เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 291

เมื่อชาวบ้านที่มากับเซียวชุ่นพาเซียวชุ่นขึ้นไปที่ชั้นสอง พวกเขาก็เห็นญาติของผู้ป่วยที่เป็นกังวลเดินวนไปวนมาที่หน้าประตู ราวกับว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่

มีพยาบาลมาเข้าห้องเป็นครั้งคราว แต่ไม่มีแพทย์เลย

เหมือนจะได้ยินเสียงคร่ำครวญที่เจ็บปวดของผู้ป่วยบางรายในห้องหรืออาจเป็นเสียงร้องของญาติของผู้ป่วย

หลังจากเห็นพวกของชายหน้าดำญาติของผู้ป่วยหลายคนที่อยู่ที่นี่ก็เดินมาถามนี่ถามนั่น

“พวกเธอไปหาสตาร์ไลท์บีโอเพื่อฟังคำอธิบายไม่ใช่เหรอ กลับมาทำไม?”

“พวกเขายอมรับแล้วเหรอ”

“นี่คือประธานเซียว เจ้าของสตาร์ไลท์บีโอเขามาเพื่ออธิบายให้ทุกคนฟัง” ชายหน้าดำมองที่เซียวชุ่นและแนะนำตัว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็มองไปทางเซียวชุ่นด้วยความประหลาดใจ จากนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยโกรธแค้น

ไม่รอให้เขาเริ่มพูด เซียวชุ่นก็เป็นผู้พูดก่อนว่า “ทุกคนฟังผมก่อน อย่าเพิ่งไปสนใจว่ามันเป็นความรับผิดชอบของสตาร์ไลท์บีโอหรือไม่ ผมมาที่นี่เพื่อช่วยพวกคุณแก้ปัญหาด้วยความจริงใจ บริษัทของเราจะช่วยพวกคุณจ่ายค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดก่อน และผมก็เป็นหมอ บางทีผมอาจสามารถรักษาญาติของพวกคุณได้ "

เซียวชุ่นมักไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าเขาเป็นหมอ เพราะเขาไม่มีแม้แต่ใบรับรองคุณสมบัติทางการแพทย์

แต่ในเวลานี้การที่พูดแบบนี้อาจทำให้พวกเขาเชื่อใจมากขึ้นหน่อย

เซียวชุ่นรู้ว่าถ้ารอให้พวกเขาพูดอาจเป็นการถกเถียงอีกครั้ง ซึ่งอาจทำให้การรักษาล่าช้า ดังนั้นโดยไม่รอให้พวกเขาคัดค้าน เขาริเริ่มและกล่าวต่อว่า “ตอนนี้โรงพยาบาลบอกว่าเป็นไงบ้าง?”

ถามสิ่งที่พวกเขาเป็นห่วงมากที่สุดในเวลานี้จะดึงดูดความสนใจของพวกเขาได้ง่ายขึ้น

เป็นอย่างที่คิด ชายผิวขาวคนหนึ่งที่ดูหน้าตาเศร้าหมองตอบว่า: “จนถึงตอนนี้ ยังไม่รู้ว่าเป็นพิษชนิดไหน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแผนการรักษาอะไรเลย ได้ยินหัวหน้าพยาบาลบอกว่าผู้เชี่ยวชาญในโรงพยาบาลกำลังประชุมกันอยู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพิษชนิดไหนจะประชุมอะไรก็ไม่ร็ "

“พาผมไปดูคนไข้เถอะ” เซียวชุ่นกล่าว

“คุณเป็นหมอจริงๆ เหรอ” มีคนอดเห็นเขาดูหนุ่มมาก อดไม่ได้ที่จะสงสัย

“ใช่แน่นอนครับ” เซียวชุ่นตอบอย่างมั่นคง

“แม่ผมอยู่ที่ห้องนั้น”

เมื่อได้ยินพวกเขาบอกว่าผู้เชี่ยวชาญในโรงพยาบาลเหล่านั้นดูเหมือนจะช่วยไม่ได้ ชายหน้าดำเริ่มวิตกกังวล และรีบชี้ไปที่หอผู้ป่วยแห่งหนึ่งและพูดกับเซียวชุ่น

"ผมจะพาคุณไป"

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็พาเซียวชุ่นเดินไปทางประตูห้องอย่างรวดเร็ว

เมื่อเปิดประตูเห็นแม่ของเขาที่ยังคงสลบอยู่ โดยมีหน้ากากออกซิเจนอยู่บนใบหน้าที่แห้ง มือของเธอก็ยังเติมน้ำเกลืออยู่

หญิงวัยกลางคนที่นั่งข้างๆที่ค่อนข้างอ้วนนั้นเป็นภรรยาของเขา

เซียวชุ่นชำเลืองมองอย่างรวดเร็ว มีผู้ป่วยนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลประมาณ 5 6 เตียง อาการสีหน้าออกต่างกัน คนที่ร้ายแรงที่สุดน่าจะเป็นแม่ของชายหน้าดำ

แต่มีอาการอย่างหนึ่งที่เหมือนกันคือ หน้าซีด ผิวซีด

“หมอว่าไงบ้าง” ชายหน้าดำถามด้วยเสียงเรียบ

“พวกเขาไม่รู้ว่าเป็นพิษชนิดไหน และมีคนหลายจะไม่ไหวแล้ว ห้องผู้ป่วยหนักของโรงพยาบาลมีไม่พอ ไม่อย่างนั้นอาการอย่างแม่ผมก็ควรส่งไปตั้งนานแล้ว”

หญิงวัยกลางคนกล่าวด้วยสีหน้ากังวล

ชายหน้าดำขมวดคิ้วและหันไปมองเซียวชุ่น

“ผมจะตรวจชีพจรของแม่คุณก่อน”

เซียวชุ่นก้าวไปข้างหน้าและนั่งลงที่ขอบเตียง ค่อยๆ กดลงบนข้อมือผอมบางของหญิงชรา