิงเสี่ยวซีไม่ตอบคำถามของเธอ แต่หันไปด้านข้าง แล้วหยิบสิ่งที่คล้ายแท็บเล็ตออกมาจากใต้หมอน จากนั้นมือเล็ก ๆ ก็เขียนบางอย่างลงบนนั้นอย่างรวดเร็ว

“ใส่ชื่อของคุณ”หนิงเสี่ยวซีหันหน้าจอไปทางเฉินเป้ยอี

ในนั้นล้วนเป็นเป็นตัวเลขและตัวอักษรสีน้ำเงินซึ่งมีลักษณะคล้ายกับการเขียนโปรแกรม......

เฉินเป้ยอีอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย เด็กคนนี้อายุเพียง 5 ขวบไม่ใช่เหรอ

เมื่อกี้เธอคิดแค่ว่าเขากำลังดูการ์ตูนเสียอีก

นี่ ... เรียกว่าโปรแกรมใช่ไหม

เธอไม่รู้ว่าเด็กคนนี้อยากจะทำอะไร แต่เธอยังคงพิมพ์อักษรพินอินลงไปให้เป็นคำว่าเฉินเป้ยอี

“คุณย่า เป็นอะไรรึเปล่า ?”หนิงเสี่ยวซีวิ่งไปข้างๆแม่นมหลิว สองมือจับจับแขนเธอไว้อย่างประหม่า

เฉินเป้ยอีรีบเดินไปข้างหน้าและช่วยพยุงแม่นมหลิวขึ้นมา “แม่นมหลิวคะ เป็นยังไงบ้านคะ”หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เห็นว่าใบหน้าของแม่นมหลิวซีดและมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ เต็มหน้าผาก เธอขมวดคิ้ว เหมือนกับจะ ...

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร คนแก่แล้ว เริ่มทำงานไม่ได้แล้ว”แม่นมหลิวดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง เพื่อที่จะยืนอีกครั้ง

“คุณย่า คุณยังไม่แก่”หนิงเสี่ยวซีจับมือแม่นมหลิวของเขาไม่ยอมปล่อย ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาทั้งดูดื้อรั้นและเศร้า

ตามสถานการณ์ที่ได้เรียนรู้จากคนรับใช้คนอื่นในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง แม่นมหลิวคนนี้เป็นแม่นมของหนิงเส่าเฉินตั้งแต่เขายังเด็ก หลังจากหนิงเสี่ยวซีเกิด ก็มีเธอที่ดูแลเขา แม้ว่าจะเป็นแค่แม่บ้าน แต่ในบ้านตระกูลหนิงทุกคนเคารพเธอมาก ดังนั้นหนิงเสี่ยวซีจึงเรียกเธอว่าคุณย่า ซึ่งต่างกับที่เรียกคนอื่นๆ

เพียงแต่ตอนนี้อายุเธอก็มากแล้ว และไม่สามารถดูแลเขาได้ นี่คือเหตุผลที่ตระกูลหนิงประกาศหาพี่เลี้ยงเด็กคนใหม่ให้เขา แต่ว่ากันว่านายน้อยคนนี้ทำพี่เลี้ยงเด็กหนีไปหลายสิบคนแล้ว

“เสี่ยวซี ย่าแก่แล้ว ถ้าหนูยังไล่คนออกไปแบบนี้ ย่ากลัวว่าย่าจะต้องเหนื่อยจนหมดแรงแน่”แม่นมหลิวพูดพรางยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา

น้ำตาของเธอทำให้หนิงเสี่ยวซีตกใจอย่างเห็นได้ชัด มือเล็ก ๆ ยังคงจับแม่นมหลิวไว้แน่น พร้อมกับก้มหน้าลง หลังจากนั้นไม่นาน ถึงได้พูดว่า“งั้นให้เธออยู่ก็ได้ครับ"

แม่นมหลิวเงยหน้าขึ้นและกระพริบตาให้เธอ โดยที่หนิงเสี่ยวซีมองไม่เห็น

อายุของเธอไม่สอดคล้องกับความ“ขี้เล่น”ของเธอเลย ซึ่งก็ทำให้เฉินเป้ยอีอึ้งไปชั่วขณะ และหลังจากนั้นก็พยักหน้าอย่างขอบคุณ ...

“แม่นมหลิว เป็นยังไงบ้าง” บนอาคารสูงร้อยชั้น ชายร่างเพรียวยืนอยู่ที่หน้าต่าง ซึ่งมองได้จากระยะไกล นิ้วของเขาคีบก้นบุหรี่ที่ไหม้ไปแล้วครึ่งหนึ่งอยู่

“ดูท่าแล้ว น่าจะยอมรับแล้ว！”อีกด้านหนึ่งของปลายสายพูด แม่นมหลิวถอนหายใจด้วยความโล่งใจ มองขึ้นไปชั้นบน ที่มีเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ และหัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นใจ เพราะนานแค่ไหนที่ไม่มีเสียงหัวเราะในห้องนี้ แต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