เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 17

"จะนางร้ายหรือแม่มดก็เรื่องของมึง แต่กูไม่มีอารมณ์จะนอนกับมึงตอนนี้ ลงไปได้แล้ว"

"พูดอะไรให้มันตรงกับความต้องการของตัวเองหน่อย" เมื่ออีกคนยังทำทีเป็นไม่สนใจพัดชาจึงเอื้อมมือไปปลดตะขอบราเซียร์ของตัวเอง ถอดมันออกอย่างอ้อยอิ่งต่อหน้าเขา "ปากบอกว่าไม่มีอารมณ์ แต่ตรงนั้นมันแข็งแล้วนะ อยู่ในกางเกงแบบนั้นคงอึดอัดน่าดู"

"ถ้าเสี้ยนนักก็ทำเอง"

"เย็นชาจังเลยนะ" เธอแสร้งย่นจมูกอย่างน้อยใจ พร้อมกับถอดเข็มขัดหนังราคาแพงของพารันออก แต่กลับต้องชะงักไปเมื่อเห็นซองพลาสติกเล็กๆซ่อนอยู่ในหัวเข็มขัด

"นิสัยชอบพกยาพิษไว้กับตัวมันแก้ไม่หายจริงๆสินะ แกนี่มันตัวอันตรายจริงๆ"

"อย่าเล่น มันไม่ใช่ยาพิษ"

"หือ? งั้นคงเป็นยาปลุกเซ็กส์ตัวใหม่ที่แกเคยใช้กับฉันใช่ไหม" พัดชาหยิบซองพลาสติกเล็กๆขึ้นมาพิจารณา ขณะที่อีกมือหนึ่งแตะริมฝีปากหนาเบาๆ "ยาตัวนี้ออกฤทธิ์ต่อเนื่องสี่ชั่วโมงใช่ไหม"

"..." พารันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่ปัดมือบางออกจากริมฝีปาก ท่าทางหวาดระแวงของเขาเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากคนที่กำลังเปิดซองยา

"ทำบ้าอะไรวะ!" เขารีบคว้าแขนอีกข้างหนึ่งของพัดชาไว้ในตอนที่เธอกำลังกรอกยาใส่ปากตัวเอง แล้วดันนิ้วเข้าไปในปากของเธอ แต่ก็ช้าว่าอีกฝ่ายที่รีบกลืนยาลงคอ

"เอาไงดีที่รัก จะช่วยฉันเองหรือจะให้ฉันไปหาคนอื่น" พารันขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อโดนเล่นงานจุดอ่อน พัดชารู้ดีว่าเขาไม่มีทางให้เธอใช้ร่างกายกับผู้ชายคนอื่น

"ทำไมชอบทำให้โมโหอยู่เรื่อย"

"อ๊ะ!" หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อโดนเหวี่ยงให้นอนลงบนโซฟาอย่างแรง ก่อนที่กระโปรงนักศึกษาและแพนตี้ตัวบางจะถูกกระชากออกไปด้วยฝีมือของคนข้างบน เธอหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจเมื่ออีกฝ่ายเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง

"เสี้ยนนักก็อย่าร้องขอชีวิตแล้วกัน" หญิงสาวกัดปากเบาๆเมื่อเรียวขาทั้งสองข้างถูกดันให้แยกออกจากกัน ก่อนที่พารันจะขยับเข้ามาชิดหว่างขา แล้วดันแก่นกายใหญ่เข้ามาจนสุดความยาวของมันโดยไม่มีการเล้าโลมใดๆ

ปึก!!

"อื้อ!!" ร่างกายสั่นเกร็งอย่างหนักเมื่อโดนกระทำอย่างป่าเถื่อน ความใหญ่โตเกินมาตรฐานของเขายังทำให้เธอเจ็บปวดได้เหมือนทุกครั้ง

"เกร็งขนาดนั้นยังกล้ายั่วกูอีกนะ" พารันเหยียดยิ้มเย้ยหยันเมื่อเห็นสีหน้าเหยเกของคนใต้ร่าง ก่อนจะถาโถมแรงกายเข้าใส่อย่างหนักหน่วงโดยไม่รอให้เธอปรับตัวก่อน

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"อื้อ!..พะ..พาย..อ๊า~" ความเจ็บปวดที่เคยได้รับถูกแทนที่ด้วยความเสียวซ่านในนาทีต่อมา พัดชากัดปากเบาๆพลางบิดเร่าร่างกายไปมา เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นตามกรอบหน้าและลำคอจนเปียกชุ่มเมื่อยาที่กินเข้าไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเริ่มออกฤทธิ์

"พะ..พาย..อ๊า..ระ..ร้อน" แม้ภายในห้องจะปกคลุมด้วยไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ แต่ภายในกายกลับร้อนรุ่ม ความเสียวซ่านที่ชายหนุ่มมอบให้ไม่ได้ทำให้ความทรมานจากฤทธิ์ยาทุเลาลงเลย ตรงกันข้ามกลับยิ่งทรมานมากกว่าเดิม