เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 30

@หลายวันต่อมา

ก๊อก~ ก๊อก~

"อื้อ~" เสียงรบกวนจากข้างนอกที่ดังเล็ดลอดเข้ามาในห้องนอนช่วยปลุกพารันที่นอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาให้ลืมตาขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่อย่างงัวเงีย เขาเลือกที่จะนอนนิ่งๆเพื่อซึมซับไออุ่นจากเรือนร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ

"นายครับ ผมขออนุญาตเข้าไปนะครับ"

ยังไม่ทันที่เจ้าของห้องจะได้เอ่ยปากอนุญาตบานประตูก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาทด้วยฝีมือของลูกน้องคนสนิทอย่างคาไลน์ ทำเอาพารันถอนหายใจหนักๆอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"ช่วงนี้กูใจดีกับมึงมากเกินไปใช่ไหมถึงชอบทำอะไรให้กูเสียอารมณ์อยู่เรื่อย"

"ขอโทษครับ ห้องนายเก็บเสียงผมเลยไม่ได้ยินว่านายอนุญาตรึยัง อีกอย่างผมเพิ่งกลับมาเลยไม่รู้ว่านายพาคุณพัดชามานอนที่บ้านใหญ่ ขอโทษที่เสียมารยาทครับ" แม้น้ำเสียงของคาไลน์จะหนักแน่น แต่มุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นพัดชานอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเจ้านายหนุ่ม

"มึงเรียกนายหญิงของมึงด้วยชื่อเล่นแบบนั้นมึงคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม"

"นายไม่อนุญาตให้ลูกน้องทุกคนเรียกคุณพัดชาว่านายหญิงแล้วไม่ใช่เหรอครับ"

"งั้นก็จำไว้ว่าหลังจากวันนี้พัดชาจะเข้ามาเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ พวกมึงไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อเล่นของเมียกูอย่างสนิทสนม จำไว้"

"ผมจะบอกลูกน้องทุกคนให้เรียกคุณพัดชาว่านายหญิงเหมือนเดิมครับ"

"กลับมาก็กวนตีนเลยนะมึง ถ้าธุระของมึงไม่สำคัญพอที่กูจะเสียเวลาฟังมึงตายแน่" พารันชักสีหน้าใส่อย่างหงุดหงิด แล้วค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นพิงหัวเตียง โดยที่พัดชายังนอนหลับอยู่ข้างๆ

"งานที่นายให้ผมจัดการเรียบร้อยดีครับ แต่เรื่องร่วมหุ้นคาสิโนคุณเฉินอยากตกลงกับนายเองอีกรอบ เพราะมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ลูกน้องอย่างผมก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนนายเหมือนกันครับ"

"ก็ไม่ได้ต่างจากที่กูคิดไว้ตอนแรก"

"คุณเฉินให้นายเป็นคนนัดไปเองครับ"

"ธุระของมึงมีแค่นี้ใช่ไหม"

"นายจะกลับมาอยู่ที่บ้านใหญ่เลยไหมครับ"

"เมียกูอยากอยู่ที่ไหนกูก็อยู่ที่นั่นแหละ ถ้าไม่มีอะไรจะรายงานอีกก็ออกไปได้แล้ว ช่วงนี้ไม่ค่อยมีงานสำคัญมึงอยากไปทำอะไรที่ไหนก็ไป แต่กูเรียกเมื่อไหร่มึงต้องพร้อมกลับมาทุกเมื่อ"

"ขอบคุณครับ จะให้ผมเตรียมอาหารเช้าให้นายหญิงด้วยไหมครับ"

"ถามแบบนี้มึงจะให้กูลงไปทำเองรึไง?" พารันย้อนถามเสียงแข็ง ยิ่งเห็นรอยยิ้มล้อเลียนของคาไลน์ก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

"เปล่าครับ งั้นผมขอตัวไปเตรียมอาหารเช้าให้นายกับนายหญิงก่อนนะครับ" คาไลน์ก้มศีรษะให้เป็นเชิงขอโทษ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

"อื้อ~" พารันก้มมองใบหน้าสะสวยของคนข้างๆเมื่อได้ยินเสียงเธอครางในลำคอเบาๆ มุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อยอย่างนึกเอ็นดูเมื่อเห็นเธอพยายามซุกหน้าเข้าหาไออุ่นของเอวสอบ

"คาไลน์มาเหรอ~" จากสีหน้ายิ้มแย้มแปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยทันทีเมื่อได้ยินเธอเอ่ยชื่อคาไลน์เป็นคนแรกทั้งที่นอนเปลือยกายอยู่ข้างเขาตลอดทั้งคืน

"มันเป็นชู้รักของมึงรึไงถึงต้องถามหามัน"

"เมื่อกี้ได้ยินเสียงคาไลน์ คาไลน์กลับมาจากฮ่องกงแล้วเหรอ" พัดชาลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย แล้วค่อยๆยกศีรษะขึ้นไปบนหน้าตักเปลือยเปล่าของคนเจ้าอารมณ์