เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 19

"อื้อ~" ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงมาสู่ผิวหนังปลุกพัดชาที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงให้สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ เธอครางในลำคอเบาๆพลางขยับพลิกตัวไปมา ก่อนจะลืมตาโพลงเมื่อไม่รู้สึกถึงใครอีกคนที่เคยนอนอยู่ข้างกัน

"พาย" หญิงสาวค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น เอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียง เมื่อกวาดตามองรอบๆไม่เห็นพารันจึงรีบลุกขึ้นไปแต่งตัวให้เรียบร้อย

"พายไปไหน"

คำถามของพัดชาที่เพิ่งเดินออกมาหน้าบ้านด้วยสีหน้าบึ้งตึงทำเอาลูกน้องนับสิบคนของพารันที่ได้ยินคำถามนั้นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

"ฉันถามว่าพายไปไหน!" พัดชาตวาดถามอย่างเกรี้ยวกราด ยิ่งได้รับความเงียบกลับมาอารมณ์ก็ยิ่งคุกรุ่น

"นายใหญ่ไปฮ่องกงแล้วครับ"

"..." ทว่าคำตอบจากลูกน้องคนหนึ่งของพารันก็ทำให้เธอนิ่งไป แม้จะพอรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม

เธอไม่ได้หวังให้พารันยกเลิกงานทั้งหมดเพื่อเธอ นั่นมันเห็นแก่ตัวมากเกินไป เธอแค่หวังว่าหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ที่ใช้ร่วมกันจะทำให้พารันอารมณ์ดีขึ้นได้ อย่างน้อยสิ่งที่เขาควรทำก่อนไปคือบอกเธอก่อน ไม่ใช่ทิ้งเธอไว้บนเตียงคนเดียวเหมือนผู้หญิงไร้ค่า

"ฮ่าๆๆ น่าประทับใจจริงๆเลยว่าไหม" พัดชาระเบิดหัวเราะราวกับคนเสียสติ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาภายในเสี้ยววินาที แล้วเดินออกไป

"ขับรถตอนกลางคืนมันอันตรายนะครับ ผมว่านายหญิงนอนที่นี่ดีกว่า"

"ฉันชื่อพัดชา" เธอหยุดฝีเท้าแล้วเอี้ยวหน้ากลับไปมองเจ้าของคำพูดนั้น "อย่ามาเรียกฉันด้วยคำน่าสะอิดสะเอียนแบบนั้นอีก"

"ผมเป็นลูกน้องไม่มีสิทธิ์ออกความเห็น แต่นายใหญ่ทำแบบนี้คงมีเหตุผล นายหญิงช่วยเข้าใจนายด้วยเถอะครับ"

"ฉันเหรอไม่เข้าใจมัน? เหอะ! อยากจะขำ"

"..."

"ฉันไม่ใช่เด็กอมมือนะถึงจะไม่เข้าใจอะไรเลย พายมันฉลาด มันเล่นเกมเป็น แต่มันคงลืมไปว่าฉันก็อ่านเกมมันออกเหมือนกัน ว่ามันใช้วิธีนี้บีบให้ฉันยอมเป็นของมันคนเดียว"

"ที่ผ่านมามันก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอครับ"

"ฉลาดดีนิ ยังดีที่ไม่โง่เหมือนเจ้านาย"

"ถ้านายหญิงอยากตามนายใหญ่ไปผมจะจัดการให้ทุกอย่าง ขอแค่นายหญิงเอ่ยปากครับ"

"แม่มดอย่างฉันมันถนัดทำร้ายจิตใจคนอยู่แล้ว จะทำอีกสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอก โทษทีที่ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะเล่นสนุกกับเจ้านายของพวกนาย ฝากบอกมันด้วยว่าเชิญเล่นสนุกแบบเด็กๆไปคนเดียวเถอะ" พัดชากล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น แล้วหันหลังเดินออกไปทันที ท่ามกลางสายตาหนักใจของลูกน้องนับสิบคนที่มองตามไป

@วันต่อมา

ครืด~ ครืด~

"อื้อ~" พัดชารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายๆของเช้าวันใหม่เมื่อโทรศัพท์มือถือแผดเสียงรบกวนเวลาพักผ่อน ทำให้เธอที่ยังงัวเงียต้องเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ พร้อมกับเอื้อมไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

"ฮัลโหล~"

(มาเปิดประตูหน่อย) เธอถอนหายใจหนักๆเมื่อได้ยินอย่างนั้นโดยไม่สนใจว่าคนปลายสายจะได้ยินหรือเปล่า

"ขอโทษนะเอริค แต่วันนี้ฉันไม่สบายจริงๆ นายกลับไปก่อนเถอะ"

(ให้เวลาหนึ่งนาที ลุกขึ้นมาเปิดประตู)

"ฉันไม่เคยเปลี่ยนอะไรเพื่อใคร ถ้าต้องเลือกระหว่างทำเพื่อตัวเองกับทำเพื่อคนอื่น ก็ต้องเลือกทำเพื่อตัวเองก่อนอยู่แล้ว ทำไมถึงคิดว่าฉันจะเปลี่ยนไปเพราะผู้ชายคนเดียวล่ะ" เธอยกยิ้มมุมปากในประโยคท้าย ก่อนจะเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ โดยมีเอริคเดินตามเข้าไป

"คิดจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่"

"ถ้าหมายถึงเรื่องบนเตียงคงหยุดแค่นี้ แต่ถ้าหมายถึงความเป็นเพื่อนคงเป็นแบบนี้ไปตลอด"

"หึ" เอริคแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน แล้วเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังพัดชาที่ยืนอยู่หน้ากระจก วางแขนทั้งสองข้างลงบนขอบเคาน์เตอร์ กักขังเธอไว้ในอ้อมแขน "ตื่นได้แล้วพัดชา ฉันปล่อยให้เธอฝันหวานนานเกินไปแล้ว กลับมาเป็นเธอคนเดิม คนที่ไม่เคยกลัวอะไร"

"ก็เป็นอยู่นี่ไง"

"เธอลืมไปรึเปล่าว่าฉันรู้จักเธอดีกว่าคนที่เธอพาขึ้นเตียงซะอีก เธอไม่มีวันโกหกฉันได้"

"เลิกพูดเถอะน่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร"

"ฉันรู้จักเธอมาก่อนมัน ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไง มีแต่มันคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย คนโง่อย่างมันไม่เหมาะกับเธอเลยสักนิด"

"ระวังปากหน่อย" พัดชาสบตากับคนข้างหลังผ่านเงาสะท้อนของกระจกอย่างดุดัน "ฉันเป็นคนเดียวที่มีสิทธิ์ว่ามัน แม้แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์ ออกไปได้แล้ว ฉันขอล้างหน้าก่อน"

"เห็นเธอเปลี่ยนไปเพราะมันยังไม่น่าหงุดหงิดเท่าเห็นเธอปกป้องมันหรอก"

"..."

"น่าเจ็บใจเหมือนกันนะที่สุดท้ายมันก็กลายเป็นคนสำคัญของเธอจนได้" เอริคชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ ถึงอย่างนั้นก็ยอมเดินออกไปก่อน