เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว นิยาย บท 47

บทที่ 47 สัมภาษณ์เชฟ

ออกจากชุมชนเก่า พวกบอดี้การ์ดสูทดำที่ถูกว่าจ้างมาก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงแต่เฉินห้าวที่ขับรถ มีเฉารุ่ยกับฉิงจื๋อเทานั่งอยู่ข้างๆได้กลับไปยังคอนโดเฟ่ยชุ่ย ถึงบ้านซะที

“คุณหนู เชิญลงจากรถเลยครับ！”

เฉินห้าวเปิดประตูด้วยรอยยิ้ม ต้อนรับเฉารุ่ยกลับมา

ที่นี่ไม่มีคนนอก เฉารุ่ยทนไม่ไหวอีกต่อไป โผเข้าอ้อมกอดเฉินห้าวแล้วสะอื้นออกมา ความอึดอัดภายในใจเธอ และยังมีความซาบซึ้งที่มีต่อเฉินห้าวนั้นถูกพันด้วยกัน ทำให้เธอร้องไห้ออกมา

“พอแล้ว หยุดร้องได้แล้ว ” เฉินห้าวได้ลูบหลังเฉารุ่ย ปลอบเธอ

ฝั่งฉิงจื๋อเทานั้นเมื่อเจอกับสถานการณ์แบบนี้ มีความรอบรู้ที่หลบไปในห้องของตัวเอง เหลือเพียงแต่ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ที่กอดด้วยกัน เวลาผ่านไปนาน เฉารุ่ยรู้สึกเกรงใจเลยเงยหน้าขึ้น พบว่าเสื้อของเฉินห้าวได้ถูกคราบน้ำตาของเธอจนเปียกไปหมด

“กลับไปแล้วถอดออก ฉันจะซักให้ ”เฉารุ่ยพูดอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร มีเครื่องซักผ้าอยู่ ยังสามารถเอาไปซักแห้งได้ ”เฉินห้าวกล่าว

“ส่งให้ฉันได้ไหม ฉันอยากทำอะไรเพื่อคุณบ้าง ”เฉารุ่ยกล่าวด้วยสายตาที่รักใคร่

เฉินห้าวได้ทำเพื่อเธอมามากขนาดนี้ ตอนนี้เฉารุ่ยอยากตอบแทนใจเดียว แค่รู้สึกว่าต้องทำเพื่อเฉินห้าวบ้างไม่ว่าอะไรก็ตามเป็นความเต็มใจทั้งหมด

สุดท้ายเฉินห้าวก็ทำอะไรเฉารุ่ยไม่ได้ เสื้อสกปรกเธอได้เก็บไปหมด บอกว่าจะซักสะอาดแล้วค่อยส่งคืน

เฉินห้าวได้กวาดสายตามองไปรอบๆภายในห้องที่สะอาดเรียบร้อยราวกับห้องใหม่นั้น เลยถอนหายใจออกมา การจ้างผู้ช่วยหญิงนั้นมันคุ้มจริงๆ ไม่เพียงแต่มีแค่งานที่ออกมาดีเท่านั้น เรื่องเสื้อผ้าการกินที่พักอาศัยก็รวมหมด

เดิมนึกว่านี่ก็สิ้นสุดแล้ว ตกดึกเฉินห้าวอาบน้ำเสร็จแล้วนอนดูมือถืออยู่บนเตียงนั้น กริ่งได้ดังขึ้น ข้างนอกนั้นเป็นเสียงของเฉารุ่ย

เฉินห้าวได้ดูการแต่งตัวของตัวเอง กางเกงบ็อกเซอร์หนึ่งตัวและเสื้อกั๊ก นี่มันก็ดึกแล้วเขาเลยไม่ไปใส่เสื้อเพิ่มแล้ว วิ่งไปเปิดประตู

“รบกวนเวลาพักเจ้านายเปล่าคะ？เสื้อผ้าฉันซักเสร็จแล้ว ”

ที่แท้เฉารุ่ยก็แค่มาส่งเสื้อผ้าสะอาด ผ้าที่เธอได้อุ้มมานั้นถูกพับเป็นระเบียบเรียบร้อย บนผ้ายังมีความหอมที่สดชื่น อย่าว่าแต่ใส่เลย แค่ได้ดมกลิ่นก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง

