เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว นิยาย บท 17

บทที่ 17 นั่งรถไฟฟ้าตื่นเต้นไหม

“ช่วยผมประทับตราลงบนสัญญาพวกนี้หน่อย”

เฉินห้าวชี้ไปที่สัญญาที่กองอยู่บนโต๊ะ

“แบบนี้มันไม่ถูกต้องตามกฎนะครับ？”ผู้จัดการซุนถามเชิงปรึกษา

“ไม่ถูกต้องตามกฎ？”เฉินห้าวยิ้ม “ถ้างั้นผมคืนตึกดีไหม ผมจะคืนโฉนดให้กับบริษัทของพวกคุณ แล้วพวกคุณก็คืนเงินทุนในราคาเดิมให้กับผม”

“อย่าครับอย่า ผมประทับตราเองครับ！”

ไหนเลยที่ผู้จัดการซุนจะกล้าคัดค้าน เขาก้าวเข้ามาสะบัดแขนทำด้วยตนเอง

เฉินห้าวไม่มีตราประทับ แต่ว่าเขาสามารถหาซื้อได้ในตอนนี้ ในappมีตราประทับขาย ขอแค่บอกชื่อนามสกุลกับผู้ขาย

เฉินห้าวซื้อรวดเดียว 5 อัน หลังจากได้รับเงินชดเชยแล้วราคาเหลือเพียง 0.8 หยวนเอง ราคารวม ๆ กันแล้ว เหมือนกับได้ฟรี

จากนั้นตราประทับก็มาส่ง เฉินห้าวโยนให้กับผู้จัดการซุนทำการประทับตราพลางพูดขึ้นว่า：“พวกคุณจัดการกันเถอะ ส่วนเฉารุ่ยก็ให้พาผมไปตึกก็แล้วกัน”

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”

ผู้จัดการซุนรับปากหมดทุกอย่าง โบกมือ แล้วให้เฉารุ่ยดูแลเฉินห้าวให้เป็นอย่างดี

“ค่ะ！”เฉารุ่ยพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ท่าทีที่ตึงเครียดของเธอราวกับได้รับมอบหมายงานสำคัญที่เกี่ยวพันถึงชีวิต

จากนั้นเฉินห้าวก็ออกจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เฉารุ่ยหยิบกุญแจห้องทั้ง 92 ห้องออกมาจากนั่งก็ขึ้นนั่งลัมโบร์กีนีไปพร้อมกับเขาเห็นได้ชัดว่าพนักงานขายไร้เดียงสาคนนี้ไม่เคยนั่งรถสปอร์ทมาก่อน หลังจากที่ขึ้นนั่งบนรถก็ระมัดระวังเป็นอย่างมาก ปลายกระโปรงขาทั้ง2แนบชิดสนิทกัน ร่างกายแข็งทื่อไม่ขยับราวกับว่ากลัวจะทำอะไรผิด

“ไม่ต้องระมัดระวังขนาดนั้นก็ได้ นั่งตามปกติเถอะครับ”เฉินห้าวยิ้มพลางพูดขึ้น

“อ่อ”เฉารุ่ยยังคงไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด ยังคงเกร็งอยู่

เฉินห้าวยิ้มพลางถามเธอว่า：“คุณเคยนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไหม？”

“เคยนั่งค่ะ”

“แล้วเวลานั่งรถไฟฟ้าใต้ดินตื่นเต้นไหม？”

“ไม่ตื่นเต้นค่ะ”

“มันก็ใช่แล้วไง รถของผมราคาถูกกว่ารถไฟฟ้าใต้ดินตั้งเยอะ คุณนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินที่ราคากว่า100,000,000หยวน ยังไม่ตื่นเต้นเลย แล้วนั่งรถของผมจะตื่นเต้นทำไม？”

