เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 25

"ใครมันอยากอยู่ในกรงทองกับแกไม่ทราบ อยากอยู่ก็อยู่ไปคนเดียวสิ"

"งอแงเก่งว่ะ" สันจมูกโด่งคมเลื่อนเข้าไปคลอเคลียพวงแก้มนวลเบาๆ สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยเข้าปอดฟอดใหญ่ แล้วค่อยๆสอดมือหนาเข้าไปลูบไล้หน้าท้องแบนราบในเสื้อกล้ามตัวบางของพัดชา "ยังงอนเรื่องอะไรอีกไหนบอกดิ๊"

"ปล่อยได้แล้ว คิดว่าอยู่กันแค่สองคนรึไง" พัดชาพยายามสะบัดตัวออกจากพันธนาการอ้อมแขนแกร่ง แต่ก็โดนพารันถอดเสื้อกล้ามออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่กางเกงนอนขาสั้นจะถูกถอดออกไปกองไว้ที่ปลายเท้าเป็นปราการถัดมา

"จะเรียกไอ้เอริคออกมาดูก็ได้นะ กูอนุญาต"

"เลิกทำตัวโรคจิตสักทีไอ้บ้านี่!"

"ร้องดังๆแบบนั้นแหละกูชอบ ถ้าหยุดร้องเมื่อไหร่กูจะเปลี่ยนไปทำในห้องนอนแทน"

"เลิกทำแบบนี้สักที! บอกแล้วไงว่าฉันจะไม่นอนกับแกแล้ว!"

"ใครบอกว่าจะนอน กูจะเอาต่างหาก"

"ไอ้เวรนี่!" น้ำเสียงยียวนของคนข้างหลังทำเอาพัดชายิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่ เธอวางกระป๋องเบียร์ลงบนตู้เย็น แล้วกระทุ้งศอกใส่หน้าท้องแกร่งของพารันเต็มแรง แต่ก็ช้ากว่าเขาที่ใช้มือหนารับไว้ได้ทัน

"ทำแบบนี้อยากตายรึไง!" เธอแหวใส่เสียงเขียวเมื่อโดนจับแขนทั้งสองข้างไพล่หลัง

"กลัวไอ้เอริคมันได้ยินแล้วกระอักเลือดตายรึไง" พารันแสยะยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับดันตัวอีกคนแนบกับขอบเคาน์เตอร์ ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้าไปใกล้ๆลำคอระหง "ถึงกูจะไม่ใจกว้างให้มึงไปมีความสุขกับผู้ชายคนอื่น แต่กูใจกว้างพอที่จะให้ไอ้ริคเห็นมึงในสภาพนี้นะ"

"อ๊ะ!" พัดชาร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อโดนผลักให้ซบหน้าลงกับเคาน์เตอร์เย็นเฉียบ โดยที่แขนทั้งสองข้างยังถูกพันธนาการไว้ด้วยมือหนาเพียงข้างเดียวของคนข้างหลัง

พรึ่บ!

พารันถอดกางเกงนอนขาสั้นของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว มือหนาชักรูดแก่นกายใหญ่ที่กำลังผงาดแข็งชันสองสามครั้ง แล้วดันเข้าไปในร่องสวาทคับแคบจนสุดความยาวของมันในคราวเดียว

ปึก!

"อื้อ!!" ร่างกายสั่นสะท้านเมื่อโดนความใหญ่โตรุกล้ำเข้ามาอย่างป่าเถื่อน พัดชาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น พยายามกลั้นเสียงครางไม่ให้ดังเล็ดลอดออกมา

"เห็นมึงพยายามเก็บเสียงไม่ให้มันได้ยินกูก็ยิ่งหงุดหงิดรู้ไหม" สะโพกสอบเริ่มขยับเข้าออกอย่างเนิบนาบ ก่อนจะเปลี่ยนสัมผัสเป็นหนักหน่วงในนาทีต่อมาเมื่อร่างกายของหญิงสาวเริ่มปลดปล่อยน้ำหล่อลื่นออกมาชโลมแก่นกายใหญ่

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"อึก!..อื้อ!!" ไร้ซึ่งความเสียวซ่านจากจังหวะรักหยาบโลนที่คนข้างหลังถาโถมเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง ความรุนแรงของเขาทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้อง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นต่างออกไปจากทุกครั้ง

"อ๊า..ยังตอดแน่นเหมือนเดิมเลยนะ" พารันเชิดหน้าเปล่งเสียงคำรามอย่างพึงพอใจ พร้อมกับใช้เท้าดันเรียวขาทั้งสองข้างของหญิงสาวออกจากกัน แล้วสอดมือเข้าไปบดคลึงปุ่มกระสันของเธอเบาๆ

"อื้อ!..พะ..พายหยุด..อึก..อ๊า" ความเจ็บปวดที่เคยได้รับถูกแทนที่ด้วยความเสียวซ่านในนาทีต่อมาเมื่อโดนเล่นงานจุดกระสันจนร่างกายสั่นเกร็ง พัดชายกตัวขึ้นมาอีกครั้งพลางหอบหายใจถี่ๆ ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอเปล่งเสียงครางด้วยความลืมตัว

"ครางให้ดังกว่านี้หน่อย เผื่อกูจะเห็นใจแล้วทำเบาๆ" คำพูดร้ายกาจของพารันยิ่งสร้างความไม่พอใจให้พัดชาเข้าไปใหญ่ แต่ยิ่งเธอพยายามห้ามปรามมากเท่าไร เขาก็ยิ่งอัดกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างป่าเถื่อนมากเท่านั้น

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"อึก..จะ..จุก..อ๊า" เธอเบือนหน้าหลบเมื่อคนข้างหลังเลื่อนใบหน้าเข้ามาคลอเคลียพวงแก้มอีกครั้ง คำพูดที่อยากจะเอื้อนเอ่ยกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อโดนอาการจุกเล่นงานบริเวณท้องน้อย

"จำไว้ว่ามึงเป็นของกู" น้ำเสียงกระเส่าแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว พารันมองเสี้ยวหน้าสะสวยอย่างเอาจริง "อะไรที่มันเป็นของกู กูไม่มีทางแบ่งให้ใคร"

"อึก..บะ..บ้าไปแล้วเหรอ"

"กูบ้าได้มากกว่านี้อีก ถ้ายังไม่เลิกคิดจะไปจากกูก็มาดูกันว่าระหว่างกูกับมึงใครจะบ้ากว่ากัน"

"อึก..พะ..พาย..อ๊ะ..อ๊า" พัดชาหลับตาแน่นเมื่อภายในกายสาวกระตุกตอดรัดแก่นกายใหญ่ถี่ๆ ความเสียวซ่านแล่นพล่านทั่วร่างจนร่างกายสั่นเกร็ง มองเห็นปลายทางสวรรค์รำไร

"ปากบอกให้หยุดแต่ก็เสร็จเพราะกูจนได้นะ" พารันดันศีรษะทุยเล็กออกจากแผงอกแกร่ง แล้วเร่งจังหวะการร่วมรักให้เร็วขึ้น มือหนาทั้งสองข้างจับรั้งเอวคอดเข้าหาเมื่อร่างกายของเขาเองก็กระตุกเกร็งไม่ต่างกัน ก่อนที่เขาและเธอจะปลดปล่อยสายธารน้ำรักออกมาพร้อมๆกัน

"อ๊าสสสสสส!/อ๊ายยยยยย!"

พัดชาหอบหายใจถี่ๆแล้วฟุบหน้าลงบนเคาน์เตอร์ หัวใจดวงน้อยยังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เช่นเดียวกับเรียวขาทั้งสองข้างที่ยั่งสั่นเทา มันน่าเจ็บใจที่เธอไม่สามารถต่อต้านการกระทำของพารันได้ ร่างกายของเธอคุ้นเคยกับสัมผัสของเขาจนน่าหงุดหงิด มันคือจุดอ่อนของเธอที่พารันรู้ดี