เด็กมันยั่ว BAD LOVE นิยาย บท 7

#คอนโดอลัน

อลันเงียบมาตลอดทางมันยิ่งตอกย้ำให้ฉันรู้สึกผิดมากกว่าเดิม อุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นฉันก็พยายามจะรับผิดชอบเต็มที่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไม่ใช่แค่รถของเขาที่เสียหาย รถฉันก็เหมือนกัน

“พรุ่งนี้ฉันจะให้คนเอารถมาให้นายนะ….”

“ไม่ต้อง” อลันตอบกลับเสียงเย็นก่อนจะหันหน้ามามองฉันด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก “ไม่ได้อยากได้รถใหม่”

“แต่รถนายเอาไปซ่อมคงใช้เวลาเป็นเดือนๆ เลยนะ”

“อืม”

“เดี๋ยวฉันโทรปรึกษากับอลิชก่อนดีกว่า” ฉันก้มหน้าลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ยังไม่ทันจะได้กดโทรออกโทรศัพท์ในมือก็ถูกอลันแย่งไป “จะโทรบอกพี่อลิชเพื่อ ?”

“ก็….”

“ยุ่ง!!” ยังไม่ทันที่จะตอบอะไรอลันก็พูดสวนขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

เวลาฉันอยู่กับเด็กคนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ถูกเขากดขี่ตลอดเวลา ฉันไม่มีความรู้สึกว่าตัวเองอายุเยอะกว่าผู้ชายคนนี้เลย

“โอเคฉันจะไม่บอกอลิช ถ้านายไม่อยากให้ฉันเอารถมาทิ้งไว้ให้ในระหว่างที่รถของนายซ่อมอยู่ก็ได้ ฉันจะรับผิดชอบค่าซ่อมรถทั้งหมดให้ แค่นี้ใช่ไหมที่นายต้องการ ถ้าอย่างนั้นฉันขอโทรศัพท์คืนด้วย” ฉันแบมือขอโทรศัพท์ตัวเองคืนจากอลัน แต่เขากลับนิ่งเฉยไม่ยอมคืนให้

“ได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่าหรือนายต้องการแบบไหนก็พูดมาสิ”

“มารับไปส่งที่มหาวิทยาลัยทุกวันจนกว่ารถจะซ่อมเสร็จ” อลันพูดเสียงเรียบ

“ห๊ะ! มะ หมายถึงให้ฉันมารับนายที่คอนโดไปส่งที่มหาวิทยาลัยหรอ ?”

“อืม ตอนเลิกเรียนก็ต้องไปรับ อยากไปที่ไหนก็ต้องพาไป”

“มันไม่เกินไปหน่อยหรอ ฉันให้นายเอารถไปขับนายก็ไม่เอา”

ฉันโวยวายเมื่อได้ฟังสิ่งที่อลันต้องการ ทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากหน้าที่คนขับรถ มันไม่ยุติธรรมเท่าไหร่เลยนะ ฉันก็มีงานต้องทำจะให้คอยไปรับไปส่งเขาทุกวันมันเกินไปหรือเปล่า

“ปลดล็อกหน้าจอมือถือ” อลันยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันปลดล็อก

“ไม่ นายจะทำอะไร”

อลันไม่ตอบอะไรเขาเอาหน้าจอโทรศัพท์ยกขึ้นมาสแกนที่ใบหน้าของฉัน แค่นั้นมันก็ปลดล็อก จากนั้นเขาก็กดๆ อะไรสักอย่างก่อนที่โทรศัพท์ของเขาจะมีเสียงเรียกเข้า

“นายเอาโทรศัพท์ฉันโทรหาตัวเองงั้นหรอ ?”

ฉันขมวดคิ้วมองอลันที่ทำหน้าเรียบนิ่ง เขายื่นโทรศัพท์คืนมาให้ฉันโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถ

“เด็กคนนี้พิลึกคนจริงๆ” ฉันบ่นพึมพำคนเดียวอยู่ในรถพลางมองแผ่นหลังของอลันที่เดินไปจนสุดสายตา

ถ้าฉันขับรถไปชนท้ายรถคนอื่นก็คงจะไม่วุ่นวายขนาดนี้ ช่วงนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ทำไมฉันต้องเจอกับอลันบ่อยๆ

#คลับหรูใจกลางเมือง

“ยัยแพร ชนแก้วค่ะ” ขวัญยกแก้วขึ้นมาชนกับฉันที่นั่งนิ่งๆ เหมือนไม่มีอารมณ์ร่วมกับการมาดื่มในครั้งนี้

“บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามาดื่มอย่าเศร้า เมื่อไหร่ฉันจะได้เพื่อนคนเดิมกลับมาสักที” มินนี่บ่นพร้อมกับทำหน้าบึ้ง

“ฉันไม่ได้เศร้าสักหน่อย” ฉันค้านเพื่อน

“หรอออออ!!” ทั้งมินนี่แหละขวัญต่างแย้งขึ้นมาพร้อมๆ กัน

“แกเฮียเฟยมา” มินนี่สะกิดฉันก่อนที่เธอกับขวัญจะยกมือไหว้เฮียเฟยผู้ที่เป็นเจ้าของคลับ

“วันนี้มาดื่มไม่เห็นบอกเฮียก่อนเลย”

“ยุ่งๆ น่ะค่ะแพรเลยไม่ได้ทักบอก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน