เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 27

"แต่ฉันจะไม่นอนกับแกอีกระหว่างจัดการเรื่องพวกนี้นะ เพราะยังไงแกก็ยังเป็นแค่เพื่อน" พัดชาเหลือบมองเจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ด้วยหางตา แล้วเดินเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำทันที

"ถ้าเรื่องบนเตียงกูยอมให้จนกว่ามึงจะเป็นฝ่ายร้องขอเอง เพราะกูไม่ได้อยากได้ตัวมึงแค่อย่างเดียว แต่จะให้เป็นแค่เพื่อนกันกูไม่ยอมรับ" พารันเดินตามเข้าไปในตอนที่พัดชากำลังถอดเสื้อผ้าพอดี แต่เธอกลับเมินเฉยต่อคำพูดของเขา มิหนำซ้ำยังเดินเข้าไปล้างตัวใต้ฝักบัว ทำให้เขาต้องรีบถอดกางเกงนอนออก แล้วเดินตามไปยืนซ้อนหลัง

"ฉันขอดูพฤติกรรมของแกก่อนว่าควรเลื่อนสถานะจากเพื่อนเป็นแฟนดีไหม"

"อย่างกูน่าจะข้ามขั้นเป็นผัวได้แล้วนะ" เขาว่าพลางดึงยางรัดผมในข้อมือตัวเองออกมารวบผมเป็นดังโงะให้เธอ แล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆตรงขมับบาง

"แค่นอนด้วยกันไม่ได้หมายความว่าจะเป็นผัวฉันนะ"

"แต่กูปล่อยในแล้ว"

"แล้วไง?"

"มึงเคยบอกว่าเป็นแค่เพื่อนปล่อยในไม่ได้ แต่กูปล่อยไปหลายรอบแล้ว เมื่อกี้ก็เพิ่งปล่อยในไป"

"ยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีกเหรอ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนวางยาฉันแท้ๆ"

"หลอกให้กูปล่อยในแล้วจะไม่รับผิดชอบรึไง" มือหนาดันปลายคางมนเชิดขึ้นเล็กน้อยจนศีรษะทุยเล็กแนบกับแผงอกแกร่ง แล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆกลางหน้าผากมน

"กูเสียน้ำไปเยอะนะ มาบอกให้เป็นแค่เพื่อนกันไปก่อนมันไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยรึไง"

"บอกแล้วไงว่าขอดูความจริงใจของแกก่อน"

"ได้ เดี๋ยวกูจะให้พ่อกับแม่กลับมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยภายในอาทิตย์นี้"

"จัดการอะไร? อย่ามายิ้มชั่วร้ายใส่ฉันนะ" พารันอมยิ้มเล็กน้อย แล้วเลื่อนริมฝีปากลงไปจูบปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ

"ถ้ามึงยังไม่เลิกงอแงกูจะให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอไว้ก่อน ถ้ามึงยังไม่ยอมอีกกูจะมอมยามึงแล้วลากมึงไปจดทะเบียนสมรสด้วยกัน"

"ไอ้โรคจิต!"

"มึงก็รู้นิว่าพ่อกับแม่กูเอ็นดูมึงขนาดไหน แถมพ่อกับแม่มึงยังไฟเขียวด้วยถ้าเราจะคบกัน ไม่มีปัญหาเรื่องครอบครัวแน่นอน ถ้าจะเป็นดองกันก็ไม่ใช่เรื่องยาก"

"ใครมันอยากเป็นเจ้าสาวของแก"

"เยอะแยะ" พัดชาเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ พร้อมกับปัดมือหนาออกจากปลายคางมน แล้วเอื้อมมือไปเปิดน้ำ ปล่อยให้สายน้ำเย็นฉ่ำไหลลงมาชโลมเรือนร่างเปลือยเปล่า

"แต่ถึงจะมีคนมากมายอยากเป็นเจ้าสาวของกู กูก็เลือกมึงคนเดียวอยู่ดี"

"ผีบ้าที่ไหนมันเข้าสิงแกเนี่ย ถ้ายังไม่กลับมาเป็นพารันคนเดิมฉันจะเรียกหมอผีมาทำพิธีไล่วิญญาณแล้วนะ"

"ไม่ชอบแบบนี้?"

"ขนลุก!" พารันหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างขบขัน แล้วค่อยๆวางคางลงบนศีรษะทุยเล็ก ขณะที่มือหนาซุกซนบีบเคล้นหน้าอกใหญ่เกินขนาดเบาๆ ยิ่งพัดชาไม่ห้ามปรามก็ยิ่งได้ใจลากฝ่ามือไปทั่วเรือนร่างของเธอ

@วันต่อมา (มหาวิทยาลัย)

"พ่อแม่พวกมึงสร้างมหาลัยนี้รึไงถึงทำอะไรไม่เกรงใจคนอื่นบ้าง เว้นห้องเรียนไว้สักที่เถอะพวกเวร" มาวินมองพารันตาขวาง แล้วใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำลายออกจากริมฝีปากของพัดชาลวกๆ

"พวกมึงเป็นหมากันรึไง นึกอยากจะทำตรงไหนก็ทำ" นักรบเป็นเจ้าของคำพูดนั้น เขาทำหน้าเอือมระอากับการกระทำของพารัน แต่อีกฝ่ายกลับถอนหายใจเบาๆราวกับรำคาญนักหนา

"แค่จูบเฉยๆพวกมึงจะโวยวายทำไม"

"จูบเฉยๆบ้านพ่อมึงเขาแลกลิ้นกันรึไง ทำอะไรไว้หน้าพัดมันหน่อย ยังไงมันก็เป็นผู้หญิง มึงก็เหมือนกัน อย่าแรดตามมันให้มาก" ประโยคแรกพูดกลับพารัน ก่อนจะหันไปตำหนิพัดชาในประโยคท้าย ทำเอาพัดชากลอกตาไปมากับคำพูดของมาวิน

"ทำไมต้องใส่อารมณ์ขนาดนั้น ฉันไม่ได้เริ่มก่อนนะ"

เพียะ!

"โอ๊ย! เป็นบ้าอะไรจู่ๆมาตีปากคนอื่น" เธอทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนมาวินตีปากไม่แรงนัก

"ตอนเกิดมึงลืมหยิบความเป็นกุลสตรีมารึไง กูปวดหัวกับมึงจริงๆเลย"

"ถ้าฉันเป็นกุลสตรีจะอยู่กับปีศาจอย่างพวกแกได้ รึไง"

"เถียงคำไม่ตกฟาก เดี๋ยวกูตบปากแตก"

พัดชายู่ปากพลางทำหน้าบึ้งตึง ก่อนจะหันไปซบหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งของพารัน

"หึ" ท่าทางน่าเอ็นดูของเธอเรียกรอยยิ้มจากเจ้าของแผงอกได้ไม่ยาก พารันยกมือขึ้นมาลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาในห้องเรียนพอดี แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนัก