เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 34

"ไอ้คาไลน์! กูบอกให้มึงอยู่ห่างจากเมียกูอย่างน้อยสามเมตร!"

"ขอโทษครับนาย แต่ผมยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วนะครับ นายหญิงเป็นคนว่ายน้ำมาใกล้ๆผมเอง" คาไลน์กล่าวขอโทษและแก้ตัวในประโยคเดียวกัน ทำเอาพัดชาที่ยืนเกาะขอบสระฯอยู่ใกล้ๆหลุดขำกับประโยคตอกกลับของเขา

"เถียงคำไม่ตกฟากนะมึง ขึ้นมาได้แล้ว อย่าให้กูต้องลากมึงขึ้นมาเอง" พารันออกคำสั่งเสียงเข้ม พร้อมกับถอดเสื้อคลุมสีขาวพาดไว้บนเตียงนอนริมสระว่ายน้ำ เผยให้เห็นเรือนร่างกำยำจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ในขณะที่คาไลน์รีบปีนขึ้นจากสระว่ายน้ำตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม

ตู้ม!!

"ไอ้โรคจิตนี่! เดินลงดีๆมันจะตายรึไงฮะ!" พัดชาแหวใส่เสียงหลงพลางเบือนหน้าหลบ เมื่อจู่ๆพารันก็พุ่งตัวลงมาในสระว่ายน้ำโดยไม่บอกกล่าวจนน้ำแตกกระจายกระเซ็นเปรอะเปื้อนใบหน้าและศีรษะของเธอ

"เมื่อกี้ยั่วกูให้ของขึ้นแล้วหนีมาเล่นน้ำกับไอ้คาไลน์กูยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ" พารันลูบน้ำออกจากใบหน้าลวกๆ แล้วเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังพัดชาที่กำลังเช็ดน้ำออกจากเปลือกตา

พรึ่บ!

"อ๊ะ!" เธอร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อโดนคนข้างหลังดึงเชือกชุดว่ายน้ำที่ผูกอยู่กลางหน้าอกใหญ่ออกต่อหน้าลูกน้องนับสิบคนของเขา

"ทำบ้าอะไร! นี่มันในสระว่ายน้ำนะ"

"กลัวอะไร ไม่มีใครกล้าเข้ามาอยู่แล้ว"

"ไอ้หน้าด้านนี่! ตาบอดรึไงถึงมองไม่เห็นลูกน้องตัวเอง"

"ก็ตั้งใจว่าจะเล่นหนังสดให้พวกมันดูอยู่แล้ว"

"อ๊ะ!" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำด้วยความตื่นเต้นเมื่อกางเกงตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มของสงวนถูกถอดออกด้วยฝีมือของเจ้าของคำพูดร้ายกาจเมื่อสักครู่ ทำให้ลูกน้องนับสิบคนพร้อมใจกันเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างพร้อมเพรียง คาไลน์เองก็รีบเดินห่างออกมาจากตรงนั้นเหมือนกัน

"เห็นไหมว่าพวกมันรู้งานจะตาย ไม่มีใครเห็นตรงนั้นของมึงนอกจากกูหรอก" พารันแสยะยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะยกตัวพัดชาขึ้นไปบนขอบสระฯโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว แล้วปีนขึ้นไปตามหลัง รีบอุ้มเธอไปวางบนเตียงนอนริมสระว่ายน้ำ

"นะ..นี่บ้าไปแล้วเหรอ!"

"อยากทำในสระว่ายน้ำดูเหมือนกัน แต่มันคงกระแทกไม่ถนัดเหมือนตอนอยู่บนเตียง" เขารีบถอดกางเกงว่ายน้ำของตัวเองออก แล้วจับเรียวขาทั้งสองข้างของหญิงสาวแยกออกจากกัน ก่อนจะดันแก่นกายใหญ่เข้าไปในร่องสวาทคับแคบโดยที่อีกคนยังไม่ทันตั้งตัว

ปึก!

"อื้อ!!..พะ..พายเจ็บ..อึก" อาการจุกตรงเข้าเล่นงานจนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อโดนกระแทกกระทั้นอย่างป่าเถื่อน พัดชากัดปากแน่นข่มความเจ็บปวด มือบางสั่นเทาพยายามดันหน้าท้องแกร่งออกห่างหวังให้คนข้างบนผ่อนความรุนแรงลง แต่กลับโดนเขารวบแขนทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะ

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!