เลขาหน้าหวานกับท่านประธานมาดเข้ม นิยาย บท 3

เขาแหวกขาของเธอออกจนกว้างขึ้น เธอครางอืออากำลังจะพลิกกายหนี เขาตะปบมือกับขาเพรียวเอาไว้ มองกลีบดอกไม้ที่ยังปิดสนิทไม่วางตา

นิ้วแกร่งเลื่อนไปเขี่ยติ่งไตสวาทเบาๆ แย้มกลีบสวยแดงฉ่ำออกจากกัน เขาไม่รอช้าที่จะเสียดสีความเป็นชายที่แข็งคึกเข้าไปกับกลีบสวาทของเธอ

ครามครางเบาๆ เมื่อกลีบสาวกำลังอ้าอมดูดรัดแก่นกายของเขาเข้าไปภายใน เธอนิ่วหน้าเริ่มดิ้นหนี เขารั้งสะโพกกลมกลึงเอาไว้ ส่งเสียงปลอบโยนเบาๆ

“ชูวว์...”

เธอปรือตาดันอกกว้างของเขา ขมวดคิ้วมึนงงร้องประท้วงหนักขึ้น ริมฝีปากน้อยโดนปากร้อนรุ่มบดจูบปิดเสียงครางประท้วงนั้นเสีย

ครามฝังกายเข้าไปในซอกกายฉ่ำหวานอย่างไม่เร่งรีบ เขานิ่วหน้าด้วยความเจ็บเสียวไม่แพ้เธอเพราะช่องทางรักคับแคบที่บีบรัดเนื้อกายของเขาจนแทบขยับเขยื้อนไม่ได้

“อื้อ...”

เธอบิดกายต่อต้านร้องครางหลังจากเขาปลดปล่อยริมฝีปากน้อยๆ เป็นอิสระ ก่อนที่ปากร้อนจะบดจูบลงไปใหม่

เขาเริ่มขยับและนิ่วหน้าร้องครางให้กับความเสียวซ่านที่บีบรัดตัวตนของเขาทุกทิศทาง

มือหนาต้องกระชับสะโพกผายเอาไว้แน่นขึ้นเพื่อไม่ให้เธอส่ายหนี ก่อนที่เขาจะฝังกายเร่งเร้าบดเบียดความเป็นชายแข็งคึกเข้าไปจนถึงปลายทางฝัน

ครามพลิกกายลงจากร่างน้อยที่หวีดร้องอยู่ในลำคอก่อนที่จะหลับไปอีกครั้ง

เขาพลิกร่างมานอนตะแคงมองเธอก่อนจะตบแก้มสาวเบาๆ เธอไม่มีท่าทีว่าจะตื่น เขานอนมองเธอก่อนจะหลับไปด้วยความเพลียและความง่วง

รุ่งเช้าของวันใหม่เพียงดาราตื่นมาด้วยความง่วงงุนพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง

เธอพลิกกายมาอีกด้านก่อนจะตาโตเมื่อเจอเข้ากับสายตามดุเข้มที่แสนคุ้นเคย หญิงสาวรีบหลับตาลงในทันที เธอส่ายหน้าไปมากับหมอนใบโต

เพียงดาราบอกตัวเองว่าเธอต้องฝันร้ายแน่ๆ ที่เจอเจ้านายหน้าโหดอยู่บนเตียงในตอนเช้าแบบนี้

แล้วทำไมเธอถึงได้ปวดหัวจนแทบระเบิดแบบนี้นะ อาจเพราะแอลกอฮอล์เมื่อคืนทำพิษแน่ๆ เธอเป็นพวกคออ่อนเมาง่ายเพราะไม่ใช่คนนิยมเครื่องดื่มมึนเมาพวกนั้น

แต่เดี๋ยวนะ!!!

เมื่อคืนเธอดื่มๆ แล้วเมา แล้วใครพาเธอไปส่งบ้านกันล่ะ

ครามหรี่ตามอง เขากอดอกคิดในใจว่าเดี๋ยวเธอก็ต้องร้องไห้ฟูมฟายเรียกร้องให้เขารับผิดชอบ

เพียงดารารีบคว้ากระเป๋าใบเล็กของตัวเองที่ตกพื้นแล้วลุกขึ้น ใบหน้าสวยหวานเหยเกเมื่อค้นพบได้ว่ากลางกายของเธอเจ็บแปลบอย่างที่สุด

เป็นครามเองที่อึ้งและงุนงงก่อนที่ร่างเล็กผมยุ่งจะหนีออกจากห้องเขาก็รั้งเธอเอาไว้ด้วยคำพูดห้วนกระด้าง

“นี่คุณ! จะไปไหน”

เธอชะงักหันไปมองเขา หน้าแดงก่ำ พอเขาเดินมาใกล้เธอก็ถอยหนี ยังดีนะที่เขาเอาผ้าเช็ดตัวมานุ่งกันอุจาดตา ไม่อย่างนั้นเธอคงได้วิ่งหนีออกไปจากห้องของเขานานแล้ว

“ฉันจะกลับบ้านค่ะ”

คนซื่อๆ เอ่ยตอบออกไปแบบไร้จริตมารยา นั่นทำให้เจ้าของห้องหรี่ตามอง เขาคาดผิดคิดว่าเธอจะโวยวาย แต่คิดได้ว่าเธอคงไปโวยวายเอากลับมารดาของเขาแน่เพื่อเรียกร้องให้รับผิดชอบ เขาเลยต้องชิงพูดตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม

“เอาละ ไหนๆ เมื่อคืนเราก็เมามันกันมากพอแล้วดังนั้นนี่ถือว่าเป็นค่าเสียหายที่คุณเสียจิ้นให้ผมก็แล้วกัน”