เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 18

"ยังไม่หายร้อนเลย ปล่อยมันเข้ามาอีกสิ" ถ้อยคำยั่วยวนของคนบนหน้าตักทำเอาสติของพารันที่พยายามประคองไว้แทบกระเจิดกระเจิง ทั้งที่รู้ว่านั่นคือหลุมพรางที่เธอขุดไว้หลอกล่อก็ยังยอมตกลงไปง่ายๆ

"อ๊า..ชอบให้ฉันอยู่ข้างบนใช่ไหม" เมื่อพารันไม่ยอมขยับสะโพกอีกครั้งพัดชาจึงเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเนิบนาบ เรียวแขนสั่นเทาโอบรัดลำคอหนาไว้หลวมๆ พร้อมกับยกตัวขึ้นเล็กน้อยจนหัวเห็ดแดงก่ำเกือบหลุดออกจากร่องสวาท แล้วกดสะโพกลงช้าๆจนแก่นกายใหญ่ฝังเข้าไปในกายจนสุดความยาวของมัน

"ผู้หญิงอย่างมึงมันน่ารำคาญ"

"อ๊ะ!" พัดชาอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็โดนอุ้มกระเตงขึ้น แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรมากกว่านั้นพารันก็เดินตรงไปข้างหัวเตียง ดันแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอแนบกับผนังปูนเย็นเฉียบ

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"โอ๊ย!..พะ..พายเบาๆ..อึก..ระ..แรงเกินไป..อ๊ะๆ" เธอจิกเล็บลงบนลำคอหนาเต็มแรงโดยไม่สนใจว่าคนโดนกระทำจะเจ็บปวดหรือเปล่า เมื่อโดนกระแทกกระทั้นอย่างป่าเถื่อนจนช่องทางรักคับแคบคล้ายจะฉีกขาดอีกครั้ง

"จะ..เจ็บ..อึก..พะ..พายเบาๆหน่อย..อ๊า"

"หุบปาก หน้าที่ของมึงคือครางชื่อกูอย่างเดียว"

"อื้อ!" ความเจ็บปวดและความเสียวซ่านถาโถมเข้าใส่ในเวลาเดียวกันจนร่างกายสั่นเกร็ง พัดชาซบใบหน้าชุ่มเหงื่อลงบนบ่าแกร่งพลางหอบหายใจถี่ๆ ริมฝีปากสั่นระริกเผยอเปล่งเสียงคราง

"อ๊า..ตอดแน่นฉิบหาย..ซี้ดดด~" พารันพ่นคำหยาบคายอย่างพึงพอใจกับความคับแน่นภายในกายสาวที่กระตุกตอดรัดแก่นกายใหญ่ถี่ๆ ยิ่งได้ยินเสียงหอบหายใจหนักๆราวกับจะขาดใจของหญิงสาวความต้องการก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

"บะ..เบาๆหน่อย..อึก..มะ..มันจุก..อ๊ะ..อ๊า"

"อ๊า..ผ่อนคลายหน่อย ยิ่งเกร็งก็ยิ่งเจ็บ"

"อ๊า..พะ..พาย..อื้อ!" ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อโดนสาดความรุนแรงเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง แม้ความรู้สึกและร่างกายจะถูกควบคุมด้วยฤทธิ์ยาแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวด

พรึ่บ!

"โอ๊ย!" ใบหน้าหวานพลันเหยเกเมื่อจู่ๆพารันก็หยุดเคลื่อนไหวร่างกาย แล้วเหวี่ยงเธอขึ้นมาบนเตียงอย่างแรง ก่อนที่เขาจะก้าวตามขึ้นมา

ปึก!!

"อื้อ!!" มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นจนแขนสั่นเทาเมื่อแก่นกายใหญ่ดันรุกล้ำเข้ามาอีกครั้ง แรงกระแทกกระทั้นหนักหน่วงของพารันทำเอาร่างกายของเธอสั่นเกร็ง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ไร้ซึ่งคำพูดใดๆจากปากของชายหนุ่ม มีเพียงเสียงหอบหายใจที่ดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงครางของหญิงสาว หยาดเหงื่อบนกรอบหน้าหยดลงบนหน้าท้องแบนราบหยดแล้วหยดเล่า

"อ๊ะ..อ๊า~" จากความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านในเวลาต่อมา พัดชากัดปากเบาๆพลางส่งสายตาหยาดเยิ้มให้คนข้างบน

"พะ..พาย..อ๊า..ฉะ..ฉันจะแตกแล้ว" นานหลายนาทีกว่าที่คำพูดนั้นจะหลุดออกจากปากของเธอ ความเสียวซ่านแล่นพล่านทั่วร่างจนมองเห็นปลายทางสวรรค์รำไร

"อ๊า..." พารันเชิดหน้าเปล่งเสียงคำรามลั่น พร้อมกับยกสะโพกมนขึ้นเล็กน้อย แล้วอัดกระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างหนักหน่วงเมื่อร่างกายกระตุกเกร็งถี่ๆ ก่อนที่เขาและเธอจะปลดปล่อยสายธารออกมาพร้อมๆกัน

"อ๊าสสสสสส!/อ๊ายยยยยย!"