“เอามาให้ผมเถอะ นี่ก็ดึกมากละ เธอก็พักผ่อนเร็วๆละกัน ”เฉินห้าวกล่าว

“อืม ”

เฉารุ่ยตอบไปคำนึง แต่สายตากลับตรงไป จุดหมายที่จ้องไปนั้นน่าจะเป็นกางเกงบ็อกเซอร์ของเฉินห้าว

เฉินห้าวแปลกใจทันที ยังนึกว่าของของตัวเอง “ตั้งขึ้น” ถูกสังเกตเห็นแล้ว รีบหันหลังเล้วเอามือปิดไว้

“เจ้านาย คุณอย่าเข้าใจผิดนะ กางเกงบ็อกเซอร์คุณเหมือนยังไม่ได้ซักเลย ”

รู้สึกว่าเฉารุ่ยซักผ้าจนติดใจละ แม้กระทั่งชุดส่วนตัวที่ใส่อยู่ก็ไม่ยอมปล่อย

“อันนี้ก็ไม่รบกวนเธอแล้ว ผมซักเองได้ ”เฉินห้าวรู้สึกอับอายเล็กน้อย

“ผมไม่ได้ชอบฟิตเนส ไปไม่บ่อย ”เฉินห้าวได้ตอบแชทกลับไป

เซี่ยจิ้ง：“อย่างงั้นเหรอ แล้วนายทำอะไรอยู่？”

เฉินห้าว：“กำลังเตรียมเข้างาน เดี๋ยวจะมีการสัมภาษณ์ ”

เซี่ยจิ้ง：“อ่อ？นายยังต้องทำงานอีกเหรอ？”

เฉินห้าว：“ไม่ใช่ ผมเองจะสัมภาษณ์คน ”

เซี่ยจิ้ง：“ฉันก็ว่าอยู่ อยู่ที่ไหน ฉันเอาด้วย สามารถช่วยนายเป็นผู้สัมภาษณ์ได้ ”

เฉินห้าวสัมภาษณ์เชฟ เดิมไม่ต้องเข้าร่วมก็ได้ เพียงแค่ดูคนว่าทำอาหารอร่อยหรือไม่อร่อยหรือเปล่า งานนี้ขอแค่มีลิ้นและจมูกก็สามารถทำงานนี้ได้ จะว่าไปเขาสองคนก็ถือว่าเป็นเพื่อนคู่ต่อสู้ที่เคยร่วมทางเข้าโรงพักไปด้วยกัน เซี่ยจิ้งจะมา เฉินห้าวก็ไม่ได้ปฎิเสธ

“ก็ได้ งั้นเธอก็ไปร่านอาหารฝรั่งเศส ”เฉินห้าวได้แจ้งที่อยู่ไป

จากนั้น เวลาที่นัดหมายถึงซะที เฉารุ่ยและเฉินห้าวได้เดินทางไปร้านอาหารฝรั่งเศสไปพร้อมกัน ส่วนลูกพี่เขาฉิงจื๋อเทา นี่เป็นเวลาหมื่นปีห้องก็ไม่ได้ล็อคทำเครื่องคอมพิวเตอณ์ สำหรับการสัมภาษณ์แล้วไม่ได้สนใจ

เฉินห้าวกับเฉารุ่ยไปถึงร้านอาหารฝรั่งเศส ได้เห็นถึงหัวหน้าเก่าBrunoที่ยังใส่ชุดเด็กเสิร์ฟโบราณกำลังเรี่ยไรธุรกิจ เพราะร้านอาหารฝรั่งพบว่ามีของที่ราวกับชีชีวิต และยังเป็นผู้มีฝีมือเตรียมตัวอีกด้วยได้ ความน่ารักที่แตกต่างนี้กลับเรียกลูกค้าได้เยอะ

เฉินห้าวได้ผลักประตูเข้าไป พวกคนที่ถูกว่าจ้างมากำลังทักทายอยู่ ตอนนี้เฉินห้าวเป็นถึงบอสใหญ่ของพวกเขา ก็ต้องติดอ่างเป็นธรรมดา