เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า นิยาย บท 9

ดวงตาของจวินอู่ขยับเล็กน้อย “ขอรับ ข้าน้อยรับคำสั่ง”

ครึ่งชั่วยามต่อมา

เสิ่นหรูโจวเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสีแดงสดขับผิวขาวของนาง ชุดสีแดงยังทำให้ใบหน้าใสซื่อของนางดูเย้ายวนยิ่งขึ้น นางสวมผ้าคลุมหน้าแล้วเดินตรงออกจากจวนอ๋อง

ท้ายที่สุดแล้วเสิ่นหรูโจวอาศัยอยู่ที่นี่มานานหลายปี ย่อมรู้จักจวนอ๋องดี เดินหลบหลีกหูตาทุกคนและเข้าไปในร้านขายยานาม “อวิ๋นเซิง” ทางตะวันตกของเมือง

เถ้าแก่กำลังคำนวณสมุดบัญชี เงยหน้าขึ้นมองนางปราดเดียว และคิดจะไปทักทายนางอย่างอบอุ่น ทว่าเห็นเสิ่นหรูโจววางกล่องยาไว้บนโต๊ะจนเกิดเสียง “กึก” พลันเสียงชัดเจนดังมาจากใต้ผ้าคลุมหน้า

“เถ้าแก่ ข้ามีการค้า ท่านอยากจะเจรจาหรือไม่”

ครั้นเถ้าแก่เห็นว่านางมาที่นี่เพื่อทำการค้า ความกระตือรือร้นก็ลดลงทันใด “คุณหนู ท่านอยากเจรจาการค้าใดเล่า”

“ช่วงฤดูฝนที่ผ่านมา ได้ยินว่าผู้คนจำนวนไม่น้อยเป็นภูมิแพ้ น่าจะมีคนมาซื้อยาเยอะเลยสินะ”

เสิ่นหรูโจวแย้มยิ้มเล็กน้อย เปิดกล่องหยิบขวดกระเบื้องสีเขียวขนาดเล็กออกมาหนึ่งขวด

“ข้ามียาทาที่มีกลิ่นเฉพาะตัว มีฤทธิ์เหมาะสำหรับโรคภูมิแพ้ จึงต้องการเจรจาความร่วมมือกับท่าน”

กล่องยาอันล้ำค่าของนางหยิบจับได้ไม่มีวันหมด ไม่มีค่าใช้จ่าย อีกทั้งนางสามารถปรุงยาได้หลากหลายชนิด

วันนี้มาร่วมมือกับร้านขายยาเสียก่อนจะเปิดร้านเล็ก ๆ เมื่อทำกำไรได้ในภายหลัง กิจการของนางก็ย่อมเปิดขายได้ ถึงเวลานั้นจะไม่ต้องกังวลเรื่องไม่มีเงิน

นางจำเป็นต้องหย่าขาดกับเซียวเฉินเหยี่ยนโดยเร็วที่สุด แน่นอนว่าก็ยังต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินด้วย

เถ้าแก่เกิดความเคลือบแคลงในคำพูดของนาง ระยะนี้คนมาซื้อยารักษาโรคภูมิแพ้ไม่น้อย ทว่าอาการแพ้แตกต่างกันไปในแต่ละคน ครั้นหมอหลายคนทำได้เพียงบรรเทาอาการเท่านั้น ถึงยาจะดีทว่าโดยพื้นฐานแล้วไม่สามารถรักษาอาการได้

ยาทาที่หญิงสาวหยิบออกมาตามใจชอบ เขาย่อมไม่สามารถเชื่อถือได้

แน่นอนว่าเสิ่นหรูโจวรู้ดีว่ามันยากที่จะเป็นไปได้ ลำพังแค่เอ่ยออกมาไม่ได้ทำให้การเจรจาสำเร็จ เช่นนั้นจึงขอร้านให้เวลานางหนึ่งชั่วยาม

ด้านหน้าผู้คนมากมายมาหาซื้อยาภูมิแพ้อย่างต่อเนื่อง เสิ่นหรูโจวหยุดพวกเขาไว้ และให้พวกเขาลองใช้ยาทาของตน

คาดไม่ถึงว่าอาการของผู้ป่วยหลายคนบรรเทาลงในทันที ผลการรักษารวดเร็วกระทั่งเถ้าแก่ที่เปิดร้านขายยามาหลายปีเพียงนี้ยังต้องประหลาดใจ

“เจรจาได้! เจรจาได้!” ราวกับเถ้าแก่เห็นสมบัติล้ำค่าบางอย่าง ยกขวดกระเบื้องเล็กไม่ยอมปล่อย “การค้านี้เจรจาได้!”

เสิ่นหรูโจวยกมุมริมฝีปากเล็กน้อย เจรจาเงื่อนไขกับเถ้าแก่อย่างมั่นใจ

“ข้าจะจัดหายาทาให้กับท่าน ท่านเพียงต้องรับผิดชอบในการขายมันแทนข้าเท่านั้น กำไรจะแบ่งเป็นสองส่วนและแปดส่วน ข้าแปด ท่านสอง หากข้าปรุงยาอื่นในอนาคตก็จะร่วมมือกับท่านเพียงคนเดียว เป็นเช่นไร”

แม้ว่าเถ้าแก่จะรู้สึกว่าตนเสียเปรียบกับสองส่วนและแปดส่วนอยู่นิดหน่อย แต่เมื่อคิดว่ายาทามหัศจรรย์เช่นนี้ เกรงว่าจะมีเพียงร้านของเขาเท่านั้นที่สามารถมีได้ในอนาคต เงินที่จะหาได้ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย

“ไม่มีปัญหา!” เถ้าแก่ตอบรับทันที “แต่ข้าหวังว่าคุณหนูจะให้สัญญาได้ ว่ายาทานี้จะมอบให้กับร้านของข้าเพียงร้านเดียว”

“ตกลง!”

จวินอู่ตามติดเสิ่นหรูโจวตลอด คอยมองจากมุมถนนขณะที่เสิ่นหรูโจวเข้าไปในร้านขายยาและออกมาหลังจากนั้นไม่นาน

ครั้นเห็นนางเข้าไปในประตูหออวี้เหอจึงหันหลังกลับเดินเข้าไปในร้านขายยาอวิ๋นเซิง

เขาวางเงินก้อนหนึ่งไว้บนโต๊ะพลางเอ่ยถาม: “เถ้าแก่ หญิงที่สวมผ้าคลุมหน้าเมื่อครู่มาซื้อยาชนิดใดกัน”

เถ้าแก่มองเขาขึ้นลง พบว่าเขาแต่งตัวตัวดี เสื้อผ้าทำจากวัสดุชั้นดี ไม่น่าจะเป็นคนทราม

เขาลอบคิดให้ถี่ถ้วนมากขึ้นแล้วตอบ: “อ้อ นางซื้อสมุนไพรสองสามตัวจำพวกโสม หวงฉิน ขู่เซิน เหล่านี้เป็นยาสามัญในการปรับสภาพร่างกาย สตรีน่ะ ย่อมมีอาการร่างกายเย็นเป็นปกติ”

“ปรับสภาพร่างกายเย็น” จวินอู่หรี่ตาลงเล็กน้อย เหลือบมองไปในทิศทางของหออวี้เหอ

อิสตรีในโลกหล้าจำเป็นต้องปรับสภาพร่างกายเย็น ส่วนใหญ่ล้วนเกิดขึ้นหลังแต่งงานใหม่ ๆ เพื่อจะได้ตั้งครรภ์ง่ายขึ้น

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะเหยียดหยาม

ไม่ต้องสงสัยเลย เสิ่นหรูโจวเรียกร้องการหย่าร้างอย่างแข็งข้อในตอนเช้า ซ้ำยังลงนามในหนังสือสัญญาหนึ่งล้านตำลึงทองอย่างเลือดเย็น ทั้งหมดนี้เป็นเพียงวิธีการปล่อยเพื่อจับของนางเท่านั้นเอง

เมื่อครู่นางยังโต้เถียงกับท่านอ๋องอยู่ พอคล้อยหลังก็แอบย่องออกจวน วิ่งโร่มาซื้อยาปรับสภาพร่างกาย มิใช่เพื่อตั้งท้องลูกของท่านอ๋องดีเสียกว่า แล้วก็จะทำไปเพื่ออะไร

เมื่อนางมีซื่อจือน้อย แม้ว่าท่านอ๋องเต็มใจหย่า แต่ไท่ซั่งหวงก็จะไม่มีวันเห็นพ้อง ดังนั้นหนังสือที่นางลงนามไว้ก่อนหน้านี้ย่อมไม่นับรวม

หึ มีกลอุบายมากมาย ช่างร้ายกาจ!