เล่ห์สวาท นิยาย บท 7

จิบเครื่องดื่มไปแล้วก็เริ่มมึน มันอร่อยหวานกลมกล่อม แต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกเมาก็ไม่รู้

“อุ๊ย!”

เธออุทานเมื่อเดินเซไปชนเข้ากับหนุ่มคนหนึ่ง

“ขอโทษนะคะ”

เธอเอ่ยขอโทษเพราะตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ชายหนุ่มคนดังกล่าวยิ้มให้เธอ ทำท่าจะประคองให้เดินไปอีกด้าน แต่เธอโดนมือแข็งแรงของใครอีกคนดึงไปหาเสียก่อน พอเหลือบไปเห็นก็พบว่าเป็นอัครัฐ เขาดึงเธอไปโอบเอาไว้

ไม่ได้อยากซบเขาแต่เธอรู้สึกมึน เลยซบที่อกของเขาเสียอย่างนั้น

“ขอบคุณครับ เธอเป็นเลขาของผมเอง”

อัครัฐตอบเสียงเข้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขอตัว เขาลากเธอออกมาจากงาน

“พี่เก้าคะ เราจะไปไหนคะ จะกลับแล้วเหรอ”

“ยัยเด็กขี้เมา”

เขาดุเธอก่อนสบถอีกยาวยืดก่อนจะจัดการลากเธอเข้าไปในลิฟต์ เธอยืนโงนเงนเขาเลยดึงไปซบอก นราวดีจิกมือกับเสื้อของเขา ให้เขาประคองเอาไว้ไม่งั้นคงร่วงลงไปกองกับพื้น

“ดื่มไม่เป็นแล้วดื่มเข้าไปทำไม”

เขาดุก่อนจะพาเธอเข้าห้องพัก เธอทิ้งตัวนอนบนเตียง แผ่หลาไปเลยเพราะมึนหัวหนัก

เห็นว่าเขากำลังถอดเสื้อผ้า ยังไม่ทันได้พูดอะไรเขาก็ทาบทับลงมาหา ก่อนจะบดจูบริมฝีปากที่เผยอของเธอเบาๆ

หล่อนจูบตอบเขาอย่างมึนๆ งงๆ ไม่นานชุดราตรีสีสวยถูกปลดออกจากร่าง

ร่างน้อยของเธอเปลือยเปล่าในชั่วพริบตา เขาลากปากไปกับเรือนร่างหอมกรุ่นของเธอ

“พี่เก้า...”

เธอครางไม่เป็นภาษาเพราะปากร้อนๆ ของเขาที่ลามเลียไปทั่วเนื้อตัว ร่างกายมันอ่อนแรงเปลี้ยไปหมด จะผลักไสหรือดิ้นหนีก็ทำไม่ได้ เลยได้แต่นอนร้องครางอยู่ใต้ร่างของเขา

มือเขานวดเฟ้นไปทั่วสรรพางค์กาย แตะไปตรงส่วนไหนเธอก็ร้องครางไม่เป็นภาษา

ปทุมถันอวบๆ ของเธอถูกดูดกลืนเข้าปาก เพียงไม่นานท่อนล่างก็ถูกสอดแทรกเข้าหา

เธอปรือตามอง มันวาบหวามซาบซ่านจนอุ่นร้อน มันบุกรุกเข้ามาสอดกระชับแทรกลึกฝังกายหนักหน่วง