เมื่อเฉินห้าวพูดเช่นนี้ ทันใดนั้นเฉารุ่ยก็รู้สึกปลอดโปร่งโล่งอก ในเวลานั้นก็เริ่มไม่ตื่นเต้นแล้ว เธอพูดขึ้นอย่างเกรงใจว่า：“ขอบคุณค่ะประธานเฉิน”

“ผมไม่ใช่ประธงประธานที่ไหน เรียกชื่ออย่างเดียวก็พอแล้ว”เฉินห้าวขับรถเข้ามาบริเวณชุมชนเล็ก ๆซึ่งห่างจากสำนักงานขายไม่ไกลนัก

“ได้ค่ะ ประธานเฉิน”

“ไม่เชื่อก็ลองเช็กดูสิ ส่วนกลางของพวกคุณคงยังไม่ได้บันทึกไว้”เฉารุ่ยพูดขึ้นด้วยความโมโห

รปภ. เซ็กคอมพิวเตอร์ในป้อมยามอย่างชะล่าใจ แค่ลองใส่หมายเลข 5-501 อย่างลวก ๆ ระบบก็แจ้งขึ้นมาว่าเจ้าของห้องชื่อเฉินห้าว รปภ.ตกตะลึง ในใจคิดว่าทำไมถึงได้ประจวบเหมาะแบบนี้ แค่ใส่หมายเลขห้องเล่น ๆ ก็ขึ้นชื่อเขาแล้ว？

จากนั้น รปภ.ก็คีย์หมายเลขห้อง 5-702 เจ้าของห้องก็ยังเป็นเฉินห้าว ในเวลานี้รปภ.อยู่เฉยไม่ได้แล้ว จึงสุ่มคีย์เลขห้องมั่ว ๆ แต่ขอเพียงเป็นห้องในตึก 5 ก็จะต้องปรากฏชื่อเฉินห้าวเป็นเจ้าของ

เหงื่อเต็มหัวของรปภ. กระทั่งถึงตอนนี้ เขาจึงเข้าใจแล้วว่าเฉารุ่ยไม่ได้โม้ เฉินห้าวเป็นเจ้าของตึก 5 จริง ๆ แต่เขากับให้บุคคลสำคัญท่านนี้ต้องรออยู่ด้านนอก จึงรู้สึกตกใจจนขาสั่นชั่วขณะ กลัวว่าอาจจะต้องตกงาน

เฉินห้าวบีบแตรถ ：“ช่างเถอะ รีบเปิดประตูเร็ว ผมยังมีธุระต้องทำ”

“ครับ ๆ ๆ จะยกไม้กั้นรถอัตโนมัติขึ้นเดี๋ยวนี้ ！”

รปภ.รีบกดปุ่ม เมื่อลัมโบร์กีนีของเฉินห้าวขับเข้าไป รปภ.ก็รีบวิ่งเพื่อบอกทางให้กับเฉินห้าว

เมื่อมาถึงด้านล่างตึกของตัวเอง ขณะชื่นชมตึกสูงตระหง่าน เขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง เฉินห้าวรู้สึกเหมือนฝันไป เหมือนว่าวันก่อนตนนั้นยังพักอยู่ในห้องเช่าคับแคบ แต่ตอนนี้ตึกทั้งตึกเป็นของเขา ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงอย่างก้าวกระโดด ยากที่จะจินตนาการได้

“ท่านประธานเฉิน พวกเราจะเริ่มดูจากห้องไหนดีคะ？”เฉารุ่ยถือกระเป๋าที่ในนั้นมีกุญแจของตึก5 ทั้งหมด พอเดินก็จะได้ยินเสียงกุญแจดังกระทบกันกิ๊งกิ๊งกิ๊ง

“ห้องไหนก็เหมือนกัน เริ่มที่ห้อง 101 ก็แล้วกัน”เฉินห้าวพูดขึ้น

เฉารุ่ยรีบหากุญแจห้อง 101 จนเจอ จากนั้นก็เปิดประตูนิรภัยออก