เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว นิยาย บท 91

บทที่ 91 เกรงว่าเขาจะหาว่าแพงเกินไป

เดิมทีชายผมครูว์คัตกับเฉินห้าวก็ต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอยู่แล้ว แต่ว่าเขากลับมองเห็นอาหารที่พวกเฉินห้าวกินเหลือไว้โดยบังเอิญ แม้เป็นแค่ของเหลือ แต่ไม่ว่าจะเป็นสีสันหรือรูปร่างของอาหาร ก็สามารถเห็นได้ว่าอาหารทะเลพวกนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ อย่างน้อยชายผมครูว์คัตไม่เคยเห็นมาก่อน

“พนักงานมานี่หน่อย อาหารบนโต๊ะพวกเขานั้น เอาแบบเหมือนเขามาให้ชุดหนึ่ง เดี๋ยวเถ้าแก่ของเราจะเชิญลูกค้าวีไอพีทานข้าว” ชายผมครูว์คัตกล่าวโดยชี้ไปโต๊ะของเฉินห้าว

“ต้องขอโทษด้วยครับคุณผู้ชาย เถ้าแก่ท่านนั้นเป็นคนนำส่วนผสมอาหารมาเอง ทางเราไม่ได้จัดของเตรียมไว้ครับ” พนักงานกล่าวโดยเสียงเบา

“อันนี้ก็ไม่มีอันโน้นก็ไม่มี พวกคุณเปิดร้านกันยังไง ทำให้เขาได้ ทำให้ผมไม่ได้งั้นเหรอ？ดูถูกเถ้าแก่สวี่เราใช่ไหม？”

ชายผมครูว์คัตนี้ยิ่งพูดยิ่งโมโห จู่ๆก็ไปคว้าคอเสื้อพนักงานชายไว้ ตำหนิอย่างดุร้าย

“คุณลูกค้าครับคุณอย่าโกรธเลยครับผมเห็นหลังครัวยังพอมีส่วนผสมเหลืออยู่ แต่นั่นเป็นส่วนผสมของเถ้าแก่ท่านนั้น หากจะนำมาใช้ทำเป็นอาหารนั้นต้องได้รับความยินยอมจากของเขาก่อน” พนักงานโดนบังคับ แล้วรีบตอบออกไป

“นายไปบอกหน่อย ว่าผมเหมาหมดราคาเท่าไหร่ เถ้าแก่สวี่เรารวยอยู่แล้ว” ชายผมครูว์คัตได้ปล่อยมือออก

พนักงานยังไม่หายตกใจ เขาได้มาถึงฝั่งเฉินห้าว ได้เจรจากันเสียงเบา： “เถ้าแก่ครับ ท่านยังมีส่วนผสมอาหารเหลืออยู่ไม่มาก สามารถขายให้คุณผู้ชายท่านนั้นได้ไหมครับ？ทิ้งไว้นานไปยังไงก็เสียคุณภาพ ขายออกไปจะดีกว่านะครับ”

จะว่าไปมันก็ถูกอยู่ ส่วนผสมเหล่านั้นเฉินห้าวก็ไม่คิดจะเอากลับอยู่แล้ว จัดการขายออกไปถูกๆก็ไม่เป็นไร แต่จะว่าไปเจอลูกค้าที่ไร้มารยาทอย่างนี้ เขาไม่ได้อยากขายเลย ถ้าหากจะขายนั้น ก็ต้องขายในราคาเต็มเท่านั้น

เฉินห้าวได้ตอบแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรว่า：“ขายน่ะก็ขายได้ เกรงว่าเขาจะหาว่าแพงเกินไป”

ทั้งสองโต๊ะก็ไม่ได้ไกลกันมากเท่าไหร่ เมื่อชายผมครูว์คัตได้ยินแล้ว จู่ๆก็เดินมา

“ดูถูกใครกัน ผมจะไม่มีปัญญาซื้ออาหารทะเลเน่าพวกนั้นของแกงั้นเหรอ？ดูนี่ แค่นี้พอไหม！”

ชายผมครูว์คัตยังทำเป็นเก๊ก คว้าเงินจากกระเป๋ามาปึกหนึ่ง วางไว้บนโต๊ะของเฉินห้าว ดูดูแล้ว เหมือนจะมีประมาณสองพันหยวน

เฉินห้าวได้หัวเราะออกมาเล็กน้อยว่า：“เงินแค่นี้ของคุณ ซื้อได้แค่หอยทากผีครึ่งกิโลเท่านั้น”

“อะไรนะ ครึ่งกิโล？นายกล้าเอาเปรียบฉันงั้นเหรอ สองพันหยวนก็น่าจะพอกินอาหารทะเลครึ่งโต๊ะแล้ว ยังไงกัน ให้หน้าไม่ไว้หน้าใช่ไหมฮ้ะ？”

ชายผมครูว์คัตร้ายกาจมาก ท่าว่าไม่เห็นด้วยก็จะลงมือเลย

เกิดความวุ่นวายในเหตุการณ์มาก เฉินห้าวได้จ้องไปที่โจวซีถงแวบหนึ่ง กลัวเธอจะตกใจกลัว แต่ดูเธอแล้วได้สวมใส่แว่นกันแดด เธอที่กินอิ่มแล้วยังเติบลิปสติกอีก เหมือนไม่ได้เกรงกลัวหรือกังวลอะไรเลย