เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 4

แกร๊ก~

"หือ? ไม่น่าเชื่อว่าแม่มดอย่างมึงจะยอมเดินตามเข้ามาง่ายๆ เสี้ยนขนาดนั้นเลย?" พารันทำหน้ายียวนเมื่อเห็นพัดชาเปิดประตูห้องนอนเข้ามา ขณะที่เขานั่งไขว่ห้างสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา

"ฉันแค่เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ได้หลงนิ้วเย็นๆของแกจนต้องรีบตามเข้ามาหรอก"

"ถ้านิ้วมันเย็นเอาเอ็นแทนไหม?"

"เก็บเอ็นของแกไว้ใช้กับผู้หญิงคนอื่นเถอะ ฉันใช้มันจนเบื่อแล้ว"

"ไม่อยากโดนเอ็นฟาดปากก็อย่ามาพูดจาไร้สาระต่อหน้ากู"

"น่ากลัวจัง" พัดชากัดปากเบาๆอย่างยั่วยวน ก่อนจะกรีดกรายเดินเข้าไปนั่งคร่อมหน้าตักแกร่ง ไม่ได้สนใจเลยว่าเสื้อเชิ้ตที่ตัวเองสวมใส่อยู่ตอนนี้ไม่ได้ติดกระดุมเลยสักเม็ด

"ไม่อยากจุกเหมือนเมื่อคืนก็รีบลงไป"

"ฉันชอบพารันคนเดิมที่ตามใจฉันมากกว่านะ เดี๋ยวนี้แกทำตัวไม่น่ารักเลยรู้ไหม ฉันไม่อยากเสียเพื่อนอย่างแกไป"

"แต่กูว่าคำว่าเพื่อนระหว่างเรามันขาดไปพร้อมกับพรหมจรรย์ของมึงในคืนนั้นแล้วนะ"

"..." พัดชาชะงักไปเมื่อได้ยินประโยคนั้นหลุดออกจากปากของพารัน

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพารันเริ่มต้นขึ้นเมื่อสี่ปีที่แล้ว โดยมีคำว่าเพื่อนเป็นจุดเริ่มต้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปทั้งเขาและเธอก้าวข้ามคำว่าเพื่อนรักกลายเป็นเพื่อนร่วมเตียง เพราะเธอไม่อยากผูกมัดเลยเลือกที่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพารันในฐานะเพื่อนเท่านั้น

"อืม~" พารันเปล่งเสียงครางในลำคอเบาๆเมื่อจู่ๆพัดชาที่เหมือนจะเงียบไปก็เลื่อนใบหน้าเข้ามาประกบจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว ถึงอย่างนั้นร่างกายก็ตอบรับอัตโนมัติด้วยการเปิดปากให้เธอสอดเรียวลิ้นเข้ามา แต่พัดชาก็รีบถอนริมฝีปากออกไป

"พูดแบบนี้ไม่สมกับเป็นเจ้าพ่อพารันเลยนะ" เธอหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างมีจริต ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น กรีดกรายเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำทันที