เขยที่โดนทิ้ง นิยาย บท 5

ธาวินติดตามพฤกษ์ ธีรชานนท์มาห้าหกสิบปีแล้ว และเขาเป็นหนึ่งในคนที่พฤกษ์ ธีรชานนท์ไว้ใจที่สุดด้วยเช่นกัน

แม้ว่าเขาจะเป็นแค่พ่อบ้าน แต่ธาวินก็ควบคุมอุตสาหกรรมขนาดใหญ่หลายแห่งของตระกูลธีรชานนท์

สำหรับตระกูลธีรชานนท์แล้ว นอกจากพิมพ์มาดาที่มีสายสัมพันธ์เครือญาติ ก็มีธาวินที่เป็นคนที่มีอำนาจที่สุด

แม้แต่ทายาทสายตรงของตระกูล ธีรชานน์ ก็ยังต้องปฏิบัติต่อธาวินด้วยความสุภาพ

หญิงชราเคยเข้าร่วมในนิทรรศการขนาดใหญ่ของจังหวัด ธาวินได้นั่งบนแท่นร่วมกับผู้จัดหรือคนสำคัญด้วยซ้ำ ในขณะที่ผู้ประกอบการคนอื่นๆหลายพันคนนั่งอยู่ด้านล่าง

หญิงชรายังจำได้ว่าตอนนั้นเธอใช้เส้นสาย ถึงจะได้นั่งแถวรองสุดท้าย

คนยิ่งใหญ่แบบธาวิน ไม่ต้องใช้อำนาจของตระกูลธีรชานน์ด้วยซ้ำ แค่เขาพูดออกมา ก็สามารถชี้เป็นชี้ตายให้ตระกูลอุดมพลได้แล้ว

เมื่อการันต์และคนอื่นๆเห็นท่าทางของหญิงชรา ก็เข้าใจถึงความยิ่งใหญ่ของคนๆนี้ทันที

การันต์ถึงกับพูดตามแม่เขาว่า 'พ่อบ้านตระกูลธีรชานน์' และเดาได้อย่างรวดเร็วถึงตัวตนของธาวิน และพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไร้เสียง: "คุณคือธาวิน หัวหน้าพ่อบ้านของตระกูลธีรชานนท์ใช่ไหมครั้บ!"

หัวหน้าพ่อบ้านของตระกูลธีรชานนท์?

สีหน้าของทุกคนในตระกูลอุดมพลเปลี่ยนไปอย่างมาก

ทั่วทั้งเมืองขอนแก่น ใครจะไม่รู้จักชื่อเสียงของธาวิน!

หากกล้าระรานเขา ก็เหมือนกับแหย่ขาลงนรกแล้วข้างหนึ่ง!

ปรางหวาดกลัวราวกับนกกระทา ไหล่ของเธอหดลง ฉี่ของเธอแทบจะไหลออกมา

ธาวินกล่าวด้วยความใจกว้างที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม: "ทุกท่านอย่ากลัวกันไปเลย ทุกท่านคือแขกของ ตระกูลธีรชานนท์ พวกเราจะต้อนรับแขกทุกคนให้เต็มที่ แต่เนื่องจากว่ามีแขกท่านอื่นมาร่วมงานด้วย รบกวนพวกคุณทุกท่านสุภาพกันหน่อย"

เขายิ้มตาจะปิดด้วยท่าทางของคนดี

แม้ว่าเขาจะพูดด้วยท่าทางแบบนี้ แต่ก็ทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความกลัว

หญิงชราพูดด้วยความกลัว: "ขายหน้าแล้ว ตระกูลเราไร้มารยาทเอง ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะ"

ธาวินพยักหน้าอย่างลวก ๆ และไม่ได้ใส่ใจมากนัก

ขณะที่เขากำลังจะจากไป ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ปกป้อง โดยไม่ได้ตั้งใจและเห็นว่าเขากำลังถือ หยกมังกรอยู่ในมือ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งทื่อ รูม่านตาของเขาหดตัวลงอย่างกะทันหัน และเขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแทบจะไร้เสียงว่า "ทำไม ทำไมคุณถึงมีสิ่งนี้!”

ธาวินที่เป็นหัวหน้าพ่อบ้านของตระกูลธีรชานนท์แล้ว ก็ไม่เคยเสูญเสียการควบคุมแบบนี้มาก่อน

ท่าทางแบบนี้ ทำให้ทุกคนประหลาดใจ

สายตาของทุกคนจ้องมองไปที่จี้หยกที่ปกป้องถืออยู่

ปกป้องคิดว่าเขาได้เอาสิ่งที่ไม่ควรเอาไป และตกใจจนเกือบจะร้องไห้ "คะ คุณธาวิน นี่มันคือ..."

“ถ้าฉันดูไม่ผิด นี่เป็นหยกมังกร”

“สัญลักษณ์สูงสุดของตระกูลธีรชานนท์ การได้เห็นหยกมังกร ก็เหมือนกับได้พบคุณพฤกษ์ ผู้นำตระกูลธีรชานนท์”

“ตระกูลเล็กๆแบบตระกูลอุดมพล ทำไมถึงครอบครองหยกมังกรได้?”

ตระกูลอื่นๆที่อยู่รอบข้างบางส่วนก็อึ้งไปเมื่อเห็นจี้หยก

หยกมังกร?

ตระกูลอุดมพลถึงกับตะลึง

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นหยกมังกร แต่พวกเขาเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับหยกมังกรมาบ้าง

ของขวัญจากที่ไอ้ลูกเขยพอการนั่นเตรียมมาคือหยกมังกรงั้นเหรอ?

ในทำนองเดียวกัน ธาวินก็สับสนมาก

หนึ่งร้อยปีหลังจากการก่อตั้งตระกูล ธีรชานนท์ มีหยกมังกรเพียงแค่สาม

และตระกูลอุดมพลไม่เคยได้รับมัน

เดี๋ยวนะ!

เมื่อวานนี้ เจ้านายได้รับการช่วยเหลือจากชายหนุ่มลึกลับ และคุณหนูก็มอบหยกมังกรให้เขา

เป็นไปได้ไหมว่าชายหนุ่มลึกลับมาจากตระกูลอุดมพล?

ธาวินมีคบเพลิงอยู่ในดวงตาของเขา และพูดกับหญิงชรา: "พวกท่านรอสักครู่ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา!"

ทุกคนในตระกูลอุดมพลต่างสับสนไม่รู้จะพูดอย่างไร

หลังจากที่ธาวินอธิบายเสร็จแล้ว เขาก็หันหลังกลับทันทีและหายตัวไปในฝูงชน

ทุกคนในตระกูลอุดมพล ค่อยๆสงบลง

พวกเขาสบตากันพร้อมที่จะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์

หากตระกูลธีรชานนท์ต้องการความรับผิดชอบ พวกเขาก็จะโยนความผิดทั้งหมดไปที่หิรัญ

ตรงกันข้าม พวกเขาเอาผลประโยชน์ทั้งหมดมาไว้กับตัวเอง

สองสามนาทีต่อมา ฝูงชนก็เกิดความโกลาหล

ถัดจากธาวินเป็นผู้หญิงในชุดราตรีสีดำ เธอมีริมฝีปากสีแดงและฟันสีขาว รูปร่างที่เซ็กซี่และสมบูรณ์แบบ ดวงตาฟีนิกซ์ที่มีเสน่ห์คู่หนึ่งที่ทำให้ผู้คนหลงใหลอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ขาที่สวยงามของเธอในชุดผ่านั้นเรียวสวยและขาวดั่งน้ำค้าง เธอเกิดมาพร้อมกับความมีเสน่ห์ที่ทำให้ผู้ชายที่พบเห็นหลงใหล... เธอเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์สุดๆ และก็เป็นคนผู้หญิงที่ไม่มีใครสามารถต้านทานความงามของเธอได้

พิมพ์มาดารีบร้อนเป็นอย่างมาก เธอแทบจะวิ่งมาที่นี่

เมื่อวานเธอพาพ่อไปส่งโรงพยาบาลตรวจร่างกายแล้วพบว่าแม้ร่างกายจะฟื้นตัวขึ้นมากแล้วแต่ต้นตอของโรคยังคงอยู่

หากต้องการฟื้นตัวเต็มที่ จำเป็นต้องได้รับการรักษาขั้นสูง

เป็นเรื่องน่าเสียดายที่แพทย์ไม่สามารถเข้าใจพยาธิวิทยาได้และทำอะไรไม่ถูกเลย

พิมพ์มาดาคิดถึงหิรัญ เธอจึงใช้ความสามารถที่มีทั้งหมดเพื่อหาเขา

แต่ก็มีคนก่อปัญหาอย่างลับๆ และการสืบสวนยังไม่แน่ชัด

ตอนนี้ผู้มีพระคุณของเธออยู่ที่นี่แล้วเธอจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร!

เมื่อตระกูลอุดมพลทุกคนเห็นบุคคลนั้นก็เกิดความหวาดกลัวจนสุดขีด

ลูกสาวสุดที่รักของพฤกษ์ ธีรชานนท์ พิมพ์มาดาทายาทในอนาคตของตระกูลธีรชานนท์อยู่ที่นี่แล้ว!

ทำไมธาวินจึงเชิญเธอมาที่นี่ !

หญิงชราตกใจกลัวและโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว: "คุณพิมพ์มาดา ดิฉันขออนุญาตทักทายคุณค่ะ"

ปรางจับแขนของหญิงชราและพูดอย่างออดอ้อนว่า "คุณย่า ปกป้องก็มีส่วนด้วยนะคะ ถ้าเขาไม่เอาหยกมังกรมาจากมัน เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้"

“ใช่ๆๆ พวกเธอทุกคนมีส่วนร่วม มีตระกูลของเรามีคนแบบพวกแกคอยจัดการ จะไม่รุ่งเรื่องได้ยังไง?”

