เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 77

"เฮ้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" ความเงียบภายในห้องวีไอพีของคลับหรูถูกทำลายลงด้วยเสียงของชายหนุ่มหน้าตาดีที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกสี่คน เขาตวัดสายตามองเอริคเป็นคนแรกอย่างไม่สบอารมณ์นัก "เวรเอ้ย! เป็นพ่อค้าค้าอาวุธซะเปล่าแต่ไม่รู้จักใช้ปืนเก็บเสียงเลยนะมึง เดี๋ยวตำรวจได้แห่กันมาทั้งมาเก๊าพอดี"

"เรื่องแค่นี้มึงคงจัดการได้อยู่แล้ว" เอริคตอบเพื่อนรักเสียงเรียบอย่างไม่สะทกสะท้าน

"แล้วไอ้ขยะนี่ทำไมมันยังไม่ตาย" เอเดนเท้าเอวมองลูเซียนที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นเพียงนิด ก่อนจะปรายตามองพัดชาที่นั่งไขว่ห้างมองผลงานของตัวเองอยู่บนโซฟา

"เดาว่าสาวน้อยคนนี้คงเป็นเมียพารัน ว่าที่ลูกสะใภ้ของอัลเลน"

"รู้จักฉันด้วยเหรอ?" พัดชาเลิกคิ้วถาม ทว่าคนที่ตอบคำถามนั้นกลับเป็นเอริค

"นี่เอเดนเจ้าของคลับ จริงๆไม่ต้องทำความรู้จักกับมันก็ได้เพราะคนอันตรายอย่างมันไม่ค่อยน่าคบหรอก มันเป็นพ่อค้าขายข้อมูล เรื่องของมาเฟียทุกตระกูลมันรู้หมด ทำเรื่องผิดกฎหมายคืองานถนัดของมัน"

"ว้าว เป็นคนที่น่าคบจัง ฉันพัดชา แนะนำตัวเป็นกันเองแบบนี้คุณคงไม่ถือใช่ไหม" พัดชาเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตร

"อึก!..แค่กๆ" ยังไม่ทันที่เอเดนจะได้ทักทายกลับไปเสียงไอของลูเซียนก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน พัดชาที่เห็นอย่างนั้นเหยียดยิ้มอย่างสะใจ

"แค่กๆ..ชะ..ช่วย..อึก..ชะ..ช่วยด้วย~" ลูเซียนพยายามตะเกียกตะกายขอความช่วยเหลือเมื่อยาพิษเริ่มทำปฏิกิริยากับร่างกาย ทรมานราวกับอวัยวะภายในร่างกายถูกฉีกกระชากออกจากกัน

"กลัวตายเป็นเหมือนกันเหรอ?" พัดชาหยัดกายลุกขึ้น เดินเข้าไปหาลูเซียนอีกครั้ง ยกเท้าขึ้นมาเหยียบศีรษะของอีกฝ่ายไว้ "ฉันชื่อพัดชา จำเอาไว้ให้ดีล่ะ จะได้ตอบยมบาลได้ว่าใครเป็นคนส่งแกไปลงนรก"

"ว้าว ดูเหมือนข้อมูลที่ฉันมีอยู่จะเป็นความจริงนะเนี่ย ร้ายกาจสมกับฉายาแม่มด" เอเดนมองการกระทำของพัดชาแล้วยกยิ้มมุมปาก

"สืบเรื่องของฉันตามใจชอบแบบนี้มันเสียมารยาทนะ"

"ฉันยอมให้เธอมาฆ่าคนอย่างโจ๋งครึ่มในที่ของฉันก็ถือว่าหายกัน แต่จะดีกว่านี้ถ้าเธอเลิกทรมานไอ้ขยะนี่แล้วฆ่ามันทิ้งซะก่อนที่ตำรวจทั้งเมืองจะแห่กันมาเพราะเสียงปืนเมื่อกี้"

"รีบจัดการให้จบๆเถอะ ทรมานมันไปก็เท่านั้น ยังไงตายไปมันก็จำความรู้สึกนั้นไม่ได้หรอก" เอริคดึงพัดชาออกมา ก่อนจะหันปลายกระบอกปืนเข้าหาศีรษะของลูเซียน

"ชะ..ช่วย..อึก..ชะ..ช่วยดะ..."

ปัง!

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวอีกครั้งพร้อมๆกับลมหายใจของลูเซียนที่ดับไป เลือดสีสดไหลนองทั่วพื้นห้องจนส่งกลิ่นคาวคละคลุ้ง

"อย่าลืมเก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วย ยินดีที่ได้เจอกันนะสาวน้อย ถ้าคิดถึงฉันก็มาหาฉันได้เสมอ จะชวนมาวินกับนักรบมาด้วยก็ได้ แต่จะดีมากถ้าไม่มาฆ่าใครตายในที่ของฉัน" เอเดนขยิบตาให้เป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะหันหลังเดินออกไปพร้อมกับลูกน้องอีกสี่คน ในขณะที่พัดชากำลังทำหน้าสงสัยกับคำพูดของเขา

"เขารู้จักวินกับรบด้วยเหรอ?"

"ไอ้นี่มันบุคคลอันตราย ชอบล้วงความลับของคนอื่น เพราะงั้นเลยไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งกับมัน"

"นายไปรู้จักกับคนแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย"

"อยู่ในวงการนี้ก็ต้องมีเพื่อนไว้บ้าง"

"ยังมีอีกหลายเรื่องนะเนี่ยที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับนาย"

"เห็นรึยังว่าฉันมีประโยชน์แค่ไหน จะเปลี่ยนใจมาหาฉันตอนนี้ยังทันนะ ยังไงไอ้พารันมันก็ไม่รู้หรอก"