เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 14

"..." พัดชาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ราวกับสมองหยุดประมวลผลไปชั่วขณะจนไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรออกไปในสถานการณ์น่าอึดอัดแบบนี้ มันเป็นครั้งแรกที่โดนพารันหันปลายกระบอกปืนใส่ และลั่นไกอย่างไม่ลังเล

"ที่ผ่านมากูยอมรับข้อตกลงของมึง ยอมให้มึงไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นได้ตามที่มึงต้องการ ยังดีที่มึงมีขอบเขตกับพวกนั้น กูเลยไม่ลงมือทำอะไร" แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่ยังมีความเยือกเย็นแฝงอยู่ "อุตส่าห์อารมณ์ดีที่รู้ว่าไอ้เอริคมันไปต่างประเทศ ไม่นึกว่ามันจะกลับมากวนใจเร็วขนาดนี้"

"ฉันกับเอริคไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน แกก็รู้อยู่แล้วนิ แล้วจะเป็นแบบนี้ทำไม"

"เพราะรู้ไงกูเลยปล่อยผ่านมาตลอด แต่เหมือนตอนนี้มันเริ่มล้ำเส้นเกินไป"

"..."

"ในเมื่อเป็นแบบนี้อย่าหาว่ากูใจร้ายก็แล้วกัน"

"..." พัดชาเงียบไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น หลากหลายถ้อยคำที่อยากจะเอื้อนเอ่ยกลืนหายเข้าไปในลำคอ พารันเป็นคนโหดเหี้ยมแค่ไหนเธอรู้ดี ภายใต้รอยยิ้มของเขามีความลับซ่อนอยู่มากมาย ตัวตนที่แท้จริงของเขาไม่ใช่เทพบุตรเหมือนที่แสดงออกให้ใครต่อใครเห็น นั่นเป็นเพียงเปลือกนอกที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อปิดบังตัวตนที่แท้จริงเท่านั้น มือของเขาไม่ได้ขาวสะอาด

"เคยเตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำให้กูต้องร้ายกับมึง" พารันหยัดกายลุกขึ้น ก้าวเข้าไปหาอีกคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน

"อ๊ะ!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็โดนกระชากแขนอย่างแรงจนเสียหลักถลาเข้าไปหาแผงอกแกร่ง แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไปก็โดนผลักให้ล้มลงบนโต๊ะทำงาน

"พะ..พาย" พัดชาเรียกคนตรงหน้าเสียงสั่นเมื่อโดนผลักให้นอนลง ส่งผลให้กระโปรงยีนส์รัดรูปเสมอต้นขาร่นขึ้นมาเหนือเอวคอด

เธอกัดปากแน่นเมื่อแพนตี้ตัวบางถูกกระชากออกไปด้วยฝีมือของคนข้างบน หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อปลายกระบอกปืนเย็นเฉียบจ่อเข้ามาตรงร่องสวาท แม้จะรู้ว่าอีกคนคงไม่ลั่นไกแต่ก็ยังหายใจไม่ทั่วท้อง

"เพิ่งเคยเห็นมึงกลัวขนาดนี้นะ"

"อึก..พะ..พาย"

"ดีแล้วที่รู้จักกลัว จะได้รู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ"

"อื้อ!" มือบางจิกลงบนกระโปรงยีนส์แน่นเมื่อปลายกระบอกปืนถูกดันเข้ามาในช่องทางรักคับแคบ ความหวาดกลัวถาโถมเข้าใส่จนแทบไม่กล้าขยับตัวหนี

"พะ..พายอย่าเล่นแบบนี้ ฉันไม่ตลกด้วยนะ"

"ถ้ากูขึ้นนกแล้วลั่นไกมึงว่ามันจะเป็นยังไง?" เขาขยับปลายกระบอกปืนเข้าออกช้าๆ ดวงตาคมกริบไม่ได้ละไปจากใบหน้าสะสวย "มึงว่ากระสุนมันจะทะลุไหม หรือจะฝังอยู่ข้างใน"

"อึก!" เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเอาเสียดื้อๆ ยิ่งพารันขยับปลายกระบอกปืนเร็วเท่าไรก็ยิ่งหวาดกลัวมากเท่านั้น มันเป็นครั้งแรกที่เธอหวาดกลัวตัวตนที่แท้จริงของพารัน

ปึง!

เฮือก!

พัดชาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆพารันก็ยอมดึงปลายกระบอกปืนออก แล้วกระแทกมันลงบนโต๊ะอย่างแรง ทำให้เธอได้โอกาสหยัดกายลุกขึ้นจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย

"มึงอยากให้กูฆ่าไอ้เอริคมากใช่ไหมถึงยอมให้มันถึงเนื้อถึงตัวขนาดนั้น"

"เหมือนแกจะลืมข้อตกลงของเราไปนะ หรือที่ผ่านมาฉันยอมแกมากเกินไป แกเลยคิดไปเองว่ามีสิทธิ์ควบคุมฉันได้"

"มึงมีความสุขมากใช่ไหมกับความสัมพันธ์เหี้ยๆที่ไม่ชัดเจนสักที แค่ร่างกายของกูใช่ไหมที่มึงต้องการ" พารันเค้นเสียงถามลอดไรฟัน

"แกเป็นคนยอมรับข้อตกลงนั้นเองนะ"