เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว นิยาย บท 15

บทที่ 15 จะโอ้อวดก็ต้องโอ้อวดอย่างมีขอบเขต

หลังจากกินข้าวเสร็จ เฉินห้าวก็ขับรถลัมโบร์กีนีออกไป เมื่อมาถึงสำนักงานคอนโดเฟ่ยชุ่ย ที่จอดรถนั้นว่างเปล่า อาจจะเป็นเพราะยังเช้าอยู่ ที่นี่ก็เลยไม่ค่อยมีคนผ่านไปผ่านมา

เฉินห้าวเดินเข้าประตูใหญ่ของบริษัท ก็ได้ยินเสียงว่ามีคนพนักงานสาวสวมในชุดชุดเครื่องแบบ เธอสวมชุดสูทสีดำ ข้างในเป็นเสื้อเชิตสีขาว มัดผมหางม้าอย่างง่าย ดูแล้วอวัยวะทั้ง 5 กระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก นับว่าเป็นสาวสวยคนหนึ่ง

“ท่านคือคุณเฉินใช่ไหม ก่อนหน้านี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ！”

เมื่อสาวสวยคนนี้เอ่ยปาก เฉินห้าวก็รู้ทันทีว่าเธอก็คือคนที่โทรศัพท์กับเขาเฉารุ่ย เมื่อเห็นเธอวิ่งเหยาะๆเข้ามา เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอขยับไปมา ช่างเย้ายวนใจจริง ๆ

เฉินห้าวยิ้ม เฉารุ่ยดูสุขุมและตึงเครียดเป็นพิเศษ มือทั้ง 2 ข้างไม่รู้ว่าจะวางไว้ส่วนไหนของร่างกายดี แสดงให้เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นมือใหม่

“เพิ่งเรียนจบเหรอ？”เฉินห้าวถามขึ้น

“อืม ค่ะ แต่ว่าฉันก็พยายามเรียนรู้เพื่อที่จะทำให้ลูกค้าพึงพอใจค่ะ！”เฉารุ่ยตอบราวกับกำลังรายงาน

“งั้นได้ แล้วสัญญาล่ะ ผมจะเซ็นให้ ”เฉินห้าวพูดขึ้น

“อยู่ที่ห้องรับรองแขกค่ะ เชิญตามฉันมาทางนี้ค่ะ！”

เห็นได้ว่าเฉารุ่ยนำทางอยู่ข้างหน้าอย่างรีบร้อน เฉินห้าวสังเกตจากด้านหลัง พบว่ารูปร่างของเธอไม่เลวเลย อวัยวะทั้ง 5 สมส่วน ถือว่าเป็นสวยคนหนึ่งเลย เพียงแต่ว่าเธอไม่ชอบแต่งตัว จึงทำให้ความสวยของเธอลดลงไม่น้อย หากแต่งตัวสักหน่อย รับรองว่าต้องเป็นผู้หญิงสวยถึง 9 ส่วนเลยทีเดียว

เมื่อเข้าไปข้างใน ก็พบว่ามีเอกสารสัญญาที่เตรียมให้เขาเซ็นวางกองอยู่บนโต๊ะเป็นจำนวนมาก

“เยอะขนาดนี้เลยเหรอ！”เฉินห้าว ตกใจกับงานที่ต้องจัดการ

“ใช่ค่ะ ฉันก็ไม่คิดเลยว่าคุณจะซื้อทั้งตึกแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานยังขายไม่ได้เลย คุณนับว่าเป็นเถ่าแก่ใหญ่จริง ๆ”เฉารุ่ยพูดขึ้นอย่างเลื่อมใส

เฉินห้าวยิ้ม เมื่อพบว่ามีสาวน้อยเลื่อมใสในตัวเขา ในใจเขาก็แอบดีใจเล็ก ๆ

เขาพลิกสัญญาฉบับหนึ่งพบว่าชื่อนามสกุลและเลขบัตรประชาชนสามารถปริ้นออกมาได้เลย ขาดก็แต่ในส่วนของการลงนาม

