เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 3

"ฉันรู้ว่าแกมีอำนาจล้นฟ้า แต่อย่าลืมสิว่าฉันไม่ใช่กวางน้อยที่จะให้แกจับเชือดได้ง่ายๆนะ" พัดชาแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ เชิดหน้าท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นพารันแสดงอำนาจแบบนี้

"ก่อนจะพูดแบบนั้นออกมามึงแน่ใจแล้วเหรอว่าคนที่มึงกำลังเล่นด้วยเป็นแค่เหยื่อ ไม่ใช่เสือเหมือนกัน" รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายอีกครั้ง

"ฉันไม่รู้หรอกว่าใครเป็นเสือใครเป็นเหยื่อ แต่คนอย่างฉันไม่ยอมเป็นเหยื่อของใครแน่" เธอหยัดกายลุกขึ้นหลังพูดจบประโยค ตั้งท่าจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน แต่ก็ช้ากว่าพารันที่เอื้อมมือมารั้งแขนไว้

ตุ๊บ!

"อ๊ะ!" พัดชาร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อโดนเหวี่ยงลงมาบนโซฟาอย่างแรง ก่อนที่เจ้าของการกระทำนั้นจะก้าวขึ้นมานั่งคร่อมกลางหว่างขา ส่งผลให้เรียวขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน

"หุบปากบ้างก็ดี พล่ามมากมันน่ารำคาญ"

"ฉันควรจะต้องพูดประโยคนั้นมากกว่านะ เพราะเดี๋ยวนี้แกก็ชอบพูดอะไรเลอะเทอะเหมือนกัน"

"งั้นเปลี่ยนจากคำพูดเลอะเทอะมาทำให้ตัวมึงเลอะเทอะแทนก็น่าจะดี" เขาอัดควันบุหรี่เข้าปากขณะมองลำคอระหงของคนใต้ร่างที่รับกับใบหน้ารูปไข่ของเธอพอดี ก่อนจะโยนบุหรี่ทิ้งไว้บนโต๊ะกระจกข้างโซฟา พ่นควันขาวคลุ้งออกมาลอยฟุ้งในอากาศ

แควก!

"อ๊ะ!" เป็นอีกครั้งที่พัดชาร้องอุทานด้วยความตกใจกับการกระทำของพารัน เมื่อจู่ๆเขาก็กระชากเสื้อเชิ้ตที่เธอสวมใส่อยู่อย่างแรงจนเม็ดกระดุมหลุดกระเด็นไปคนละทิศละทาง ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะโน้มลงมาประชิดเนินอกอวบอิ่ม

"อึก!" แม้ภายในห้องนั่งเล่นจะปกคลุมด้วยไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ แต่ร่างกายของพัดชากลับร้อนรุ่มเมื่อโดนปลุกเร้า ลมหายใจอุ่นของคนข้างบนที่เป่ารดลงมาบนเนินอกถี่ๆทำเอาไรขนอ่อนของเธอลุกชูชัน

"อ๊า..พะ..พาย" เธอกัดปากเบาๆเมื่อพารันค่อยๆลากริมฝีปากผ่านร่องอกลงไปจนถึงหน้าท้องแบนราบ