เมียเสือ นิยาย บท 4

"ขืนทำตามวิธีที่ทายแนะนำมีหวังโดนเสือขย้ำตายก่อนแน่ แถมยังจะโดนพ่อกับแม่บ่นหูชาอีก"

"ในเมื่ออยากได้ขนาดนั้นจะกลัวอะไร"

"งั้นถามหน่อยเถอะว่าถ้าทายชอบผู้หญิงคนหนึ่งมากๆจนอยากได้เขาเป็นแฟนทายจะวางยาพิษผู้หญิงที่ตัวเองชอบเพื่อให้เขามาคบด้วยเหรอ?"

"มีเป็นร้อยวิธีที่จะเอาของที่เราอยากได้มาอยู่ในกำมือเรา วิธีไหนได้มาเร็วสุดก็เลือกวิธีนั้น" เพลลินยกมือกุมขมับกับความเลือดเย็นของน้องชาย คงเพราะถูกเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกับเด็กทั่วๆไปจึงทำให้เพทายกลายเป็นเด็กอันตรายแบบนี้ เขาเริ่มจับปืนตั้งแต่อายุหกขวบ อีกทั้งยังเริ่มเรียนรู้ธุรกิจของครอบครัวหลังจากนั้น และเรียนจบมัธยมปลายด้วยอายุเพียงสิบสามปี

"เลือดเย็นเกินไปแล้วนะ"

"ออกไปได้แล้ว อย่ามากวนเวลาทำงานของคนอื่น"

"นี่จะรับช่วงต่อจากพ่อจริงๆเหรอ? เป็นมาเฟียตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบมันเท่ตรงไหน"

"ธุรกิจของพ่อก็ให้พ่อกับอาคาไลน์ทำไป ถ้าพ่อยอมรับได้ที่เพลจะคบกับอาคาไลน์มันก็คงเป็นแบบนั้น สร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยตัวเองมันน่าภูมิใจกว่า"

"ให้ตายสิ! เป็นเด็กที่น่ากลัวชะมัด" เพลลินทำหน้าขนลุกแล้วหยัดกายลุกขึ้น วางซองยาเล็กๆไว้บนโต๊ะ "ยานี้เอาเก็บไว้ใช้กับแฟนในอนาคตของทายเถอะ พี่ไม่ได้เลือดเย็นเหมือนทาย"

"จะให้ไปลอบยิงอาคาไลน์ให้ไหม?"

"ฮะ!?" คำถามของเพทายทำเธอร้องอุทานด้วยความตกใจ ต่างจากเจ้าของคำถามที่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยราวกับไม่ได้ร้ายแรงอะไร "นะ..นี่ไอคิวสองร้อยของทายคิดได้แต่อะไรแบบนี้เหรอ! จะลอบยิงคาไลน์เนี่ยนะ?"

"คนโดนยิงต้องการคนดูแลไม่ใช่เหรอ? ที่วิ่งแจ้นมาถึงห้องทดลองเพราะอยากให้ช่วยไม่ใช่รึไง"

"นั่นเรียกว่าช่วยเหรอ? แบบนี้มันพยายามฆ่าต่างหาก"

"งั้นก็ใช้ไอคิวร้อยเก้าสิบของเพลคิดเองแล้วกัน แต่ถ้าจะเล่นๆก็อย่าทำให้อาคาไลน์เดือดร้อน"