เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 32

"แค่รางวัลทำไมต้องให้คาไลน์เตรียมให้ด้วย นี่คงไม่เล่นใหญ่คุกเข่าขอฉันแต่งงานใช่ไหม"

"เขาบอกว่าสิ่งที่คนเราพูดออกมาเล่นๆมันมักจะมีความคาดหวังเล็กๆซ่อนอยู่ในประโยคเสมอ มึงกำลังคาดหวังรางวัลแบบนั้นรึไง" พารันหรี่ตามองอย่างจับผิด มุมปากหนายกยิ้มยียวน

"ฉันไม่เคยคาดหวังอะไรแบบนั้นกับคนโรคจิตอย่างแกหรอก" พัดชากลอกตาไปมา วางปืนไว้บนโต๊ะข้างหลัง แล้วรีบเดินออกไป

"ปากบอกไม่แต่ในใจอยากเป็นเจ้าสาวของกูแล้วใช่ไหมล่ะ แค่มึงเอ่ยปากว่าอยากแต่งงานทุกอย่างจะเรียบร้อยภายในหนึ่งสัปดาห์"

"ถ้าว่างมากขนาดนั้นก็เอาเวลาไปช่วยคาไลน์ทำงานเถอะ เป็นเจ้านายประสาอะไรปล่อยให้ลูกน้องทำงานแทนแทบทุกอย่าง" เธอว่าให้คนที่เดินตามหลังออกมาอย่างเหลืออด

"กูจ่ายเงินเดือนให้มัน แล้วจะแปลกตรงไหนถ้ามันจะเป็นคนทำงานแทนกู"

"เป็นเจ้านายที่ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย"

"กูจะทำงานเองทุกอย่างก็ได้ แต่คงไม่มีเวลาให้มึงตลอดเหมือนตอนนี้ แบบนั้นมึงโอเคไหม"

"..." พัดชาเอี้ยวหน้ากลับไปมองตาขวางเมื่อได้ยินอย่างนั้น เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากพารันได้ไม่ยาก ทำให้เธอรีบหันหน้ากลับมาเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจพูดกลั่นแกล้งให้เธอแสดงท่าทางแบบนั้น

พลั่ก!

"อ๊ะ!" เพราะไม่ทันระวังจึงเดินชนกับคาไลน์ที่เดินสวนออกมาจากมุมหนึ่งของคฤหาสน์พอดี ส่งผลให้เธอเสียหลักจนเกือบล้มลง แต่ก็ช้ากว่าคาไลน์ที่ยกแขนขึ้นมากอดประคองไว้ได้ทัน ทำให้เธอได้กลิ่นหอมจางๆของน้ำหอมราคาแพงจากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่

"ไอ้คาไลน์!" ยังไม่ทันที่คาไลน์จะได้กล่าวขอโทษ น้ำเสียงดุดันของพารันก็ดังแทรกขึ้นทำลายความเงียบเสียก่อน ทำให้คาไลน์ที่กำลังจ้องมองใบหน้าสะสวยของคนในอ้อมกอดรีบผละตัวออกไป

"ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวังเอง"

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอยู่ห่างจากเมียกูสามเมตร ถ้าทำไม่ได้กูจะตัดขามึง"

"ขอโทษครับนาย ผมไม่ได้ตั้งใจ"

"อย่ามองเมียกูแล้วทำหน้าเคลิ้มแบบนั้นอีก ไม่งั้นกูจะควักตามึงออกมา" พารันออกคำสั่งเสียงแข็ง พร้อมกับดึงพัดชาเข้ามายืนข้างๆ

"จะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกครับ"

"อย่ามาหวงไม่เข้าเรื่อง" พัดชาปัดมือหนาออกจากบ่าอย่างเบื่อหน่าย แล้วเดินผ่านหน้าคาไลน์เข้าไปทันที ไม่ได้ใส่ใจกับท่าทางหึงหวงเกินเหตุของพารันนัก แม้จะไม่คุ้นชินกับสิ่งที่เขาแสดงออกก็ตาม เพราะที่ผ่านมาพารันไม่เคยล้ำเส้นมากเกินไป แต่ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน และคงไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว น่าแปลกที่เธอรู้สึกดีกับการเปลี่ยนแปลงนี้

"ไปเตรียมเครื่องบินกับที่พักให้เรียบร้อยภายในครึ่งชั่วโมง กูจะพาเมียไปเที่ยวพักผ่อนสักหน่อย" พารันออกคำสั่งเมื่อพัดชาเดินไกลออกไปแล้ว

"นายจะไปที่ไหนครับ"

"ภูเก็ตก็แล้วกัน"

"ครับ เดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างให้"

@หลายชั่วโมงต่อมา

"เนี่ยเหรอรางวัลสำหรับการยิงปืนเฉียดคอแกสี่นัด" พัดชาหลับตาพริ้มพลางเชิดหน้าเล็กน้อยเพื่อให้สายลมเย็นฉ่ำพัดโกรกกับใบหน้าและลำคอ เสียงเกลียวคลื่นซัดเข้าหาฝั่งครั้งแล้วครั้งเล่าจนเกิดเป็นเสียงบรรเลงของธรรมชาติช่วยให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจอย่างประหลาด มือบางจับราวระเบียงห้องพักของโรงแรมหรูแห่งหนึ่งไว้หลวมๆขณะซึมซับกลิ่นอายของธรรมชาติ

"ทำท่าแบบนั้นคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกเรื่องไททานิครึไง" พารันที่นั่งจิบไวน์อยู่บนโซฟามองท่าทางของพัดชาอย่างนึกขำ ทำเอาคนโดนแซวลืมตาขึ้นมาถอนหายใจพรืดใหญ่ แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม

"ทำไมชอบทำเสียบรรยากาศอยู่เรื่อยเลย"

"แต่กูว่าบรรยากาศแบบนี้มันน่าเสียตัวมากกว่านะ ถ้าได้ยินเสียงครางของมึงสลับกับเสียงคลื่นมันคงจะมีความสุขน่าดู"

"อยากเปลี่ยนบรรยากาศว่างั้น"

"เปล่า แค่อยากพามึงมาซ้อมฮันนีมูนเฉยๆ ถ้าถึงวันจริงจะได้ไม่ตื่นเต้นมาก"

"ไหนแหวนแต่งงานไม่ทราบ?" พัดชายกขาไขว่ห้างอย่างมีจริต พร้อมกับยื่นมือข้างซ้ายให้

พารันอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปจูบเบาๆบนนิ้วนางซ้ายของเธอ สัมผัสอุ่นของริมฝีปากหนาทำเอาหัวใจดวงน้อยของพัดชาเต้นแรงจนไม่เป็นส่ำ

"ถ้าสวมแหวนเมื่อไหร่มึงไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนใจแล้วนะ"