เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 15

"มึงกับไอ้พายมีปัญหาอะไรกัน" คำถามของมาวินทำให้พัดชาที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ในศูนย์อาหารช่วงพักเที่ยงชะงักไป

"เมื่อคืนมีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย"

"นิดหน่อยของมึงมันคือเรื่องอะไร ไอ้พายหายหัวไปโดยไม่บอกกล่าวแบบนี้กูว่ามันไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง"

"..." พัดชาเลือกที่จะใช้ความเงียบปิดบังเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายมันออกมาเป็นคำพูดยังไงดี

"กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าถ้าอยากเป็นแค่เพื่อนกันแต่ยังเอาเรื่องบนเตียงเข้ามาเกี่ยวก็อย่าแตกคอกัน อย่ามาทะเลาะกันเพราะสิ่งที่พวกมึงเลือกเอง" นักรบพูดเตือนสติ

"เป็นแบบนี้มันดีอยู่แล้ว ฉันพอใจกับสถานะนี้"

"ในเมื่อเลือกที่จะเป็นแบบนี้ก็อย่าเอาความรู้สึกมาผูกกัน แค่ผูกพันกันเวลาอยู่บนเตียงก็พอ ลงจากเตียงเมื่อไหร่ก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม"

"..." พัดชาเหลือบมองมาวินเพียงนิด ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น

"มึงเลิกทำหน้าหมดอาลัยตายอยากสักทีเถอะ เห็นแล้วกูกินข้าวไม่ลง ถ้าอยากเจอไอ้พายนักทำไมไม่ขับรถไปหามันที่บ้านเลยวะ"

ปึง!

"แล้วบอกตอนไหนว่าจะไม่ไป" เธอฟาดกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง แล้วผลุนผลันลุกขึ้นเดินออกไป ท่ามกลางสายตาสงสัยของนักศึกษาคนอื่นๆที่มองตามไป

"สองคนนี้มันเล่นอะไรกัน กูล่ะปวดหัวกับความสัมพันธ์ของพวกมันฉิบหาย" นักรบจ้องมองแผ่นหลังบางของเพื่อนรักที่ห่างออกไปเรื่อยๆอย่างหนักใจ แตกต่างจากมาวินที่ลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

@คฤหาสน์ของพารัน

"หนีกลับมาอยู่ที่บ้านไม่คิดจะบอกกันเลยรึไง" พัดชาบ่นอุบด้วยน้ำเสียงน้อยใจขณะเดินเข้ามาในคฤหาสน์หรูหราซึ่งมีบอดี้การ์ดหลายสิบคนยืนรักษาความปลอดภัยอยู่ตามจุดต่างๆ มันเป็นบรรยากาศที่คุ้นเคยสำหรับเธอ

"คุณพัดชามาหานายใหญ่เหรอครับ" หญิงสาวหยุดฝีเท้ากะทันหันเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่แล้วเห็นชายหนุ่มหน้าตาเคร่งขรึมเดินลงมาจากชั้นสองพอดี

"พายอยู่ข้างบนใช่ไหม"

"นายใหญ่สั่งไว้ว่าไม่ให้ใครขึ้นไปรบกวนครับ"

"แม้แต่ฉันก็ขึ้นไปหาไม่ได้เหรอ?" พัดชาชักสีหน้าใส่ ตั้งท่าจะเดินขึ้นไปบนชั้นสอง แต่ก็โดนลูกน้องคนสนิทของพารันกางแขนขวางไว้

"คาไลน์ ถอยไป"

"มึงไม่ใช่นายหญิงของที่นี่ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งลูกน้องกู" น้ำเสียงทรงอำนาจที่ดังขัดขึ้นทำให้พัดชารีบเงยหน้าขึ้นไปหาเจ้าของเสียงนั้นอัตโนมัติ

"พาย..." หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบผิดจังหวะเมื่อได้เห็นใบหน้าคมคายของคนที่คุ้นเคย แต่ถึงแม้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้จะเป็นพารันคนเดิม หากแต่ความน่าเกรงขามของเขากลับมีมากกว่าเดิมจนเหมือนกลายเป็นคนละคน

"ทำไมถึงหายไปโดยไม่บอกกันก่อน อย่าทำให้เป็นห่วงได้ไหม"

"กูมีหน้าที่ต้องรายงานมึงตั้งแต่เมื่อไหร่"

"คนอุตส่าห์เป็นห่วงเลยมาหา ทำไมต้องประชด"

"ประโยคไหนของกูที่ทำให้มึงเข้าใจแบบนั้น" พารันถามเสียงเรียบ

"แล้วไอ้ที่พูดมาทั้งหมดก่อนหน้านี้เขาไม่เรียกว่าประชดรึไง"