เล่ห์สวาท นิยาย บท 6

เธอขอเขาไปแต่งตัวอย่างเร่งรีบเพราะเขาบอกว่าต้องเดินทางไปประชุมต่างจังหวัด เธอได้แต่ตาลีตาเหลือก เขาไม่เห็นบอกอะไรล่วงหน้าเลยสักนิด

นราวดีเห็นเขากำลังติดกระดุมเสื้อและผูกเน็กไท ในขณะที่เธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอใจกล้าเดินไปช่วยเขาแต่งตัว แต่เขาดึงมือออกห่าง

“ไปแต่งหน้าสักหน่อย ผมก็ยังยุ่งๆ อยู่”

เขากวาดมองการแต่งตัวของเธอ

นราวดีหน้าร้อนผ่าวนึกอับอายเมื่อกวาดมองตัวเอง

รสนิยมเธอแย่จริงๆ ขนาดใส่เสื้อผ้าราคาแพงแต่หน้าซีดยังกับผีดิบ ผมเผ้าไม่ได้ทรงกับเขาเอาเสียเลย

“เป็นผู้หญิงหัดแต่งตัวสวยๆ บ้าง จะได้น่ามอง”

เขาติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายก่อนจะจัดการรูดเน็กไทเป็นอันเสร็จสิ้น เธอมองเขาแล้วกะพริบตาปริบๆ อัครัฐหล่อเท่ห์ สูงสมาร์ทเสมอไม่ว่าเขาจะอยู่ในลุคไหน

“พี่จะไปรอข้างนอก จัดการหน้ากับผมเสียด้วย”

เขาบอกอีก ก่อนจะเดินออกไป

สรุปว่าเธอไม่ได้มีเวลาอับอายกับเรื่องเมื่อคืน และถามตัวเองว่าแล้วเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ

เธอมองเครื่องสำอางที่เขาซื้อให้เมื่อวาน เคยลองหัดแต่งหน้าดูเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยเก่ง แต่ก็พอได้ล่ะ

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะรีบจัดการกับเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย เสื้อผ้าก็ถือว่าผ่านอยู่ในชุดทันสมัยสวยและเรียบหรูดูดี

แต่งหน้าบางๆ ทำผมให้เข้าทรง มันก็ดูโอเคขึ้น

อัครัฐก้มมองนาฬิกาอย่างหงุดหงิด เขาไม่ชอบรอใครนานๆ แต่พอเงยขึ้นก็ต้องชะงัก มองคนที่เดินออกมาไม่วางตา

พอแต่งหน้าทำผมเรียบร้อยเธอก็ดูเป็นสาวสวยทันสมัยและน่ารักไปเลย จริงๆ นราวดีเป็นคนผิวสวยเพราะเป็นคนเหนือ แต่เธอชอบปล่อยเนื้อปล่อยตัว คนเราไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่ง เขาชอบผู้หญิงดูแลตัวเองดี อยู่ใกล้แล้วมีชีวิตชีวา

“พี่เก้าคะ พี่เก้า” เธอเรียกเมื่อเห็นเขาเอาแต่นั่งอึ้ง

“ฮะ แฮม ไปกันได้แล้ว”

เขากระแอมก่อนลุกมาหาเธอ

เธอไม่ค่อยมั่นใจว่าการทำผมแต่งหน้าของเธอจะโอเคไหม

แต่เขาเข้ามาคว้าแขนเธอให้เดินตาม สีหน้าพึงพอใจของเขาฉายชัด แต่เธอไม่ได้เห็นมันเพราะเดินตามการลากจูงของเขา

“น่ารักดี รู้จักแต่งหน้าบ้างก็ดีนะ ทำตัวเหมือนยัยเพิ้งก้นครัวไม่น่ามองสักนิด”

เขาหันมากระซิบขณะดันเธอเข้าไปในนั่งในรถ วันนี้เขาไม่ได้ขับรถเอง แต่มีคนขับรถมารับไปที่สนามบิน

“เราจะไปไหนกันคะพี่เก้า”