เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 100

@สามปีต่อมา

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย เพียงแค่พริบตาเดียวเวลาก็ล่วงเลยมาแล้วสามปีที่พัดชาตั้งท้องลูกคนที่สอง หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาอย่างที่ควรจะเป็น หากแต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงคือความรักระหว่างพารันและพัดชาที่ยังเสมอต้นเสมอปลายไม่ต่างจากวันแรกที่รักกัน

"วันนี้ลูกสาวแม่สวยมากเลยรู้ไหม" ภาคินีเอ่ยชมลูกสาวเสียงสั่นเครือด้วยความตื้นตันใจ มองพัดชาในชุดเจ้าสาวสีขาวอวดไหล่มนและลำคอระหงผ่านม่านน้ำตาเอ่อคลอ

"มีหลานให้พ่อตั้งสองคนแล้วเพิ่งจะมาแต่งเอาป่านนี้นะ" เตชินท์ที่ยืนอยู่ข้างๆภรรยาเอ่ยเย้าแหย่ลูกสาว ใบหน้าเปื้อนยิ้มจนไม่สามารถซ่อนความรู้สึกตื้นตันใจได้

"พัดกับพายอยากให้ลูกอยู่ในวันสำคัญของเราด้วยค่ะ เพลลินกับเพทายเป็นลูกของพัดกับพายก็ควรจะได้อยู่ในวันสำคัญของพ่อกับแม่ด้วยไม่ใช่เหรอคะ" พัดชาให้เหตุผลด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับดึงมือผู้เป็นแม่มากุมไว้หลวมๆ

"ปกติเขาต้องแต่งก่อนแล้วค่อยท้องนะ หรือถ้าท้องก่อนแต่งก็แทบไม่มีใครจัดงานแต่งตอนลูกโตแบบนี้หรอก แถมยังลูกสองแล้วด้วย"

"การแต่งงานมันไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับพัดกับพายค่ะ เราแต่งงานกันเพราะอยากทำให้ถูกต้อง เพราะต่อให้แต่งงานจดทะเบียนสมรสกันแล้วถ้าไม่ได้รักกันจริงยังไงก็ต้องเลิกกันอยู่ดี พัดกับพายไม่ได้ผูกมัดกันด้วยทะเบียนสมรสหรือลูก เราผูกมัดกันด้วยความรักค่ะ"

"แม่ดีใจนะที่ลูกสาวแม่มีวันนี้ ดีใจที่พัดเลือกคนไม่ผิด ลูกกับพารันเหมาะสมที่จะยืนข้างกัน แต่ตอนนี้จะได้เวลาทำพิธีแล้ว แม่ไปรอข้างนอกนะ" ภาคินีลูบแก้มลูกสาวเบาๆ พยายามกลั้นน้ำตาแห่งความตื้นตันไม่ได้ไหลออกมา ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่งตัวเจ้าสาว

"มามี๊~" พัดชาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นลูกชายวัยสองขวบกว่าในชุดสูทสีขาวเดินเข้ามาพร้อมกับเพลลินที่อยู่ในชุดกระโปรงสีขาวเหมือนกัน

"ว่าไงครับสุดหล่อ" เธอค่อยๆย่อตัวนั่งลง ถามเพทายที่ทำหน้ามุ่ยเข้ามาหาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะที่เพลลินเดินเข้าไปหาผู้เป็นตา

"หิวนม~"

"เดี๋ยวค่อยออกไปหาคาไลน์นะครับ หม่ามี๊ปั๊มนมไว้ให้แล้ว ไม่งอแงนะคนเก่ง"

"จาเก็บไว้ให้ปาป๊าจินคนเดียวหย๋อ" เพทายกอดอกถามหน้าบึ้ง มองเนินอกอวบอิ่มของผู้เป็นแม่ที่โผล่พ้นออกมาจากชุดเจ้าสาวอย่างน้อยใจ

"วันนี้เป็นวันสำคัญของหม่ามี๊กับป่าปี๊นะ เพทายเป็นเด็กดีได้ไหมคะ หืม?"

"..." เพทายมองหน้าผู้เป็นแม่เงียบๆ ก่อนจะพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มในนาทีต่อมา "ป๋มม่ายแย่งนมของปาป๊าแย้ว~ ป๋มไปจินนมของจ๋าวๆในงานก็ได้"

"นี่! เป็นเด็กเป็นเล็กพูดแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวเถอะ!"

"ป๋มโตแย้ว!" เด็กน้อยเถียงกลับหน้ามุ่ย ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที ทำเอาพัดชาตบหน้าผากอย่างหนักใจกับนิสัยเอาแต่ใจของลูกชายที่ถอดแบบมาจากพ่ออย่างพารันราวกับเป็นคนๆเดียวกัน

"หม่ามี๊สวยจังเลยค่ะ" เพลลินเดินเข้าไปกอดผู้เป็นแม่พร้อมเอ่ยชมเสียงหวาน สร้างรอยยิ้มให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพัดชาอีกครั้ง

"แล้ววันนี้ป๊าของเพลลินหล่อไหมคะ"

"เมื่อกี้ปาป๊าเดินไปรอหม่ามี๊ที่แท่นทำพิธีแล้วค่ะ ให้หม่ามี๊ออกไปเห็นเองดีกว่า"

"เจ้าเล่ห์นักนะ งั้นหม่ามี๊ขอเตรียมตัวก่อนนะคนเก่ง เพลลินออกไปหาปู่กับย่าก่อนนะ ดูแลน้องด้วยนะคะ อย่าให้ป่วนงานจนสาวๆในงานลมจับล่ะ"

"ค่ะ แต่หนูสงสัยว่าทำไมคุณตาถึงต้องเป็นคนส่งตัวหม่ามี๊ให้ปาป๊าเหรอคะ ให้หนูกับน้องทำแทนไม่ได้เหรอ"

"เพราะคุณตาเป็นพ่อของหม่ามี๊ไงคะ ถ้าจะอธิบายให้เข้าใจง่ายๆก็เหมือนเป็นการยินยอมมอบหม่ามี๊ให้ปาป๊าดูแลต่อ เหมือนส่งลูกสาวให้ถึงฝั่งไงคะ"

"เข้าใจแล้วค่ะ หนูจะรอดูปาป๊ากับหม่ามี๊จูบกันบนแท่นพิธีนะคะ" เพลลินคลี่ยิ้มหวาน แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แต่ก็ยังไม่วายเอี้ยวหน้ากลับมาโบกมือให้ผู้เป็นตา