บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 340

ผู้อาวุโสสามบรรลุสำเร็จแล้ว ฝึกฝนจนถึงยอดแดนราชาทิพย์

แท้จริงแล้วผู้อาวุโสสามมีรากทิพย์ที่ดี เป็นรากทิพย์ธาตุไม้ แต่เป็นเพราะเขาลุ่มหลงการกลั่นยา ทุกวันใช้เวลาฝึกเพียงน้อยนิด

ในตอนนี้มีเย่จายซิงผู้มีพรสวรรค์แห่งการกลั่นยาเปรียบเทียบ ช่วงนี้เขาถึงได้คิดตกแล้ว การกลั่นยาไม่ใช่ทางของเขา การฝึกฝนถึงจะเป็นเส้นทางของเขา

จะทิ้งความสามารถไปได้อย่างไร

บรรดาลูกศิษย์ต่างพากันยินดี ต่างตื่นเต้นกู่ร้อง

เป็นเวลานานแล้ว สำนักไม่มีคนบรรลุนานแล้ว วันนี้เจ้าสำนักและผู้อาวุโสสามผลัดกันบรรลุ และทำได้สำเร็จ ช่างเป็นการเริ่มต้นที่ดีเหลือเกิน

บรรดาลูกศิษย์รู้สึกเชื่อมั่นกับสำนักมากขึ้น

รอจนลูกศิษย์แยกออกไปแล้ว เย่จายซิงพูดคุยกับเจ้าสำนักและผู้อาวุโสสามถึงเรื่องที่เกิดข้างใต้

รวมถึงเรื่องอสูรเทพนกฟินิกซ์ นางก็ไม่ได้ปิดบัง

นี่อาจนับว่าเป็นบรรพบุรุษของสำนักเฉียนคุนทิ้งไว้ให้ นางซึ่งนับเป็นคนนอกกลับได้รับสิ่งนี้ ไม่อาจพูดก็ไม่พูดออกมา

ดวงตาของเจ้าสำนักและผู้อาวุโสสามแทบจะระเบิดออกมา

ประหลาดใจและตะลึงงัน

ตอนแรกที่เย่จายซิงได้คาดคิดไว้แต่แรกก่อนจะพูดคุยกับพวกเขา แต่เมื่อได้คุยแล้ว เจ้าสำนักฟังแล้ว รีบวางแผนขั้นต่อไป

“เส้นมังกร? อสูรเทพฟินิกซ์? ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม!”

เจ้าสำนักเอ่ยอย่างประหลาดใจ

เขาสับสนว่าตัวเองอยู่ในภวังค์เมื่อครู่หรือไม่

สำนักเล็กๆ ของพวกเขา กลับมีเส้นมังกรด้านล่าง? ใต้ท้องมังกรยังมีไข่นกฟินิกซ์? และมังกรตัวนี้ตอนนี้กลายเป็นเส้นมังกร?

ราวกับฟังนิทานอย่างนั้น!

“ท่านไม่ได้ฟังผิด เพราะข้าก็ได้ยินเช่นนั้น!”

ผู้อาวุโสสามเอ่ย

เย่จายซิงพยักหน้า “ใช่แล้ว ท่านดู มันคือนกฟินิกซ์”

พูดไป นางก็พลิกมือขึ้น เจ้านกฟินิกซ์น้อยก็ออกมาจากแขนเสื้อกว้างของนาง

“นี่ไม่ใช่ไก่หรอกหรือ?”

เจ้าสำนักพูดตรงออกไป

สุดท้ายโดนเจ้านกฟินิกซ์จิกอย่างดุดัน

จีจีจีจี!

เจ้าสิเป็นไก่น้อย ทั้งตระกูลเจ้าเป็นไก่น้อย!

“ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว ไม่ควรเรียกเจ้าเป็นไก่! เจ้าเป็นนกฟินิกซ์พอหรือยัง!”

เจ้าสำนักขอร้อง ใบหน้าโดนจิกเป็นรอยแดง

นกฟินิกซ์บินกลับไปเกาะบนไหล่เย่จายซิง ปีกทั้งสองข้างเท้าเอวไว้ สะบัดหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ

เย่จายซิงถึงกับหัวเราะออกมา

“เจ้าสำนัก อย่าเห็นว่ามันตัวเล็ก อารมณ์รุนแรงไม่เบา”

“อารมณ์รุนแรงจริงๆ ต่อไปไม่กล้าพูดถึงมันแล้ว”

เจ้าสำนักยิ้มไปพลางลูบใบหน้า ผู้อาวุโสสามยืนสมน้ำหน้าอยู่ข้างๆ

เจ้าสำนักเอ่ยกับเย่จายซิง

“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกเกรงใจ เจ้าอย่าได้คิดเช่นนั้น หากไม่มีเจ้า สำนักของเราคงต้องสูญสิ้นด้วยฝีมือพรรคเทียนฉานแล้ว เส้นมังกรและไข่นกฟินิกซ์ก็คงกลางเป็นของพวกมันไปแล้ว? เจ้าว่าถูกหรือไม่”

“แต่ว่าเจ้ามังกรยักษ์ตัวนี้ คงจะเป็นบรรพบุรุษสำนักเฉียนคุนของพวกท่านทิ้งเอาไว้”

นางเอ่ย

เจ้าสำนักส่ายศีรษะ “ไม่ว่าจะเป็นใครทิ้งเอาไว้ ใครมีพรหมลิขิตก็เป็นของคนนั้น เวลาที่เจ้ายังไม่มา สำนักของพวกเราต่างก็ไม่มีใครรู้ว่าด้านล่างมีเส้นมังกรอยู่? ยิ่งไปกว่านั้น ร่างมังกรนี้ครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นเส้นมังกร อาจเป็นเพราะความสามารถของเจ้า”

ผู้อาวุโสสามเอ่ยขึ้นบ้าง

“เจ้าสำนักพูดถูก เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิด สำนักเฉียนคุนดีขึ้นได้ เป็นเพราะมีเจ้าอยู่ เจ้าดูเหล่าบรรดาลูกศิษย์กูรู้ได้แล้ว ก่อนนี้พวกเขาไม่มีแก่ใจจะฝึกฝน ตอนนี้แต่ละคนต่างขยันขันแข็ง เป็นเพราะเจ้าทั้งนั้น”

นางกลั่นยาโอสถทิพย์มากมาย เปลี่ยนรากทิพย์ของบรรดาลูกศิษย์ ทำให้ความสามารถของทั้งสำนักพัฒนาขึ้น