เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 31

"อรุณสวัสดิ์ครับนายหญิง

"นายหญิง?" ใครอนุญาตให้นายเรียกฉันแบบนั้น" พัดชาทำหน้างุนงงเมื่อเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารแล้วได้ยินคำทักทายจากคาไลน์ แต่เพราะคุ้นเคยกับสรรพนามนั้นมาหลายปีหัวใจจึงไม่เต้นแรงเมื่อได้ยินคำนั้น

"กูเป็นคนอนุญาตมันเอง" พารันเอ่ยแทรกขึ้นก่อนที่คาไลน์จะได้ตอบอะไรออกมา แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะ โดยมีพัดชาเดินตามหลังเข้าไป

"แกคงยังไม่รู้ว่าฉันสะอิดสะเอียนคำนั้นตั้งแต่วันที่แกหนีฉันไปฮ่องกงโดยไม่บอกแล้ว แถมยังพูดใส่หน้าฉันด้วยว่าฉันไม่ใช่นายหญิงของที่นี่ ไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งกับลูกน้องของแก"

"มึงเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นกับผัวตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ว่าที่ผัวมันเฮงซวยมั้งเลยไม่หายแค้นง่ายๆ"

"ก็เมียมันนิสัยเสียเลยต้องดัดนิสัยหน่อย ตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกัน จะแค้นอะไรกูนักหนา"

"เหอะ! คิดว่าฉันเป็นของตายรึไง คิดจะให้เป็นนายหญิงเมื่อไหร่ก็เป็นได้ทันที คาไลน์เรียกฉันว่าพัดชาเหมือนเดิมเถอะ ได้ยินคำว่านายหญิงแล้วมันแสลงหู" ประโยคแรกตัดพ้อพารันเสียงแข็ง ก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับคาไลน์ในประโยคท้าย

"ขอโทษที่ทำแบบนั้นไม่ได้ครับ ผมรับคำสั่งจากนายใหญ่และนายหญิงเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เจ้านายผมก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำตามครับ"

"ทำดี" พารันลอบยกยิ้มพอใจกับคำพูดของลูกน้องคนสนิท ต่างจากพัดชาที่ทำหน้ามุ่ย

"ถ้าไม่ได้อยู่ข้างเดียวกันก็ไปไกลๆเลย" เธอละสายตากลับมา หยิบช้อนขึ้นมาหมายจะตักข้าวต้มใส่ปาก แต่คาไลน์กลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม "ที่ฉันสั่งเมื่อกี้ไม่ได้ยินรึไง"

"..." คาไลน์ยังคงยืนนิ่ง แม้น้ำเสียงของพัดชาจะแข็งกร้าวขึ้นก็ตาม

"ให้ตายสิ! ฉันเป็นนายหญิงให้ก็ได้ คราวนี้จะยอมออกไปได้รึยัง"

"ครับ" เขาก้มศีรษะให้เป็นเชิงรับคำสั่ง ให้เคารพพัดชาเท่าเทียมกับเจ้านายหนุ่ม แต่ก่อนจะเดินออกไปก็ยังไม่วายหันไปสบตากับพารันที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างพอใจ

"หุบยิ้มได้แล้วมั้ง"

"ก็คนมันมีความสุข"

"เรื่องนี้ฉันยอมให้ครั้งสุดท้ายนะ หวังว่ามันจะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก"

"ครับคุณผู้หญิง" พัดชาเบ้ปากให้กับคำพูดล้อเลียนของพารัน หากแต่แววตาเป็นประกายอย่างมีความสุขจนปิดไม่มิด พลอยทำให้คนมองอย่างพารันมีความสุขตามไปด้วย

@หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

"ยังยิงปืนแม่นเหมือนเดิมเลยนะ" พารันเอ่ยชม พร้อมกับเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังพัดชาที่กำลังซ้อมยิงปืนอยู่ในห้องซ้อมใต้ดินของคฤหาสน์ หลังจากรับประทานอาหารมื้อเช้าด้วยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"แต่เป็นเมียเจ้าพ่อพารันแค่นี้มันธรรมดาไปนะ" เขายื่นมือเข้าไปกุมมือขวาของเธอไว้ ให้เธอถือปืนด้วยมือซ้ายเพียงข้างเดียว

"ฉันไม่ถนัดซ้ายนะ แค่เขียนหนังสือยังลำบากเลย จะให้ยิงปืนกับมือซ้ายข้างเดียวเนี่ยนะ"

"เป็นเมียกูอย่างน้อยต้องเอาตัวรอดได้ ถ้ามึงโดนยิงแขนขวา มึงต้องใช้มือซ้ายหยิบปืนยิงกะโหลกของคนที่มันกล้าสร้างบาดแผลให้มึง"

"ชีวิตนี้เคยอ่านนิยายบ้างไหมเนี่ย"

"เกี่ยวอะไรกับนิยาย?"

"พระเอกนิยายส่วนใหญ่ต้องพูดว่าไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องเธอเอง ถึงตายก็จะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด"

"อย่างอแงไม่เข้าเรื่อง บอกแล้วไงว่าถ้ายิงเข้าเป้าสามนัดกูจะให้รางวัล" พัดชาถอนหายใจหนักๆอย่างเบื่อหน่าย ถึงอย่างนั้นก็ยังมีสมาธิจดจ่อกับเสียงรอบข้าง

"เอาเลย กูเปิดเป้าเคลื่อนไหวให้แล้ว ถ้าไม่เข้าเป้าเลยสักนัดมึงโดนทำโทษหนักแน่"

"ไอ้โรคจิต!" เธอว่าให้อย่างเหลืออด แต่พารันกลับยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ แล้วถอยห่างออกมา ทว่าแทนที่พัดชาจะหันปลายกระบอกปืนไปหาเป้ายิง เธอกลับหมุนตัวกลับมาหันปลายกระบอกปืนเข้าหาศีรษะของเขา

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

"..!!!" พารันอึ้งไปเมื่อพัดชาลั่นไกอย่างไม่ลังเล แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือกระสุนทั้งสี่นัดของเธอเฉียดลำคอของเขาไปอย่างหวุดหวิด ทำเอาหัวใจแกร่งแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ

"เป็นผู้หญิงของเจ้าพ่อพารันยิงปืนแม่นขนาดนี้พอไหม" พัดชาควงปืนเล่น พร้อมกับเปิดผ้าปิดตาออก มุมปากบางเหยียดยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าคาดไม่ถึงของพารัน

"อย่าร้ายกาจไปมากกว่านี้นะ กูขอร้อง"

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

"เพิ่งโดนเมียยิงปืนเฉียดคอไปสี่นัดกูต้องปรบมือให้รึไง"

"รู้ไหมว่าฉันรู้สึกถึงแกตลอดเวลาที่แกอยู่ใกล้ๆ ฉันจำฝีเท้าแกได้โดยไม่ต้องมองด้วยซ้ำ ถ้าเมื่อกี้แกขยับตัวฉันก็รู้ จับทางแกมันง่ายจะตาย"

"หึ อยากพามึงไปเปิดตัวในงานรวมตัวของพวกมาเฟียแล้วประกาศว่ามึงเป็นเมียกูชะมัด" พารันเดินเข้าไปใกล้ๆ รั้งศีรษะทุยเล็กเข้ามากอดแนบอก "อยากอวดให้ทุกคนรู้ว่ากูมีเมียแล้ว แถมเมียกูโคตรเก่ง ยิงปืนเฉียดคอผัวสี่นัดอย่างไม่ลังเล"

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ไหนรางวัล"

"เดี๋ยวให้คาไลน์เตรียมให้" ริมฝีปากหนากดจูบลงบนศีรษะทุยเล็กเบาๆ ก่อนจะดันตัวเธอออกจากอ้อมกอด