“ช่างเถอะ เซ็นชื่อยุ่งยาก ผมพิมพ์ลายนิ้วมือก็แล้วกัน”เฉินห้าวพูดขึ้น

“แต่ว่า นี่ไม่สอดคล้องกับกฎของบริษัท ”เฉารุ่ยพูดขึ้นเสียงเบา

“ไม่มีกฎอะไรทั้งนั้นแหระ ผมเป็นลูกค้า ลูกค้าคือพระเจ้า คำพูดของพระเจ้าไม่ศักดิ์สิทธิ์แล้วเหรอ？”

เฉินห้าวขี้เกียจที่จะเซ็นที่ละเส้นๆ เพราะถึงอย่างไรในมือของเขาก็ได้รับโฉนดแล้ว หากอิงตามกฎหมายเขาได้รับสิทธิ์ในการถือครองอสังหาริมทรัพย์นั้นแล้ว จะลงนามหรือไม่ ตึกนี้ก็เป็นของเขา

เฉารุ่ยตัดสินใจเชื่อเฉินห้าว หยิบหมึกตราประทับขึ้นมา อีกทั้งช่วยเปิดหน้าสัญญาที่ต้องการพิมพ์ลายนิ้วมือ ค่อย ๆ ประทับลง ทีละแผ่นๆ

“ได้ค่ะ”เฉารุ่ยเดินไปหาผู้จัดการซุนพลางพูดกระซิบว่า ประธานเฉินที่อยู่ด้านนั้นต้องการคุยกับผู้จัดการ

เมื่อประธานซุนได้ยินดังนั้นก็โมโหและด่าด้วยความโกรธว่า：“เธอไม่มีตาเหรอ ไม่เห็นเหรอว่าผมกำลังยุ่งอยู่？เธอไปรับมือก็น่าจะพอแล้ว หลายปีนี้คนมาดูส่วนใหญ่ก็แค่มาตากแอร์ จะมีปัญญาซื้อหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ”

เฉารุ่ยยังคงพยายามต่อสู้ด้วยเหตุผล：“ผู้จัดการซุน แน่นอนว่าประธานซื้อแล้วจริง ๆ สัญญาก็เซ็นใกล้จะเสร็จแล้ว คุณไปดูก็จะรู้เอง”

ลูกค้าที่ผู้จัดการซุนบอกว่าเป็น“ลูกค้าวีไอพี”เริ่มไม่พอใจ：“ผู้จัดการซุน ผมจะบอกให้นะว่าที่ผมมาที่นี่ก็เพราะเห็นแก่หน้าเพื่อนที่แนะนำมา พนักงานของพวกคุณมีนิสัยแบบนี้เหรอ？ยังจะมีหน้ามาบอกอีกว่าซื้อ 92 ห้อง ใครจะมีอำนาจทางการเงินขนาดนั้นคุณไปเรียกมาให้ผมดูหน่อย จะโอ้อวดก็ต้องมีขอบเขต！”

ในขณะนั้นผู้จัดการซุนก็แสดงออกมาว่า：“ประธานจ้าวอย่าโกรธเลย ผมจะไล่พนักงานชั่วคราวคนนี้ออกเดี๋ยวนี้ ！”

“คุณถูกไล่ออกแล้ว รีบไสหัวไปซะ！”ผู้จัดการซุนหันมาแผดเสียงก้องใส่เฉารุ่ย

เฉารุ่ยตกตะลึง ไม่เข้าว่าการที่เธอตั้งใจทำงานขนาดนี้ ทำไมถึงถูกไล่ออก

เฉินห้าวทนฟังต่อไปไม่ไหว เนื่องจากเฉารุ่ยถูกไล่ออกเพราะตน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็น ดังนั้นเขาจึงเดินออกมา หยิบทิชชู่เปียกเปียกเช็ดคราบหมึกสีแดงที่ติดมือออก พลางพูดขึ้นว่า：“ทำไมเหรอ？บริษัทอสังหาริมทรัพย์หงเฉิงของพวกคุณ ต้อนรับลูกค้าแบบนี้เหรอ？”

“คุณเป็นลูกค้ารายใหญ่เหรอ？ซื้อห้อง 10 ห้องเหรอ？ประธานจ้าวคนนี้ต่างหากที่เป็นลูกค้ารายใหญ่”ผู้จัดการซุนพูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม เขาชี้ไปที่ประธานจ้าวที่อยู่ข้างๆ

ประธานจ้าวที่อยู่ตรงนั้นก็ให้ความร่วมมือโดยการเงยศีรษะ ท่าทางยโสโอหังอย่างยิ่ง