เด็กมันยั่ว BAD LOVE นิยาย บท 9

#คอนโดของฉัน

เบอร์ของพี่เพิร์ทยังคงโทรมาอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ฉันเองก็อยากจะเมินเฉยอย่างที่เขาเคยทำ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ฉันก็ไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้น

ในที่สุดฉันก็ใจอ่อนยอมกดรับสาย

( ว่าไงคะ )

ฉันพยายามถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใส่ใจ

( พี่คิดว่าจะไม่รับสายกันแล้วซะอีก )

( มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะค่ะ )

( คืนนี้มาดื่มด้วยกันไหม )

( ต้องการแค่ให้แพรไปดื่มเป็นเพื่อนแค่นั้นหรอคะ )

( พี่อยากจบด้วยดีนะ ไม่อยากให้แพรเกลียดพี่ )

เหมือนพี่เพิร์ทจะไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร เหตุผลที่เขาใช้บอกเลิกฉันมันโคตรจะเห็นแก่ตัว ฉันอยากจะตัดเขาออกไปจากชีวิต ไม่อยากคิดถึง ไม่อยากรู้สึก ฉันควรจะทำยังไงดีให้ตัวเองเข้มแข็งกว่านี้

( แพรไม่ว่างค่ะ ) ฉันใจแข็งปฏิเสธออกไปและกำลังจะกดวางสาย แต่เสียงของพี่เพิร์ทพูดขัดขึ้นมาซะก่อน

( ขอเวลาแค่แป๊บเดียวเองนะครับ )

( แพรเลิกยุ่งกับพี่เพิร์ทแล้วนะคะ แพรปล่อยพี่เพิร์ทไปแล้วทำไมพี่ยังไม่ปล่อยแพร ตอนแรกพี่เพิร์ทเมินแพรขนาดไหนรู้ตัวบ้างไหมคะ แล้วตอนนี้จะอยากเจอกันอีกทำไม…..อึก~)

ฉันก้มหน้าร้องไห้สะอื้นออกมา อุตส่าห์เข้มแข็งมาได้ตั้งนาน สุดท้ายฉันก็กลับไปอ่อนแออีกแล้วสินะ

( พี่จะรอแพรที่คลับxxนะ หวังว่าแพรจะมา )

สายถูกตัดไปฉันกำโทรศัพท์แน่นแล้วร้องไห้ออกมาจนตัวเกร็ง

21:50 น.

ฉันต้องมาส่งอลันที่คลับ และมันคงเป็นความบังเอิญเพราะคลับที่อลันมาเที่ยวเป็นที่เดียวกันกับคลับที่พี่เพิร์ทนัดฉันให้มาเจอ

“นายจะให้ฉันมารับด้วยหรือเปล่า ?” ฉันหันไปถามอลันก่อนที่เขาจะลงจากรถ

“ไม่ต้อง คืนนี้ไม่กลับห้อง”

“หมายถึงจะไปนอนค้างห้องผู้หญิงหรอ” ไม่รู้ว่าคำถามของฉันมันดูก้าวก่ายไปหรือเปล่า แต่ก็ถามไปแล้วหนิ

“ประมาณนั้น”

“นายไม่มีแฟนหรอ ?” ฉันถามแบบจุ้นจ้านอีกครั้ง ก็คนมันอยากรู้นี่นา

“ไม่จำเป็นต้องมี” เขาก็ตอบคำถามตรงไปตรงมาดีนะ แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าคำตอบมันกวน…แปลกๆ

“แล้วนายไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอที่ไปมีอะไรๆ กับผู้หญิงคนอื่นทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฉันไม่ได้อยากวุ่นวายมากขนาดนั้นหรอก ที่ถามก็แค่อยากรู้ว่าเวลานอนกับคนแปลกหน้ามันรู้สึกยังไง

“จะอยากรู้ไปทำไม ?”

“ฉันก็แค่สงสัย”

อลันขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดต่อ “ถ้าอยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไงก็ต้องลองด้วยตัวเอง…”

“……” ฉันค่อยๆ เม้มปากแน่น เมื่อใบหน้าคมคายขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม จนสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจของผู้ชายตรงหน้า

“อยากลองดูไหม ?”

ฉันดันแผงอกแกร่งของอลันออกห่าง “ละ ลงจากรถไปได้แล้ว”

อลันไม่ได้พูดอะไรต่อเขาลงจากรถไปเงียบๆ ส่วนฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่พี่เพิร์ทส่งมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน

พี่เพิร์ทส่งภาพโต๊ะที่ตัวเองนั่งมาพร้อมกับแนบข้อความบอกว่ารอฉันอยู่ ฉันควรจะไปเจอเขาหรือเปล่านะ…

มีแค่อลันคนเดียวที่จะช่วยเป็นแฟนปลอมๆ ให้ฉันได้ เพราะในคลับนี้ฉันรู้จักแค่เขา จะให้เฮียเฟยช่วยก็คงไม่ได้เพราะคนรู้จักเฮียเฟยเยอะ

“อลัน” ฉันใช้นิ้วสะกิดแขนอลันที่กำลังโอบเอวผู้หญิงอยู่ ทำให้อลันหันมามองฉันแล้วเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

“บอกว่าไม่ต้องรอรับ หูตึงว่างั้น ?” อลันถาม เขาคงคิดว่าฉันอยู่รอรับตัวเองสินะ

ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างมองมาที่ฉันรวมทั้งผู้หญิงที่นั่งบนตักของอลัน เธอมองฉันอย่างไม่ชอบใจสักเท่าไหร่

“ฉันไม่ได้รอรับนาย ฉันมีอะไรให้ช่วยนิดหน่อย” บอกอลันเสร็จแล้วฉันก็พูดกับผู้หญิงตรงหน้า “ฉันเป็นเพื่อนพี่สาวเขา ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาและฉันก็ไม่ชอบเด็กเธอวางใจได้”

“มีอะไร ?” อลันพูดแทรกขึ้นมา

“มากับฉันหน่อย”

เขาดูไม่พอใจแต่ก็ยอมลุกขึ้นจากโต๊ะเดินมาพร้อมกับฉันโดยไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไร

ฉันมาอลันเดินมาหยุดที่โต๊ะของพี่เพิร์ท เมื่ออยู่ตรงหน้าพี่เพิร์ทฉันก็ยกมือขึ้นมาคล้องแขนอลันแสดงความสนิทสนม

“อะไร ?” อลันหันมาถามฉัน

ฉันเขย่งเท้าแล้วยื่นหน้ามากระซิบบอกอลัน “ช่วยฉันหน่อยนะ”

“ผู้ชายคนนี้หรอครับที่แพรกำลังคบหาอยู่” พี่เพิร์ทถามแล้วปรายตามองอลัน

“ใช่ค่ะ แพรคุยๆ กับเขามาได้อาทิตย์กว่าแล้ว”

“แพรเคยบอกว่าไม่ชอบเด็ก….”

“ผู้ชายคนนี้คือข้อยกเว้นค่ะ”

จู่ๆ อลันก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขาดึงแขนออกจากการโอบรัดของฉันแล้วจ้องหน้าฉันเขม็ง