ข้อความที่ซ่อนไว้ของหญิงชราก็คือเธอต้องการนำทั้งสองสิ่งกลับมาใช้ซ้ำ

ดวงตาของปรางเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

เนื่องจากเธอเป็นตระกูลอุดมพลสายตรงจึงได้ประโยชน์มหาศาล

เธอจินตนาการถึงการเป็นเจ้าหญิงที่ไม่มีใครเทียบได้ของเมืองขอนแก่น ในอนาคต ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกังวล

ในเวลานี้รฐา พูดอย่างกังวลว่า “คุณย่า หยกมังกรเป็นของหิรัญ เราทำแบบนี้จะไม่...”

“หุบปาก เธอมีสิทธิ์พูดตั้งแต่เมื่อไหร่!” ปรางหันหน้าไปตวาดเธอทันที

นังนี่อยากจะได้หน้างั้นสินะ?

ปกป้องกล่าวเบาๆ: "หยกมังกรเป็นของหิรัญจริงๆ แต่มันไม่มีความหมายอะไรเลย สุดท้ายแล้ว คนไร้ประโยชน์ที่ไม่รู้จักยาใดๆ เลย ได้ช่วยชีวิตคุณพฤกษ์เพียงเพราะโชคดี ถ้าเราบอกพวกเขาไปแบบนี้ พวกเขาจะคิดว่าเรากำลังล้อเล่นพวกเขา แล้วเธอรับผลที่ตามมาได้ไหม!”

ญาติๆก็พยักหน้า

พวกเขาไม่คิดว่าขยะแบบมันจะมีความสามารถขนาดนี้

ณัชชาพูดว่า “ฉันคิดว่าคนที่คุณพิมพ์มาดาพูดถึงอาจจะไม่ใช่หิรัญก็ได้ บางทีเขาอาจจะเก็บหยกมังกรนี้มาก็ได้”

ปรางกล่าวว่า: "เขาต้องเก็บมันมาได้แน่ๆ ไม่อย่างนั้นเขาต้องรู้ว่านี่คือหยกมังกร ไม่งั้นเขาจะมีหน้าเอามันไปให้ตระกูลธีรชานนท์ได้ที่ไหนกัน คนที่จะทำแบบนี้ได้ก็มีแต่พวกปัญญาอ่อนเท่านั้นล่ะ"

“ปราง พูดอะไรน่ะ ที่จริงเขาก็ปัญญาอ่อนมาตั้งแต่แรกแล้วนี่”

ญาติๆเริ่มโห่และหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทันที

รฐารู้สึกขมขื่นของความผิดหวัง บดบังความคาดหวังทั้งหมดของเขา

เดิมทีเธอต้องการช่วยหิรัญต่อสู้เพื่อบางสิ่งบางอย่าง

หญิงชราพูดอย่างสงบ: "อย่าแพร่เรื่องนี้ออกไปข้างนอก ตระกูลอุดมพลของพวกเรา ได้ปีนขึ้นไปบนเรือลำใหญ่ของตระกูลธีรชานนท์ลำนี้แล้ว มันเป็นพรที่บรรพบุรุษของเราสั่งสมมาหลายร้อยปี ใครก็ตามที่กล้าทำลาย มันจะถูกไล่ออกจากตระกูล!”

คำพูดเต็มไปด้วยคำเตือนนั้นหมายถึงรฐา

“คุณย่านี่เก่งจริงๆ”

“แม่ แม่ไม่ต้องกังวลไป ฉันกับปกป้องจะจัดการเรื่องนี้เอง แน่นอนว่าจะไม่ทำให้ตระกูลธีรชานนท์ระแคะระคายแม้แต่น้อย คุณแม่พักผ่อนอย่างวางใจได้เลย”

“พี่ใหญ่พี่พูดอะไรน่ะ สุขภาพแม่ดีอยู่แล้ว เห็นไหมว่าหน้าของแม่อมชมพูจะตาย ผิวพรรณก็ดี๊ดี ฉันคิดว่าเธอจะไม่มีปัญหาในการใช้ชีวิตต่อไปอีกสามสิบหรือสี่สิบปี”

การันต์ ณิชาและคนอื่นๆ เริ่มประจบประแจงเธอซึ่งทำให้หญิงชรามีความสุขมาก

แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธอที่ดูดี จนกระทั่งมืดไป

ก่อนที่เธอจะก้าวไปได้สองก้าว ร่างกายของเธอก็เอียง

ปัง

ศีรษะของหญิงชราว่างเปล่า แขนของเธอหลุดออกจากแขนของปรางและล้มลงกับพื้น

บรรยากาศดูเหมือนจะเย็นยะเยือก และทุกคนก็ตกตะลึง