เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว นิยาย บท 92

บทที่ 92 ดูเหมือนไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่

เชฟกู่ได้หัวเราะเล็กน้อย เขามักจะพบเจอลูกค้าที่ไม่เข้าใจอย่างนี้บ่อยครั้ง ก็เลยอธิบายให้เขาฟังอย่างใจเย็นว่า： “หลังครัวยังเหลือหอยทากผี และ Gooseneck Barnacles ตั้ง๒๕๐กรัม และยังมีบลูล็อบสเตอร์ขนาดเล็กตัวหนึ่ง นายรู้ไหมว่าสามอย่างราคาเท่าไหร่แล้ว？”

“ราคาจะเท่าไหร่กันเชียว？หอยนางรมกุ้งมังกรครึ่งกิโลก็แปดร้อยหยวน หอยนั่นก็คงแค่สิบกว่าหยวน ใช่ว่าผมไม่เคยกินที่ไหน” ชายผมครูว์คัตพูดอย่างตัวเองรู้ดีนัก

เชฟกู่กล่าว：“ดูดูแล้วอาจเหมือนๆกัน แต่ความจริงต่างกันมาก หอยทากผีครึ่งกิโลละสามพันหยวน บลูล็อบสเตอร์ครึ่งกิโลละหนึ่งพันหยวน และยังมี Gooseneck Barnacles ประมาณครึ่งกิโลละห้าพันหยวน ยังมีโอลมัสคาเวียร์อีก๕๐๐กรัม คิดตามระดับเกรดแล้ว อย่างน้อยต้องห้าหมื่นหยวน บวกกับพวกนี้แล้วก็เกือบหยวน คุณแน่ใจว่าจะสั่งโต๊ะหนึ่ง？”

ชายผมครูว์คัตตกใจจนลืมตาโต ทุบไปสองสามครั้ง แล้วกล่าวว่า：“ไอ้แก่ คุณหลอกผมไปเถอะ ผมว่าคุณน่ะก็เป็นคนสนับสนุน จะโกงผม มันมีอาหารทะเลที่ไหนที่ราคาเป็นพันเป็นหมื่นอย่างนี้ คิดว่าทำมาจากทองหรือไง？”

เชฟกู่ส่ายหัวแบบไม่สบอารมณ์ อาหารทะเลเกรดดีนี้ได้เจอกับลูกค้าที่ไม่มีความรู้ด้านนี้ ช่างเสียของจริงๆ มันไม่ใช่กลุ่มผู้บริโภคเอาซะเลย ให้พวกเขากินก็เป็นดั่งวัวเคี้ยวดอกโบตั๋นที่ไม่รู้จักการชื่นชมในความสวยงามของสิ่งนั้น เชฟกู่จึงสั่งให้พนักงานเอาเมนูอาหารมา ให้ชายผมครูว์คัตส่งอาหารทะเลธรรมดา สองสามพันก็สามารถกินได้โต๊ะหนึ่ง

“แม่งเอ๊ย รวมหัวกันหลอกกู กูไม่หลงกลหรอก”

ชายผมครูว์คัตนึกว่าตัวเองฉลาดที่มองทะลุฉากกลโกงนี้ เอาเมนูมาสั่งอาหารทะเลธรรมดา

ตอนนี้ข้างนอกก็ได้มีกลุ่มคนที่ใส่สูทและรองเท้าหนังเข้ามากลุ่มหนึ่ง ดูพวกเขาที่มีคนห่วงหน้าพะวงหลังแล้ว ประมาณว่าเป็นนักธุรกิจทั้งหมด

หนึ่งในวัยกลางคนอายุสี่สิบปีเศษนั้น ก็คือหัวหน้าของชายผมครูว์คัตเถ้าแก่สวี่ เมื่อเห็นเถ้าแก่เข้า ชายผมครูว์คัตรีบวางเมนูอาหารลงแล้วเข้าไปต้อนรับ

“ไวน์และอาหารสั่งเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ไหม？”เถ้าแก่สวี่ถามขึ้น

“ยังครับ กำลังสั่งอยู่”ชายผมครูว์คัตได้ตอบแบบรู้สึกผิด

เถ้าแก่สวี่นี้ก็ได้โกรธในเวลานั้นเลย：“ฉันให้นายมาจองอาหารล่วงหน้า นายกลับทำไม่ได้ ทำงานภาษาอะไรของนาย？”

ชายผมครูว์คัตรีบโยนความผิด：“ไม่ใช่ครับเถ้าแก่ ทั้งหมดเป็นเพราะร้านอาหารที่หาคนสนับสนุนมาโกงผม อาหารทะเลพวกนั้นขายตั้งสามสี่พันต่อครึ่งกิโล อะไร โอลมัสคาเวียร์นั่นจะเอาตั้งห้าหมื่นหยวน ผมเลยมีเรื่องกับพวก เลยทำให้เสียเวลาครับ”

“โอบามาคาเวียร์อะไร？แพงถึงห้าหมื่นหยวน หรือเป็นโอลมัสคาเวียร์？”เถ้าแก่สวี่ตกใจ คาดเดาออกมา

“ใช่ ใช่ ก็คือชนิดนี้แหละ ชื่อนอกมันพันลิ้นมาก ผมเลยจำไม่ได้” ชายผมครูว์คัตได้เกาหัวอย่างเขินอาย แสดงท่าทางที่ไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่

“ร้านอาหารนี้ฉันก็เคยมา ไม่คิดเลยว่าวันนี้ยังมีโอลมัสคาเวียร์ด้วย นายไปช่วยฉันดูแลลูกค้าวีไอพีหน่อย ฉันจะไปดูหน่อย！”

เถ้าแก่สวี่มีความสนใจมาก เขาก็เป็นคนหนึ่งที่เคยเห็นโลกภายนอก รู้ว่าราคาที่แสนแพงของโอลมัสคาเวียร์ แต่คาเวียร์แบบนี้เป็นสิ่งที่หายากมาก เขาก็แค่เคยได้ยินมาแต่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน ในเมื่อร้านนี้มีของ หากเอามาทำเป็นมื้อพิเศษต้อนรับลูกค้าวีไอพีล่ะก็ มันคุ้มค่าแน่นอน

เถ้าแก่สวี่ได้เห็นเชฟกู่ที่กำลังพูดคุยกับเฉินห้าวนั้น ก็เข้าไปทำการทักทาย เขาเป็นลูกค้าประจำร้านนี้ จึงรู้จักกับเชฟท่านนี้