เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 121

“ความรู้สึกนี้มันน่าจะเกิดขึ้นต่อเนื่องมาหลายปีแล้ว ไม่ใช่แค่เพราะมีแรงกระตุ้น ผมรู้สึกได้ว่าระหว่างพวกเขามันเต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจกัน และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้อยากได้ตำแหน่งอะไร”

“แม่เป็นคนที่มีนิสัยแข็งกร้าว ตอนที่ยังสาว ท่านทุ่มเทแรงทั้งหมดที่มีให้กับบริษัท แต่หลังจากที่แม่ของผมรู้เรื่องนี้เข้า ท่านกลับไม่ได้ใช้วิธีการที่ถูกต้องในการกอบกู้สถานการณ์ อีกทั้งความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับแม่ก็ยังแย่ลงเรื่อยๆ อีกด้วย สุดท้าย พ่อก็เลยขอหย่า เขายอมแม้กระทั่งออกจากบ้านและไม่เอาทรัพย์สินอะไรเลย แต่ทว่า แม่กลับไม่เห็นด้วย......”

เมื่อฟังถึงตอนนี้ นภาลัยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในหัวของเธอก็ถูกเรื่องนี้แทนที่เข้าไปอย่างสมบูรณ์

“ที่จริงแล้ว ในตอนนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถกอบกู้ความสัมพันธ์กลับมาได้แล้ว” ภีมพลดื่มชาอึกหนึ่ง จากนั้นจึงมองออกไปยังดวงดาวบนท้องฟ้าที่แสนไกล “พ่อผมยังมีลูกนอกสมรสอยู่ข้างนอกอีก เขารู้ดีแต่ก็ยังปล่อยให้เรื่องราวมันแย่ลงไปเรื่อยๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เรียกร้องให้แต่งงาน เธอดูเหมือนจะรักพ่อของผมจากใจจริง”

“ผมเคยเจอผู้หญิงคนนั้นครั้งหนึ่ง ผมอยากจะโน้มน้ามเธอแต่เธอกลับทำให้ผมรู้สึกว่าเธอสง่างามและใจกว้าง อีกทั้งยังเข้าใจแล้วก็มีเหตุมีผลอีกด้วย......”

ภีมพลถอนหายใจเบาๆ จากนั้นจึงพูดอย่างแผ่วเบา “แม่ของผมรักพ่อมาก แต่นอกจากชวนทะเลาะ แล้วก็ต่อว่า ท่านก็ไม่รู้ว่าจะกอบกู้สถานการณ์นี้ยังไง ช่วงเวลาที่ไม่ปกตินี้ ดำเนินไปอย่างต่อเนื่องถึง 5 ปีเต็มๆ และมันก๋ทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ออกตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้าน......”

“ในตอนที่ผมอายุ 17 ผมเห็นกับตาตัวเองว่าพ่อของผมปกป้องผู้หญิงคนนั้นและพาเธอพุ่งออกมาจากในกองเพลิง” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “คนใช้บอกผมว่าแม่ของผมยังอยู่ในนั้น ผมจึงเสี่ยงอันตรายฝ่าเข้าไปในกองเพลิงและแบกแม่ขึ้นหลังออกมา แต่ในตอนนั้น พ่อกับผู้หญิงคนนั้นก็หายไปแล้ว......”

ในใจของนภาลัยเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาพูดอย่างสงบเยือกเย็นแต่จริงๆ ในใจของเขาก็คงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน

“และนี่ก็คือเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้น” ภีมพลพูดเสียงเบา “สำหรับสาเหตุของเพลิงไหม้ ผมไม่เชื่อว่าพ่อเป็นคนทำ แต่บางที แม่อาจจะรู้คำตอบ”

“หลังไฟไหม้ พ่อก็หายสาบสูญไป......”

“อาการบาดเจ็บของผมไม่หนักมากนัก แต่แม่ผม ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ท่านยืนอยู่ท่ามกลางเปลวไฟรอคอยความตายที่จะมาถึง อาจจะเป็นไปได้ว่าเธอสิ้นหวังแล้ว”

“ในตอนที่ผมอายุ 18 หลังจากเหตุการณ์ไฟไหม้ได้ 1 ปี ผมเห็นอุบัติเหตุทางรถยนต์กับตาอีกครั้ง พ่อของผมกับผู้หญิงคนนั้น......ตายในอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น”

นภาลัยคิดเงียบๆ คนเดียวด้วยความหนักแน่น

ภีมพลไม่มีวันลืมภาพเหตุการณ์ในวันนั้น ——

รถยนต์ที่พลิกคว่ำเละจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม พ่อติดอยู่หลังพวงมาลัยและหายใจแผ่ว หน้าผากมีเลือดไหลอาบ

“พ่อ！！พ่อ！！” เขาพุ่งเข้าไปคุกเข่าลงกับพื้น

พ่อยื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือดออกมาและพยายามพูดอย่างยากลำบาก “ฝากดูแลน้องชายด้วยนะ ขอร้องล่ะ ชาติหน้า...... ฉันจะเป็นวัวเป็นม้าให้แกเอง”

ในที่สุดนภาลัยก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่เชื่อในความรัก ไม่เชื่อเรื่องการแต่งงาน สาเหตุทั้งหมดก็เพราะเขาเชื่อในมนุษย์