เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 26

"โดนกระแทกแค่นี้ถึงกับหมดแรงเลยรึไง ไม่เหมือนพัดชาคนเดิมที่พร้อมขึ้นคร่อมกูตลอดเวลาเลยนะ" แม้จะรู้ว่าอีกคนกำลังไม่พอใจแต่พารันก็ยังไม่วายโน้มใบหน้าลงไปพูดเย้าแหย่ พร้อมกับกดจูบลงบนไหล่มนเบาๆ

"..." พัดชาเบียงตัวหลบสัมผัสอุ่นของริมฝีปากหนาโดยไม่พูดอะไร อาศัยจังหวะในตอนที่พารันเผลอผลักเขาออกห่างจนแก่นกายใหญ่หลุดออกจากร่องสวาท แล้วหมุนตัวกลับไปปล่อยหมัดหนักๆใส่ใบหน้าคมคายเต็มแรง

ผัวะ!

"คนอย่างแกมันน่าฆ่าให้ตายจริงๆ" พารันยกยิ้มให้กับความเจ้าอารมณ์ของคนตัวเล็ก ไม่ได้สะทกสะท้านกับความเจ็บปวดเล็กน้อยที่เธอมอบให้เลย กลับกันเขายิ่งรู้สึกดีกับการกระทำและคำพูดของเธอ

"เป็นเด็กเก็บกดขาดความอบอุ่นจากผัวรึไงถึงชอบต่อยกูนัก" เขาหันหน้ากลับมายิ้มยียวนอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับวางแขนทั้งสองข้างบนขอบเคาน์เตอร์ กักขังหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน

"อยากนอนกับฉันขนาดนั้นเลยรึไงถึงปล่อยฉันไปไม่ได้ ฉันแค่อยากจบความสัมพันธ์บนเตียง ไม่ได้เลิกเป็นเพื่อนกันสักหน่อย"

"แต่กูไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึง"

"..."

"จะยอมเป็นเมียกูดีๆ หรือจะให้กูเสกเด็กเข้าไปในท้องก่อนแล้วค่อยยอมรับ เลือกเอา"

"โรคจิตอย่างแกนี่มันถนัดแต่ทำเรื่องเลวๆจริงๆสินะ"

"แล้วต้องทำยังไงมึงถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม โกรธกูมากขนาดนั้นเลยเหรอที่กูหนีไปทำงานโดยไม่บอกก่อน หรือโดนไอ้เอริคมันเป่าหูอะไรอีกถึงกลายเป็นแบบนี้"

"แค่เบื่อ นอนกับแกมาสี่ปีแล้วอยากเปลี่ยนคู่นอนบ้าง" เธอผลักพารันออกห่าง แล้วหยิบเสื้อกล้ามที่วางอยู่บนพื้นมาสวมใส่

"เลือกวิธีตายให้คู่นอนคนใหม่ไว้รึยัง อยากให้กูใช้มีดกรีดคอมันหรืออยากให้จับมันกรอกยาพิษดี"

"อยากตายเมื่อไหร่ก็ใช้วิธีพวกนั้นกับตัวเองเถอะ" พัดชาชักสีหน้ารำคาญใส่ พร้อมกับหยิบกางเกงนอนขาสั้นขึ้นมาสวมใส่ลวกๆ แต่ก็โดนพารันคว้าแขนไว้ในตอนที่จะเดินออกไป

"จะทำบ้าอะไรอีก!" เธอถลึงตาใส่เมื่อโดนถอดกางเกงนอนออกอีกครั้ง แต่คำตอบของพารันคือการย่อตัวนั่งลงแล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาซุกกลางหว่างขา ตวัดลิ้นเลียน้ำรักของตัวเองที่ค่อยๆไหลออกมาจากร่องสวาทอย่างไร้ความรังเกียจ

"รู้ว่ามันสกปรกแล้วยังจะทำแบบนี้อีกนะ!" ความตกใจทำให้เธอรีบกระชากผมของเขาอย่างแรง ซึ่งพารันก็ยอมผละใบหน้าออกมาอย่างว่าง่าย พร้อมทั้งเลียริมฝีปากต่อหน้าเธอ

"ก่อนไปล้างตัวก็ทำความสะอาดมันหน่อย แต่รสชาติห่วยแตกชะมัด แปลกดีที่มึงชอบกินมันนักหนา"

"..." คำพูดตรงๆของพารันทำเอาเรือนแก้มใสค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นแรงจนแทบผิดจังหวะ

พัดชารีบดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่อีกครั้ง เมินเฉยต่อรอยยิ้มร้ายกาจของพารัน แล้วตั้งท่าจะเดินเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ทว่าในจังหวะนั้นประตูห้องนอนกลับเปิดออกมาพอดี

"...เอริค" หัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นแรงพลันกระตุกวูบเมื่อเห็นเอริคเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดไปรเวตที่เขาใส่มาเมื่อตอนกลางวัน สีหน้าเรียบเฉยที่ไม่แสดงความรู้สึกของเขาทำให้เธอรู้สึกกดดันจนแทบหายใจไม่ออก