เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 28

"ไอ้สองตัวนั้นมันตายห่าอยู่ในศูนย์อาหารแล้วรึไงวะ ให้ไปซื้อขนมปังกับน้ำแค่นี้ไปนานเป็นชาติ" พารันถอนหายใจอย่างหงุดหงิดขณะนั่งเล่นมือถืออยู่ในลานใต้ถุนของคณะฯในช่วงพักเที่ยง โดยมีพัดชานั่งทำรายงานอยู่ข้างๆ

"ถ้าว่างมากถึงขนาดมีเวลาเล่นเกมทำไมไม่เดินไปซื้อเอง"

"อยากอยู่กับมึง"

"ตอนอยู่ฮ่องกงคาไลน์ให้แกกินอะไรผิดสำแดงรึเปล่าเนี่ย ทำไมถึงชอบพูดอะไรเลี่ยนๆอยู่เรื่อย"

"กูอยากอยู่กับมึงมันเลี่ยนตรงไหน"

"เพิ่งรู้ว่าเจ้าพ่อพารันทำตัวน่ารักแบบนี้ก็เป็นด้วย ถึงจะน่าขนลุกไปหน่อยก็เถอะ" แม้จะพูดจาแดกดันแต่พัดชาก็อมยิ้มเล็กน้อย แล้วยื่นมือเข้าไปบีบแก้มสากเบาๆ

"พี่พารันคะ" น้ำเสียงอ่อนหวานของใครบางคนที่เอ่ยเรียกพารันทำให้พัดชาชะงักไป รอยยิ้มเอ็นดูแปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาทักทายคือน้ำหวาน

"..." พารันละสายตาจากหน้าจอมือถือ ขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถามแทนการถามออกไปตรงๆ

"เมื่อกี้หวานเจอพี่มาวินกับพี่นักรบที่ศูนย์อาหาร พวกพี่เขากำลังกินข้าวอยู่เลยฝากให้หวานเอาขนมปังกับน้ำมาให้พี่พารันแทนค่ะ" น้ำหวานพยายามซ่อนความเขินอายไว้ภายใต้รอยยิ้มบางๆ แล้วยื่นขนมปังและน้ำเปล่าให้พารัน ซึ่งเขาก็รับมันไปอย่างว่าง่าย

"ขอบใจที่อุตส่าห์เอามาให้พี่ จะเอาสักก้อนไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ ขนมปังมันมีแค่สองก้อน ถ้าให้หวานแล้วพี่พัดชาจะไม่ได้กินนะคะ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เดินไปซื้อใหม่เอง" เธอมองหน้าพัดชาอย่างลังเลเมื่อพารันยื่นขนมปังก้อนหนึ่งให้

"พายมันอยากให้ก็รับไว้เถอะ" พัดชาเท้าคางมอง รอยยิ้มยังเปื้อนใบหน้า "ของบางอย่างพี่แบ่งให้กินได้ถ้าน้องน้ำหวานหิว แต่ของบางอย่างต่อให้หิวจนตายพี่ก็แบ่งให้ไม่ได้หรอก"

"พี่พัดชาหมายถึงอะไรเหรอคะ"

"น้องน้ำหวานนี่น่ารักจังเลยนะ" เธอหัวเราะน้อยๆอย่างมีจริตพลางเคาะนิ้วกับโต๊ะเบาๆ "แต่น่ารักอย่างเดียวไม่ได้นะ ต้องมีสมองด้วย"

"หวานทำอะไรให้พี่พัดชาไม่พอใจรึเปล่าคะ"

"โตแล้วน่าจะคิดเองได้เนอะ" แม้พัดชาจะไม่ได้ใส่อารมณ์ในน้ำเสียงแต่แววตาที่จ้องมองน้ำหวานก็ไม่ได้แสดงออกถึงความเป็นมิตร ทว่าอีกฝ่ายกลับส่งยิ้มบางๆกลับมาราวกับไม่คิดอะไร

"เดี๋ยวกูไปซื้อของแป๊บ เอาอะไรไหม" พารันเอ่ยถามพลางหยัดกายลุกขึ้น เมื่อน้ำหวานไม่ยอมรับขนมปังที่ยื่นให้จากมือจึงวางมันไว้บนโต๊ะ

"อยากกินข้าว"

"จะกินอะไร"

"เดี๋ยวทำรายงานเสร็จแล้วค่อยไปกินข้างนอกดีกว่า ถ้าแกหิวก็ไปกินที่ศูนย์อาหารก่อนเลย"

"งั้นเดี๋ยวมา" เขาโน้มใบหน้าลงไปจูบขมับบางเบาๆ พร้อมทั้งกระซิบข้างกกหูให้พอได้ยินกันสองคน "อย่าเพิ่งฆ่าใครตายล่ะ ขี้เกียจโทรเรียกลูกน้องมาเก็บกวาดให้"

พัดชาแสยะยิ้มร้ายกาจ แล้วเบนสายตาไปหาน้ำหวานอีกครั้งเมื่อพารันเดินออกไปแล้ว

"พี่พัดชากับพี่พารันเป็นเพื่อนที่สนิทกันจังเลยนะคะ ถึงขนาดหอมขมับกันได้ด้วย" หญิงสาวหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามโดยไม่ขออนุญาตก่อน แต่พัดชาก็เอียงคอมองด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม